Films
De periode rond Sinterklaas is voor het bioscoopwezen erg ongunstig. Grote premières waren er dus in de afgelopen maand niet te verwachten. Niettemin moet beslist een heerlijk compilatiewerk als the lovegoddesses vermeld worden. Men ziet Marlene Dietrich, Mae West, Louise Brooks en een reeks anderen die hun legendes een nieuw mooi aanschijn geven.
Tot nu toe zijn de liefdesgodinnen alleen aan de minnaars van het Amsterdamse Parisien voorbehouden (waar nu iedereen naar toe mag). In Den Haag genoot men de primeur van de Russische filmbewerking van hamlet. Regisseur Kosintsev heeft er negen jaar aan gewerkt en het is de film aan te zien. Ieder effect, ook het ‘grootste’, is zo zorgvuldig berekend dat er een klassieke efficiënte eenvoud aan de fraaie beelden af te zien is.
In Utrecht en Den Haag rouleerde al suna no onna, japanse film van Hiroshi Teshigahara die met Kerstmis naar Amsterdam komt. Het werd een onverwacht succes, zodat het fabeltje dat Nederlanders niet van Japanse films houden nu uit de wereld is. Men probeert thans ook de drie successen van Cannes en Venetië te krijgen, kwaidan, onibaba en akahige. Vooral de middelste zal de keuring hoofdbrekens kosten, want op het gebied van erotische films staan de Japanners hun mannetje. Ongetwijfeld is ook de ‘sex’ de aantrekkingskracht van suna no onna. Maar als dat op een niveau gebeurt als in deze vrouw van het zand, kan zelfs de katholieke zuidelijke keuring geen bezwaar maken; voor de art-houses dan, want in de Brabantse en Limburgse dorpen mag het (nog) niet. Het grappige is dat de eerste berichten over de film helemaal niet over sex, maar over zand gingen. En terecht, want de mannelijke hoofdpersoon beleeft een verhaal dat qua sfeer niet ongelijk is aan de toneelstukken van Samuel Beckett, al is Teshigahara meer geëngageerd en positiever dan de schrijver van Happy days, waar toevallig het zand bijna eenzelfde functie heeft als in suna no onna.
Van de Amerikanen valt de laatste tijd niet veel goeds te melden. Grote brokken als Kramer's ship of fools, Brooks' lord jim, Reed's the agony & the ecstacy, en ook de openingsfilm van het Amsterdamse Cinerama: the hallelujah trail van John Sturges, vielen nogal tegen. cheyenne autumn daarentegen, van veteraan John Ford, is een aanbeveling zeker waard.
Van de meer feestelijke kerstfilms kreeg ik de beste berichten over de musical mary poppins, waarin Julie Andrews, de Fair Lady van de theater-musical, schijnt te excelleren.
Eind december gaan ook twee nouvellevague films in première. paris vu par, een ‘amateur’-film van Chabrol, Douchet, Pollet, Godard, Rohmer en Rouch ieder (op 16 mm) over een wijk van Parijs, heel verschillend, maar met Rouch toch wel als uitschieter die een prachtige anecdote in één enkel shot heel fraai gefilmd heeft. Van Godard loopt dan voorts een film van enkele jaren terug: les carbiniers, waarover ik een volgende keer wat uitgebreider mag zijn.
Rob du Mée
Auteursrechtelijk beschermd