Hollands Maandblad. Jaargang 9 (236-245)

[p. 3]

[238]

Me voeten
Piet Grijs

Toen mijn vrouw vertelde dat haar vriendin Gail een week bij ons zou komen logeren, vond ik dat maar zozo. Ik kende haar alleen van noodkreten, waarna ik weer naar het postkantoor moest om een postwissel naar een adres in Madrid of Tanger te sturen. Maar zo gauw ze binnenkwam begreep ik dat het een leuke week kon worden. De deur was nog niet dicht of ze vroeg: ‘Kennen jullie die van Jezus al? Nee? Nou kijk!’ en ze stelde zich ruggelings tegen de muur op, de armpjes opzij, een smartelijke uitdrukking op het gezicht. ‘Nou alles was net zo'n beetje afgelopen, hè, de mensen gingen naar huis toe om te eten, en toen roep ik er een die nog was blijven treuzelen: héé, meneer, alstublieft komt u eens dichterbij’. Ze wenkte me met haar ogen, want haar armen bleven plat tegen de muur. Ik ging naar haar toe. M'n vrouw had gelijk: ze was erg mooi. Maar daar ging het nu niet om. ‘Die spijker in m'n linkerhand, kunt u die er niet uitkrijgen, toe probeert u het’ smeekte ze, en ik deed of ik het deed. ‘Ah, heerlijk, dank u, en nu die spijker aan de andere kant’ en ook deze trok ik er met zo goed mogelijke mimiek uit. ‘Me voeten, me voeten’ krijste opeens onze logée terwijl ze plat naar voren op de grond tuimelde, waar ook wij even later door het lachen terecht kwamen. Vroeger oefenden we als kinderen altijd op bedden in het recht voorover vallen met de voeten op hun plaats, maar nooit heb ik beseft dat we daarmee de clou van een mop uitbeeldden.

Nu pas werden wij aangekeken en bezoend, mij werd verteld dat ik te bleek was, terwijl mijn vrouw eens ‘fabulous fakes’ voor haar nagels moest proberen, haar broek ging uit, mijn kamerjas aan, ik schonk de seven-up in. ‘Nou lust ik wel eens wat gras’ zei Gail, ‘geef op’.

Ik was allang blij dat ik wist wat gras was, maar we hadden het niet in huis, en ik had geen flauw idee hoe er aan te komen. Er mag dan elke dag in de krant staan dat ‘iedereen’ misbruik van de stof maakt, hoe je het kreeg wist ik niet. ‘Op de hoek van Leidseplein en Leidsestraat misschien, waar ze vroeger het Provoblad verkochten?’ Wij erheen, want Gail zei wel dat ze net zo lief tabak rookte, ik begreep dat het geen manier was om voor onze gast geen gras te hebben, terwijl ik ook ineens begreep wat ik mijn vrouw allemaal onthield, die het immers vroeger met haar vriendin genoten moest hebben. Op de hoek van plein en straat stond een keurige jongen het Handelsblad te verkopen. We draalden nog wat en werden aangesproken door een Surinaams paartje: of wij misschien stof hadden? Nee, wij waren zelf op zoek. O, probeert u het eens in die bar daar, bij die meneer met gekleurde brilleglazen. Waarom gaat u daar dan niet heen? Nee, die man verkoopt ons niet meer. Wij erheen, geen man met gekleurde brilleglazen te zien. Als wraak deden we een gulden in de juke-box en zochten de negen slechtste platen uit. Toen gingen we omdat de avond warm was op het terras van American zitten. Gail zei: ik ga wel even alleen. Na korte tijd kwam ze terug met drie sigaretten en drie contacten die ons zouden opbellen. De verkoper geeft een sigaret vooraf cadeau. Je kan dan proeven wat hij levert. Dan geef je hem een tientje, en dan komt hij je het lucifersdoosje vol brengen (de lucifersfabrikanten moeten er rijk van worden, niet vanwege die doosjes, maar omdat de sigaretten en pijpen zo vaak uitgaan).

