Hollands Maandblad. Jaargang 7 (214-225)

[p. 25]

[Gedicht]
Leo Vroman

Zelfs de vinger, over de kaart
kruipend, aarzelt aan de bocht
van de Atlantische Oceaan.
Het tocht.
De weelde van tropen landen en regen
om de hoek zichtbaar
slaat hem al tegen.

Wat moet dus het lichaam, per boot
stil staand recht over het ware water gaand
naar het land waar al wordt gereden
en gelopen onder de Tafelberg
in een Hollands Londen gestrooid
langs een Zwitserse baai.
Reisijlte zelfs geen lucht
over van thuis daar gaat iets
dat gaat hier zeker vaak
probeer deze vrucht eens
wij noemen die hier
U zult wel moe zijn

Het eerste ontwaken: de wang
ontwaakt tegen een vreemd laken
buiten zit een onleesbaar gezang
in iets uit een boek daarover
met gele bloesem in de kruin
er heerst verdunde dierentuin

Vanaf het stadsverkeer gaat de grond
een halve aardbol naar het noorden.
Daarvan meegebrachte woorden
vallen dromend uit de mond,
bloemen vallen uit de bomen
op straat, op mensen met gebalde vuisten
die van haat fluisteren.

En door het stof naar Paarl
nog wordt gewoond, maar dode stronken
drukken reeds hun rode bloemen
tegen de witte muren
hoog daar boven hangen
grijze wieren
rij door rij door
straks komen de dieren
waar ik als kind om huilde van verlangen.

Nee. Wel was ik alleen in een vallei,
en alles wat in de verte groeide,
alles wat tegen mij aan bewoog,
en zelfs wat piepte en omhoog
vloog, alles bloeide.

We gingen in de nacht
per kano over Zeekoevlei
een zacht fluiten in de bossen
in een hut zaten wij op kisten
en aten vlees met wijn.