Hollands Maandblad. Jaargang 1979 (374-385)

[p. 45]

Jan Eijkelboom

Ik hou de tijd niet bij.
Hoe deze eeuwigheid begon
en of die ooit is afgelopen,
ik weet het niet, niet meer.

Fietsend door dorpen van weleer
kijk ik verwonderd om mij heen:
de bomen zijn al zo volwassen,
ik weet nog dat hier weiland was.

Langzaam leef ik, taai gewas
dat niet geoogst wordt, soms geveld,
maar dat meestal past sterft
als het geen zin meer heeft.

Hoe oppervlakkig was de wereld
die ochtend op het Hollands Diep,
oever en water wederkerig:
geen god die hier een scheiding schiep,
geen vogel zelfs die nog wat riep
en ook het schip liet zich dicteren.

Misschien stroomde het gladde water
onder de nevel en de kiel.
Geen peil dat er te trekken viel,
al liep de motor zeer gestadig.
De toverburcht van Shell Chemie
bewees toch dat wij voeren, later.

Geen zucht, geen zin het zeil te hijsen.
De dreun van Volvo Penta hielp
ons roerloos èn op koers te blijven.
Een meeuw verschuifelde maar hield
ons van zijn boei wel voor gezien.
Japans begon de zon te schijnen.

'k Ben in mijzelf gerust sindsdien.

[p. 46]

Toch

 

Vanaf de schilferige bank

 

staar ik in een te strakke hemel

 

en later in de lange gang

 

tuur ik op uitgesleten steen.

 

Er wordt mij niets geopenbaard

 

over 't waarom en het waarheen.

 

 

 

Toch lijkt dit hechte oude huis

 

gemaakt voor wie heel zeker weten

 

wat recht en slecht is en

 

wat men beter kan vergeten.

 

Wel aarzelt tussen zaal en kamer

 

soms een vertrek. En ook niet thuis

 

 

 

te brengen is het perspectief

 

van in elkaar geschoven eeuwen.

 

Toch namen wij dit graag voor lief.

 

Ieder voor zich stoffeerde

 

hier zijn hol en hield

 

daar hof, tot het verkeerde.

 

 

 

Kunstig gedraaid zijn de kolommen

 

van het centrale hemelbed.

 

Ik hoor vanaf de zolder komen

 

wat fluitmuziek en licht gestep:

 

een meisjesvoet die zoet de maat,

 

de vastgestelde maat blijft slaan.

 

 

 

Toch weet ik dat ik weg zal gaan.