In de daaropvolgende dagen kwamen op ongeregelde tijden de vreemdste mannen in ons huis om geld te halen of lucifersdoosjes te brengen. Sommigen stuurden voor de afleveringen een ander, anderen gaven het maar gelijk, hoewel dat dus niet hoort. Hun veiligheidsmaatregelen leken me amateuristisch, maar naar hun verhalen is de politie dat ook. Alle handelaren waren zelf gebruikers, en vaak waren ze door hun eigen gebruik in moeilijkheden gekomen, waarna ze om aan geld te komen maar in de détail-

[p. 4]

handel gingen. Elk bezoek was altijd even vriendelijk, en bij elk bezoek werd een lurk aan de pijp gedaan. Sommigen kwamen trouwens alleen voor de gezelligheid. Mijn aandeel bestond uit het zorgvuldig uit de lucifersdoosjes zoeken van de zaadjes, die ik in alle Amsterdamse plantsoenen en bossen heb geplant, zodat we binnenkort eigen oogst hebben. Aangezien ik zelfs geen tabak rook, lukte het me niet te inhaleren, zodat de meisjes besloten wat door m'n eten te doen. Het eten was heerlijk als altijd, wanneer er maar uien inzitten is mijn simpele regel, en daarna moest ik dus ook hoog worden. Het deed me denken aan lang geleden, studentenjaren, dat je dronk en je als ‘dronken’ aanstelde, terwijl je je eigen dronkenschap heel nuchter bleef bekijken. Pas de volgende dag vroeg je je af of je je zonder alcohol ook zo goed als ‘dronken’ had kunnen aanstellen. Ik voelde me vredig, en waarom ook niet? Toen ik weer omlaag ging, viel ik in slaap.

Hoe kan men in godsnaam een kruistocht tegen de marihuana willen voeren in een land waar alcohol en nicotine vrij verkrijgbaar zijn? Zolang iemand in Breda ZES weken in de gevangenis moet voor marihuanagebruik sta ik aan de kant van deze gebruikers. Maar dat betekent niet dat ik in het gebruik ervan enig voordeel zie. Dit is niet gebaseerd op eigen, want te geringe, ervaring, maar op literatuurstudie. Geen enkel geschrift in de ruime marihuanaliteratuur, geschreven door fanatieke voorstanders, geeft me een enkele reden om naar marihuana te verlangen. ‘Een prettig gevoel’ dat is alles waar het op neer komt, en ach, wat zijn daar niet veel mogelijkheden voor. Als voordeel van marihuana wordt genoemd dat het geen blijvende verandering in het lichaam veroorzaakt. Dat lijkt me nu juist de reden dat we er geen behoefte aan hebben. Wie wil omhoog, als hij toch weer omlaag moet? Als er een middel wordt ontdekt dat me blijvend omhoog brengt wil ik dat wel nemen. Mutatis mutandis geldt deze redenering ook voor LSD. Het opvallendste is dat de gebruikers hiervan over hun trip zo weinig buiten gemeenplaatsen weten te vertellen. Ik heb ook wel eens, vlak voor het inslapen, of onder water zwemmend, het gevoel sublieme gedachten te hebben. Maar als ik er dan niet in slaag die sublieme gedachten aan anderen over te brengen, hecht ik er verder geen waarde aan. Hersenen zijn immers geen privé-bezit, maar slechts ons telefoontoestelletje waarmee we met andere abonnees op de schepping contact kunnen maken.

Nou, de meisjes vonden die redenering natuurlijk grote onzin, want gras is toch gewoon lekker? En uit een lucifersdoosje rol je 15 sigaretten, dat is 67 cent per stuk, dat is toch te betalen?

Gisteren kwam Gail niet thuis. Ze was met een nieuwe kennis naar Calypso, en ze kwam niet terug. Vanavond lazen we in de krant:

AMSTERDAM, donderdag - De twintigjarige Amerikaanse studente D.R., die woensdagavond in het Vondelpark werd aangehouden en in het bezit bleek van twee lucifersdoosjes hennep, wordt voorgeleid aan de officier van justitie. Een twintigjarige Engelse studente, die in haar gezelschap was en ook werd aangehouden, is vrijgelaten.

Volgende maand verder.