Hollands Maandblad. Jaargang 6

[p. 18]

W.D. Kuik

De vijver ligt zo stil,
de bomen staan te weken
gelijk het oude witte brood
geworpen voor de zwanen op het water,
de dag tevoor.
Twee oude militairen gaan teloor,
de een als spiegelbeeld
de ander in de mist
van Bronbeek en maleis gesnater.

Mephiboseth krauwelt zich voorzichtig
met een stokje op de rug.
Denkt treurig: vliegen steken.
Misschien krijg ik nog wel iets
van mijn tenten vrouwen schapen terug.
Ik ben toch ongevaarlijk en toch zwak.
Jehova heeft me reeds als kind verlaten,
toen ik de beide benen brak.