Hollands Maandblad. Jaargang 1981 (398-409)

[p. 35]

Geldolph Stuyling de Lange
Het grote oponthoud, het grote vertrek

Mij was mooi weer voorspeld
maar in trieste ogenblikken heb ik de duisternis
gekust, sneeuw wapende mijn kozijnen
ik kon wachten tot mijn haren grijs werden
tijdens het eten, het douchen dacht ik
geef je ogen goed de kost
fluisterend liep het langs mijn oren

‘Je verentooi hangt aan de kapstok’
en met een zwaai draaide ik het leven in
maar weet waar je slaat als het zwaard
je gegeven is. Grote lijnen trok ik
om de mensen en ik vond hen mooi
als het bloed over hun wangen liep en
wanneer de dag kwam gaf ik ze
als een nachtvlinder aan de zeewind mee

Toen lag het op mijn lippen
en blozend als was het alleen maar
om te zeggen altijd neem je jezelf mee
alles ligt in jezelf vroeg ik
geef mij de ruimte om mijn kleed
weer af te doen en mij sterk te laten zijn
in de kleren die ik draag

Maar ik die zich geoorloofd had
mensen te meppen die zichzelf
had moeten verdrinken liet zelf
een vlieger op, en ik nam mee wat ik niet had
en liet achter wat ik had
ik lachte als een bezetene
en was bezeten de rekening te betalen
zonder kleren moest ik gaan

Vandaag kan ik weer zingen
‘we worden oud in het leven’
en de schaduw achter mijn
slaapkamerdeur is verdwenen
ik kan mijzelf weer in de spiegel zien
ik kan weer heel mooie en zuivere
gedachten hebben, ik kan weer voor
het raam staan en mijn leven overzien
zonder te huilen, ik kan weer
deel hebben aan de wereld
aan de mensen
ik kan mijn schouders weer laten rusten
weer naar de kapper gaan;
ik kan weer zingen

[p. 36]

In de keuken van haar liefkozingen zag hij zijn leven als een verlies

In de keuken van haar liefkozingen
zag hij zijn leven als een verlies
wanneer hij vroeg
legde ze uit
wanneer hij huilde
zei ze ‘Ik houd van je’

Eens toen hij sprak
over de mensen die dachten
lang in de zandbak te kunnen spelen
troostte ze hem
en zei hoe mooi hij was

Maar nog steeds wilde hij getal maken
en van zijn hart een God
want de mensen
hadden hem teveel pijn gedaan
hij wilde niet op de leuning van de middag sterven
omdat hij voelde
dat hij van ver gekomen was

En weer troostte ze hem
en zei ‘Zie je nou
aan jouw lichaam kleven geen stappen meer
bij mij zul je het nooit meer koud hebben’
en ze legde haar handen
op zijn stervend lichaam
want hij was doodgemaakt
door de mensen die hem teveel pijn hadden gedaan
en ze hield van hem
omdat hij eindelijk bereid was te ontvangen

[p. 37]

Tussen alle zeeën

Sinds dagen
was hij voortaan
moe en verdrietig
gevuld met klanken
en zijn morgen fluisterde
‘morgen’

En nu hij 's zomers
in bad slaapt
drijven zijn gedachten
als bootjes rond

‘Ik heb de zon gekend

de zon, de zon

die ook zonder is

Nu wil ik veel meer

dan zo

voor het raam’

*

Ik ben vergeten wat ik zeggen wilde
en mompel nu wat door
als je me maar begrijpt
wanneer je naar me kijkt:

ik heb de bloemen water gegeven
en buiten op de bank geslapen
en toen de zon onderging
ben ik je tegemoet gekomen
om je te zeggen
hoe vrij ik nu weer ben

[p. 38]

*

ik had moeten vertrekken
de gastvrouw een kus gevend
de gastheer en hond een trap

ik had moeten gaan

toen de klok sloeg en ik de tijd herkende
en hoorde hoe de regen in het bos viel
als het suizen van een gaskraan

maar ik ben gebleven

en in kleine scherven lag ik in mijn bed
en ofschoon mijn hart nog vol was
maakte ik een angstig gebaar in de nacht

*

zonder iets te zeggen
ben je weggegaan
onbereikbaar wil je zijn
voor mijn strijkkwartet

maar in mijn natte hoofdkussen woon je
en ik houd je bij me
met mijn hart dat leegloopt

*

in een bouwput zochten zij een teken
hoorden het ruisen van een kleed
zagen achter ander raam
het wuiven van haar hand

hoeveel verhalen waren hun niet verteld
onder water zou zij leven en hield de adem in
haar roekeloos geglinster
een handbeweging in hun kantelend hart

o, hoe heerlijk het zoete pad te gaan
als een dief zag zij om
haar handen haar ogen
in hun praaiende onrust tot een roep