Hollands Weekblad. Jaargang 4

Korte commentaren

Kerels

‘Gelukkig bestaan er nog kerels als onze minister van buitenlandse zaken en diens staatssecretaris, de heren Luns en Bot, en de eminente vertegenwoordiger van de vrije pers, de heer H.A. Lunshof, die aantonen dat er nog wèl mannen met karakter bestaan’. Aldus de heer M.J. Drenthen in de Lezers Spreken rubriek van Elseviers Weekblad (18-8-'62). Deze mannentaal honoreert meneer Lunshof in hetzelfde nummer met een Open Brief aan den Heer Kaisiepo. Het pathetische, houterige jargon van deze hobbelpaardjournalist meende ik al aardig te kennen. Thans heeft hij zichzelf in smakeloosheid verre overtroffen. Hoe nationaal hij de mestpraam van zijn gedachten ook weet te pavoiseren, hij lijkt te veel op de communisten die hij met veel inkt en weinig hersens bestrijdt: net zo humorloos, zonder enig gevoel voor proporties, nuances en betrekkelijkheid. Het is bijna een zielig gezicht die man zo te zien voortploeteren, iedere week opnieuw, steeds in hetzelfde spoor, zichzelf herhalend, nooit gelijk krijgend. Nu zijn het de ‘Harvardiaanse’ en ‘incompetente Amerikaanse administratie’ mitsgaders de heer Van Royen die onheil over ons land hebben gebracht, die Nieuw-Guinea hebben verkwanseld. ‘Er zijn particulieren van wie men beter zou verwachten, zoals de Heldringetjes van de Nieuwe Rotterdamse Courant en hun kornuiten ...’. En verder: ‘Dit, waarde heer Kaisiepo, is het laatste woord van een Nederlander die zich schaamt dat wij u hebben verraden(...) Hetwelk doende met de eerbied aan een oprecht Christen, een achtenswaardig huisvader en een door Nederland verraden vriend verschuldigd’ - Wie schrijft dit? De heer H.A. Lunshof, die zoals iedereen weet, zich in de jaren 1945-'50 even druk heeft gemaakt over het zelfbeschikkingsrecht voor de Indonesiërs, als nu voor dat van de Papoea's. Er zijn in Nederland een paar honderdduizend Elsevierlezers die hem nog steeds niet door hebben. Wij moeten zulks triest, intriest noemen. Om met meneer Lunshof te spreken.

H.G.S.

Uitwisseling

Minister Soebandrio heeft zich voor de VARA-televisie laten interviewen en hij liet zich kennen als een aimabele, redelijke man met wie het goed kersen eten zou zijn. Alweer heel wat maanden geleden zagen we ook generaal Nasoetion op het scherm, en ook hij (zie boven). Je gaat je dan licht afvragen: zijn het misschien aardige, aimabele mannen, ook Soekarno, als je hem zou interviewen? Misschien menen ze het allemaal niet zo kwaad als je aan de hand van die schietende parachutisten zou denken. De interviewer die Soebandrio de vragen stelde, hield zijn gezicht zorgvuldig in de plooi, bang te vergeten dat hij een oude vijand tegenover zich had. Minister Soebandrio daarentegen glimlachte vriendelijk en zond een groet aan het Nederlandse volk. Toen dr. Van Royen de bezegelende handdruk wisselde glimlachte Soebandrio voluit, maar Van Royen trok een strak snoetje, - zoals mijn vrouw van kinderen pleegt te zeggen. Natuurlijk, gevolmachtigd minister Van Royen had wel willen lachen, want tenslotte heeft hij alles zo'n beetje in zijn eentje voor elkaar gebracht, maar hij dorst niet vanwege het thuisfront. Zijn we misschien te ernstig, te zwaar, te diep, te calvinistisch voor de politiek? Toegegeven, we hadden verloren, maar juist de goede verliezer siert een glimlach, zo wordt ons altijd voorgehouden. Soekarno c.s. hebben zich ook min of meer verzoend met de opstandelingen op Sumatra e.o., toen deze verslagen waren en hun nederlaag hadden erkend. Wij zijn nu ook verslagen, we hebben het erkend, en daarom zou het me niet verbazen als Indonesië met verbazingwekkende voortvarendheid de goede betrekkingen zou willen herstellen. In Amsterdam wordt al gewerkt aan een uitwisseling, hoorde ik. Een klein groepje journalisten ‘die het altijd wel gezegd hebben’ heeft contact opgenomen met de man van Antara, en nu is het wachten maar op de reisbeurzen die een overtocht mogelijk maken. Het slechte weer in Nederland heeft de oprichting van het groepje ongetwijfeld nog verhaast, en lang niet iedereen kan er lid van worden, want anders wordt de spoeling te dun. Ook alle Papoea's tenslotte maken snoepreisjes naar Indonesië, en laten we eerlijk zijn: zijn wij minder dan Papoea's?

N.S.