Hollands Maandblad. Jaargang 7 (214-225)

[p. 41]

[Gedichten]
J.W. Oerlemans

Wandelende vrouw
In het magere veld liep zij zacht te zwieren
alsof zij over water liep of hoge lucht
of over een podium voor duizenden

maar zij was vol schrik en verlatenheid
met overal horizon en gescheurde aarde
en doofstomme bomen en uitgemergeld gras

een prehistorische dode wind
droogde haar tanden en nestelde
zich langzaam in haar longen.

Er moeten bossen gegolfd hebben
vannacht; veel maan
moet er zijn geweest, gezien de bleke
plekken naast de rivier

ook stapgeluiden waren er
maar wie? het platte gras
kan ook van de wind zijn geweest
of van een dier uit de buurt

was er geroep, brand? mijn oren
zijn nog vol geluid
maar nergens is vuur of rook
alleen wolken, wegdrijvend

misschien zit er nu in een spelonk
iemand te wachten op iets onbekends
misschien roept die weer vannacht
en stapt over de bosgrond.

Als ik opsta vol lakens en duisternis
met de zoveelste winter op het dak
hoor ik je zacht blazen in je slaap

onder mij ligt het lege huis, rondsuizend
om zijn stoelen en tafels
buiten staan zestig kromme bomen
bevroren onder een late maan.