Hollands Maandblad. Jaargang 6

[p. 40]

Leo Vroman

Is dat niet gek - ik droom nog vaak
dat ik mij door de Kruisstraat spoed en
een bruisend kielzog met mijn voeten
door de dorre blaren maak.

Dat moet oktober zijn en vrijdag nacht
en lopen naar de kroeg van Unitas.
Ik voel dan ook zo hard als ik mijn jas
voel klapperen, dat daar iemand wacht,
wacht, nog nog eens wacht, en ik ben pas
helemaal aan de overkant
van Lucas Bolwerk, want
dwars door die jaren, nu van dromen
verdund, zie ik opnieuw die lichten
als door de protestants omhooggerichte
maar kaalgeplukte bomen;
dan, van het zó graag binnen willen komen,
ben ik waarachtig bijna even binnen,
proef weer de tederheid van die gezichten
waarmee mijn vrienden en vriendinnen
(dood of levend?) tussen de lampen en de rook
voorover, achterover praten en elkaar beminnen.
Bert en Hannie; Lida; dikwijls ook
anderen, hun sproeten, dassen, handen
scherp maar zeer van verre,
of vlakbij, Nellie van der Sterre
in een groene trui met rode randen.
Weg, ik ben terug op straat,
slechts met mijn armen ijverig marcherend
op die hoek van water, grond
en brugsteen, zwart verwerend.
Het wordt later, en het wordt te laat.

Wanneer de lichten uitgaan
en de droom uitgaat
blijft mijn jas nog even staan
in Utrecht, en ik lig naakt
in dit bed, dit huis, dit land
en denk over de droom terug, want
wat stond toen op die hoek en maakt
mijn benen nu nog lam? Een boom?
Een stuk papier? Kuil? Buikpijn? Tante?
Tineke? voor wie die tijd
nog zonder haar aanwezigheid
ook niet bewoog, ook niet bestond?
De nacht? De storm die steeds mijn mond
koud en zacht openbijt?