Hollands Maandblad. Jaargang 5

Schrijversleven
A.J. van Dijk

Stel je nu voor, denkt de schrijver, dat ik de athletisch gebouwde leider van een opstandige negerstam ben, ergens in de binnenlanden van...

Hij plooit zijn zakdoek om de kop van een lucifer en reinigt zijn rechter oor. Waar het geld vandaan te halen om een goede atlas te kopen, een standaardwerk met gegevens over godsdiensten, fauna, folklore en met een foto van de stroomversnelling waarin de negerleider op bladzijde 238 verdrinkt?

De schrijver verwerpt zijn plan, staat op, loopt naar het zolderraam, kijkt uit over de apatische daken - ja, denkt hij: apathische daken onder het (vooruit nu maar) door regen en roet verziekte zwerk.

Dat is dat. Moet het in godsnaam dan maar weer een soort kunstenaar worden. Dronken moeder, schuldcomplexen van het onaneren, een winkeldiefstalletje of een fatale binding met een oude, Poolse schrijnwerker? Hij zou een atlas kunnen lenen of het materiaal verzamelen in een bibliotheek.

Goed, dat zijn dan die binnenlanden. De schrijver gaat nu op zijn bed liggen, schopt zijn schoenen uit en denkt hardop aan de blikkerende tanden van de opstandige neger. Het zou een boek zonder sex moeten worden. Enkele zakelijke, summiere beschrijvingen van gewelddaden jegens blanke vrouwen. De schrijver gaat zitten en trekt zijn schoenen weer aan. Kannibalisme, denkt hij, ze vreten die wijven gewoon op.

Maar wat te zeggen van een kannibalistische pastoor van een kleine plattelandsparochie? Op zijn heilige aandrang trekt menig jong rooms meisje zich terug in een ver Frans klooster, denkt men in het dorp.

De schrijver krijgt er honger van. Hij telt zijn geld na. Te weinig voor een rooms meisje, maar genoeg voor een nassi goreng waar ze tenslotte ook van alles instoppen.

Hij trekt zijn regenjas aan.

Hij zoekt een tafel bij het raam, knikt vol

[p. 22]

begrip tegen een etende neger en loopt de zaak weer uit. Al zal hij alle Chinezen moeten afrennen, hij zàl bij het raam zitten. Zulke dingen heb je nu eenmaal.

In de etalage van een kantoorboekwinkel ligt een enorme atlas. Maar de schrijver kijkt vooral naar een dun bruinharig meisje in een kort zwart jasje, dat voor een belendende etalage met een vrouw staat te praten.

Zij zou mij ontzaglijk kunnen inspireren, denkt hij. Marianne van Lookeren of zo verleidt de chef-boekhouder uit medelijden met diens echtgenote (de vrouw voor de etalage) die hem niet durft opbiechten dat zij lesbisch is. Maar intussen traint Marianne dagelijks rugslag en crawl, zodat zij, met Olympisch goud beladen in Nederland en op kantoor terug, wel degelijk eisen stellen mag. Bij de vierde Chinees vindt de schrijver, behoorlijk nat geregend, een plaats bij het raam. Onder het eten besluit hij ten eerste een dagboek te zullen bijhouden, ten tweede zich over zijn angst om te roken heen te zetten, ten derde weer eens te gaan dichten, ten vierde geld te lenen voor een atlas en ten vijfde een roman op te zetten over een immigrantengezin in Canada, dat langzaam maar zeker kapot gaat omdat noch vader, noch moeder, noch Ank, noch Thijs, noch Bas heimwee durft te bekennen en Pauline, die nog te jong is voor heimwee, voortdurend buikpijn heeft, wat het gezin toch zeker op een wekelijkse uitgave aan medicijnen en dokter van gemiddeld f 30. - komt te staan.

Hij zal moeten nagaan hoeveel dat is omgerekend in Canadese ponden.

De schrijver bestelt thee na, wat hem een lovende glimlach van de kelner oplevert. Zoiets wordt op prijs gesteld.

Onderweg naar zijn kamer (het regent niet meer) ontmoet de schrijver een vriend. Zodra hij weer achter zijn tafel zit, het hoofd iets hellend naar links, de ballpoint gericht op het papier, krijgt de schrijver een uitstekend idee. Hij kleedt zich uit, gaat in bed liggen en valt in slaap.