Hollands Maandblad. Jaargang 1971 (278-289)

[p. 20]

's Morgens in de vroegte
Hilbert Kuik

In de straat van Tops stond een jongen. Hartje winter, maar de zon, laag nog, kwam net op zijn gezicht. Tatata! Warmte op de huid, kouwe lucht overal in de longen, de handen diep in de zakken aan weerszijden van zijn geslacht. Ohoh, hij zou zich nog 's kraaiend van plezier over het asfalt wentelen. Alleen zijn maag, die was nog leeg. En Tops, die teef, die deed niet open. Hij floot nog eens, maar niks hoor, ze gaf geen sjoege.

Kijk, daar staat ie, zei Tops tegen An van de verdieping, ‘hij is wel aardig maar ochoch wat gaat ie toch altijd slampamperig gekleed.’ Glurend door de vitrage nipte ze van het dampende kopje ochtendthee. Ze kneep haar ogen iets samen. Dartele rimpeltjes straalden uit haar ooghoeken. De rimpeltjes die de jongen zo bewonderde, waar ie ‘helemaal gek’ van werd. Ze vervolgde resoluut. ‘Nee we passen niet. Ik hou erg van toneel en lezen. Hij wil altijd maar jeweetwel.’

‘Je hoeft mij echt niks te vertellen hoor. Ik ken dat tiep. Moet je hem daar zien staan. Lekker stoer met zijn handen in de zakken. Allemaal hetzelfde.’ An hield haar schoteltje hoog en nam zonder haar blik van de jongen af te wenden een slokje. Ze slikte moeizamer en langduriger dan met het slokje overeenkwam en zei, haar ogen net als Tops toeknijpend zonder dat er evenwel dartele rimpeltjes verschenen: ‘Bah! Nooit 's echt gezellig. Altijd maar friemelen, frummelen en frimmelen.’

Beide toneelliefhebsters lachten een ogenblik smakelijk.

De jongen haalde één hand uit zijn zak en zwaaide op goed geluk naar het raam.

‘Ohjeetje! Hij heeft ons gezien’, schrok Tops en dook weg achter de muur. Er kletste een sloot thee op de grond. Zich schamend voor haar reactie liet ze er direct kordaat op volgen: ‘Nou, ik hoef nergens van te schrikken. Ik heb het 'm gezegd. Hij komt er bij mij niet meer in. En bovendien, het is waarachtig nog niet eens half negen in de ochtend! Heeft ie ze nog wel allemaal bij mekaar?’ An knikte en keek mijmerend door het raam. De jongen rekte zich behagelijk uit in de zon. Hij duwde zowaar de handen nog dieper in de zakken, zijn heupen nog verder naar voren. Op heftige toon zei ze: ‘Nét wat ik je zei. Om twaalf uur 's nachts moet je ze met de mitrailleur van je hospita het huis uitjagen en 's morgensvroeg staan ze gotsammikkie alweer aan je deur te rammelen. Ze houden nérgens maar dan ook nérgens rekening mee. En wát je ook zegt en hóe je ook praat en afspreekt ze proberen altijd het onderste uit de kan te halen. Nou bij mij zijn ze mooi aan het verkeerde adres.’

‘Precies bij mij ook’, zei Tops, ‘één keertje vind ik niet erg maar het moet geen gewoonte worden. Voor je het weet ben je in de aap gelogeerd. Gebruik jij eigenlijk anticonceptie?’

An schudde kort van nee.

‘Jij?’ vroeg ze, terwijl ze haar blik van Tops afwendde en haar ogen even sloot.

‘Mmmmh’ antwoordde Tops naar buiten kijkend.

Vlak voor de jongen aan de overkant kwam een melkbrommer tot stilstand. De melkman sprong van het zadel. Hij wreef zich de handen en verdween in het portiek naast de jongen. Hij had handschoenen zonder vingers aan, net als vroeger de melkboer.

‘Ik vind’ sprak An op geïrriteerde toon ‘wij vrouwen zijn maar overal goed voor. Goed om kinderen te krijgen. Goed om geen kinderen te krijgen. Ik weiger gewoon daar aan mee te doen. Als ze daarover beginnen, zeg ik gewoon dat ze op kunnen rotten.’

‘Gelíjk heb je’, zei Tops afwezig.

De jongen had lange tijd met grote ogen naar de flessen op de melkbrommer gestaard en toen ineens zijn hoofd met een ruk afgewend. Toch werd zijn blik onweerstaanbaar naar de kar getrokken. Daar stonden ze. Honderden witte wezentjes met hun kelen

[p. 21]

omhoog, om het luidst schreeuwend door hem opgenomen, geopend en gekoesterd te worden. Een fles te vatten! Hem met klokkende geluiden leeg te gieten in zijn binnenste. Oh zijn honger, zijn honger te stillen! Hij deed een stap naar voren in de richting van zijn kar.

