Hollands Maandblad. Jaargang 10 (246-257)

Mark Akkermans

mijn lichaam begint vrucht af te werpen
de vrucht die ik zal moeten eten
maar niet voor hen
roerloos verbleken zij voor
de onbewoonbare versperringen
die wij opwerpen
honend zullen zij toezien
hoe de vrucht opzwelt in onze kelen
en gillend openbarst, terwijl
onder razend gezang van
doorgedraaid eten en door-
gedraaide vrede de storm
opsteekt over zwartgebrande velden en
ondrinkbare zeeën met
dik wit vloeibaar lijklicht

deze vrede is geen vrede
maar
stilte voor de storm
deel van het afbraakproces
deze vrede is in verregaande
staat van ontbinding
geraakt en slaat ons
de helle stenen uit

lichamen zullen zich ontbinden
onkruid zal zich afzetten
in onze neusgaten en
windt zijn wortels om de
gespreide vingers waarvan de
naakte witte beenderen langzaam
tot kalk vergruizen
levenloos zijn wij
de rottende lijken
voedsel ondergronds voor
reptielen getande insekten
en ook
het ongedesemd brood
dat hun slavernij zal beëindigen.

[p. 32]

Mark Akkermans
onderhuids leven

het mes bezeten
van vruchtlichamen met gouden
lijkwaden aan
sprong op in die verre nacht
vogels vliegen zich dood in
gelaagd prikkeldraad
hun zware vleugelslag slaat
mijn kussen weg en groet
de haat die woedt
als een brand

wolken bekruipen de zon en
een versteende maan dreigt
de nachtvlinders te verpletteren
mijn strakke huid springt open en
spijt en pijn overbloeden wederzijds
het donkere gesteente in mijn keel
achter mijn oogleden ben je gebleven
en teken je ontzette vervreemde
droombeelden onherkenbaar op
mijn oogvlies: dronken zijn zij
en bevrucht
zij ontliepen de wilde wind die
aan hun haren en ogen rukte

pijn krammen bezetten je ogen en
terloops breekt de horizon
terwijl een springvloed komt
opzetten over maanzaad en stenen
we zijn nog te jong te oud te wreed
en te weinig
dood kom ik ook
niet meer tot leven.
*
tijdens het branden ongemerkt
van zijn vleugelslag verdronk
mijn zon in gillende wervelstormen
oorverdovend is
het verzet gegroeid tussen
de bladen van mijn huid en
je tastzin die mij niet vond
je huis dat mij niet kon bergen
je stem die mij niet aansprak
je handen die mij niet toebehoren
vervallen geluidloos onder het
razend huilen van in paniek geraakte
otoos. het straatlandschap ligt alleen
gelaten wachtend op de
helse scherven die het zullen openrukken
je angel stak dieper dan alleen
het vlies, / angst die als een
verkoolde doodshuid over de lichamen heerst
voor de duur van een kinderdood /
breekbare pijngroeven verschijnen
aan de oppervlakte van mijn schreeuw
het overleven schept mij
andere vergezichten nog zonder schaduwval
het opent vuurwerk in de kelen
het zingt de vogels onafzienbaar
boven wolkenheuvels uit. het is van mij.

[p. 33]