Hollands Maandblad. Jaargang 7 (214-225)

[p. binnenkant achterplat]

[Gedichten]
Hans Vlek

Een straatarm licht klimt
in de gevels van het grootkapitaal.
Broodmagere gangsters
werpen hun blikken als dolken vooruit en
let op want in hun handen huist
een wapen dat tikt als een bezetene en
rust verminkt tot gebeurtenis.

De ratten verlaten het zinkend gedicht
dat stijf tegen de ijle lucht gedrukt staat
en de afwezige maker muzikant
hapt naar adem in zijn leefnet

want ook woorden eisen tol. In de scheerput
wacht de veroordeelde het vonnis en
achter alle ramen blikken meisjes
in het kille bruidsbed van de dag

Vogels vliegen over met de vrede
in hun bek. Er wassen zich pastoors
de kloten, hun koude vrouw ontwaakt
met een gifpaars huidje van bedrog

en zinsbegoocheling. Ook is liefde
gelegd in de klamme mond van alkoholici,
hikkend verheft zich de stem
voor het schaarser wordend vriendenoor

Maar hoor! De eerste spraakoefeningen
bewegen zich kwiek door de lucht
die van koud smeltend glas schijnt geschapen.
De landman leent zijn mening

uit aan slapenden en god
die beter zou moeten weten
want 1 zon maakt nog geen morgen
en licht legt nog geen zwijgen op

doch alles bloot. Gestold welhaast
in de kale kruin van een populier zit een
ontsnapte gek, een ongevaarlijk dichter
te wachten, op de temperaturen van vandaag -

Wat zwart was is nu driekwart wit.
Verweg rinkelen melkbussen en
vuilnisemmers als profeten van
aktiviteit. Het duister pakt zijn biezen

en de ontwaakte minnaar
zijn kunstgebit. Hij houdt de
schijn op zoals de dag zijn broek aantrekt
en een manke stap in de historie zet,

onder het altoeziend oog van de zon
dat als van een dode
uit koude kassen blikt verdomme