‘Oh hemeltje, hij komt!’ riep An angstig. Ze zette haar kopje thee op het tafeltje en trok de kraag van haar peignoir op.

‘Wacht, ik doe de deur wel even op de knip. Hij kan beuken wat ie wil, maar hier beginnen we niet aan’, zei Tops.

De jongen pakte een fles, verstopte hem in zijn trui onder zijn oksel en ging weer even nonchalant als tevoren, nu met de armen over mekaar tegen de muur aan de overkant leunen.

‘Jezus, Topsie! Zag je dat?’

‘Ja, wat dacht je?’

‘Daar zul je toch mee gaan, met zo'n sujet.’

Topsie zweeg en keek grimmig voor zich uit.

Er kwam een oude dame bij de kar staan. Ze vroeg iets aan de jongen die naar het portiek en naar boven gebaarde. Hij liep opnieuw naar de kar, gaf de oude dame twee flessen en nam het geld in ontvangst. Kennelijk maakte hij nog een ondeugend grapje, want de oude dame glimlachte luid en prikte hem bij het weggaan een paar keer speels met één van de flessen in de buik. Terug tegen de muur haalde de jongen zijn fles te voorschijn, duwde het zilverpapiertje in en zette de fles aan de mond. Het stille straatje leek ineens vol klots- en slik-geluiden. Af en toe verdween via de mondhoeken een wit straaltje in de hals en de kleren van de jongen. Zonder de fles één moment van de mond te nemen dronk hij hem leeg. Bij de laatste slok boog hij ineens voorover.

‘Eèèèèèh’, klonk het luid. Met de mouw van zijn jasje veegde hij zijn mond en hals schoon.

‘Heremetijd! Wat een gulzigaard!’, merkte An op.

Tops zweeg en schonk hen beiden een nieuw kopje thee in.

‘Eén brok gulzigheid. Ik zag het meteen. Die mond. Die lippen. Dat kon nóóit wat wezen’, psychologiseerde An verder.

[p. 22]

De jongen had de lege fles weer teruggezet. Hij spreidde de armen omhoog, rekte zich behagelijk uit, zond een geweldige geeuw omhoog en klapte zich voldaan op de buik. Zijn honger was gestild. Hij zwaaide naar hun raam, nam een sprong over een paar vuilniszakken en verdween op een holletje uit het gezichtsveld van de dames, één been óp één been naast de stoeprand. Twee keer maakte hij al lopend een sierlijke pirouette.

An slaakte een zucht van verlichting. Tops zeeg neer in een leunstoel.

‘Gossie, wat is er ineens met jou aan de hand?’ vroeg An bezorgd.

Tops zag bleek.

‘Niks,’ lachte ze, ‘echt niks.’

‘Je gaat me toch niet vertellen dat je om die melkdief zit te treuren.’

‘Nee, ik kijk wel link uit, zeg,’ Ze stond weer op en schonk hen beiden het derde kopje thee in.

‘Wil je er een stuk ontbijtkoek bij?’ vroeg Tops.

‘Ja graag,’ antwoordde An. Ze vervolgde: ‘Je moet maar zo denken, van hem gaan er dertien in een dozijn.’

‘Nog wel meer ook,’ lachtte Tops. ‘Voor een tijdje is het leuk, en als erváring, maar met zo eentje kun je toch niet thuis over de vloer komen. Ik zie m'n vader al.’

‘Ja, ik zou de mijne ook wel 's willen zien,’ mijmerde An.

Ineens ging de bel drie keer. Verschrikt schoten beide dames overeind.

‘Oh herejeetje, daar heb je die griezel tóch nog,’ riep An, ‘ik zei het je al! Ze blijven doordrenzen tot het eind. Olifantshuiden hebben ze.’

‘Nee’, zei Tops die direct naar het raam gesneld was, ‘ik dacht het al. Het is de melkman. Ik moet niets hebben vandaag. Jij?’

‘Ja, een halfje karnemelk.’

‘Oh, zou je dan voor mij die drie melk willen afrekenen en zeggen dat we ze al van de kar genomen hebben en één lege hebben teruggezet’.

‘Je bent gek, meid. Voor zó een? Nog geen dubbeltje.’

‘Nee, natuurlijk niet, ik doe het niet voor hem! Ik vind het zo vervelend voor de melkman. Die is altijd zo attent. Kijk, hier is het geld.’

Terwijl An naar beneden ging, keek Tops in de spiegel boven de wasbak. Ze kneep haar ogen samen en hups, daar sprongen haar dartele rimpeltjes uit de ooghoeken te voorschijn. Zouden ze ooit opgemerkt worden door de man waar ze mee thuis zou kunnen komen?