Hollands Maandblad. Jaargang 1972 (290-301)

[p. 45]

[Gedichten]
Chr.J. van Geel

Gepoederd in de geur van ongestadigheid
staat zij rondom gekleurd bekend. Zij danst.
Geen van haar zusters weet hoe laat het is.

Zij draagt een hart dat tussen vleugels niet
te horen tikt, haar tong als een horlogeveer
gerold proeft diep het holst van elke bloem.

Hij heeft niets onbekwaams,
hij is de onbekwaamheid zelve,
de angst iets te beschadigen
vernietigt hem.

De wilgen staan hoogst perzisch in de nacht,
een tent met holle nok waarin de demon slaapt.

Een vleermuis maakt zich trillend los,
eet uit mijn hand.

Het is een zoogdier dat zich vliegend uit
de voeten maakt,
zijn zieleheil kreeg van de satan oren.

[p. 46]

Bosuil

 

Roept hij, de uil, gerekt wegstervend,

 

of hij bereikte waar hij naar reikte,

 

het uur breekt aan,

 

de jarenlange waarheid van

 

bedwongen schaduw en verdriet.

 

 

 

Hij roept, hij kan zijn aanval kwijt,

 

te tellen, opgetogen, ijl

 

en diep, zijn wapens zijn gebogen,

 

vooruitgang is een slap konijn.

Gillend trillend lopertje gebatikt
op je hoge poten je snavel
even lang je wit fijnzinnig wit,
onuitstaanbaar maatschappelijk me
zo van je nest te jagen.

Niet weggezakt in zijn verdriet,
geen spoor van reden om te sterven,
zijn benen losjes onder zich,
zijn armen losjes, iedere spriet -
uit schuim gestapt,
een groen om op te eten.

Spinachtig wezen in het grint,
mijn zaklamp heeft het lang beschenen,
het had haar lichaam tussen benen
als ik mijn oren in de wind.

[p. 47]

Huisjesslak

 

Mijn kamer moet gevuld als ik,

 

een kalken huis, geen tweede dier.

 

Ik duld er geen bewustzijn bij,

 

chaos, voor meer verstand geen plaats.

Hun poten als van uitgestorven vliegreptielen
omklemmen stijf een tak en als zij zwemmen is
alleen hun kop, de vraatzucht van hun hals te zien.

De takken die zij breken voor hun nesten doden
de boom, wit is de grond van hun aanwezigheid.

De weerhaak van hun bek zoekt onder water vis
en als mislukte gieren drogen zij hun vleugels,
hun veren zijn sinds eeuwen niet meer waterdicht.

Stug zitten zij, zwartgallig, planten traag zich voort,
de winter brengen zij bij de romeinen door.

Het bruine schaap toen ik
nabij kwam hurkte als
een vrouw en trok haar wol
in kransen om haar lijf
om houten poten recht.

Ze hoeven niet getekend,
staan zo wel stil, als dood,
verzadigd van de mogelijkheid
tot schikken, iedere stand
van een stap het begin.

[p. 48]

Aan een afwezige

 

Het hagelt tussen varkens,

 

de korrels springen van

 

hun speklaag op.

 

Ik wou

 

dat ik nu ook een pad

 

zag zitten in dat hok.

 

 

 

Hij zou wel anders doen

 

dan biggen, het hoofd heffen,

 

steeds opgeheven kijken,

 

niet eten en wegwippen.

Op korte blote armpjes kijkt
een pad van onderen mij aan,
een oog waarin geen spoor van schaduw,
niets is te lezen dan bestaan.

Mijn staart slaat vliegen af,
ik eet vlak bij de stal
voor als het winter wordt.

Ik ben een driftig grazer,
een ‘eeuwig paard’,
elk ander leven is een zweep.

Ik vreet hier bij mijn poten
en neem de moeite niet
te kijken wat ik eet.