Hollands Weekblad. Jaargang 3

[Vervolg Ontwerp voor een sportroman]

slaat als een vlam in de pan die in het verre land bij de kernploeg toch al op een hoog vuur stond, en er volgt een eerste ontknoping. Twee leden van de kernploeg, wier namen de schrijver kan laten associëren met het water, de zee, enz., verdwijnen met de noorderzon naar hun vaderland, hun hele sportcarrière op het spel zettend, alleen maar om in die legendarische, folkloristische elf-, resp. twaalfstedentocht mee te kunnen rijden. Zodra zij arriveren valt de dooi in (ik geef toe, dat klinkt onwaarschijnlijk, maar een schrijver heeft het recht onwaarschijnlijke dingen te laten gebeuren). In het kleine landje ontstaat een klopjacht van schaatsbestuurderen en journalisten op de twee rebellen, zij houden zich schuil, er wordt beraadslaagd, en zij worden begenadigd: zij mogen weer terug naar het verre land. Daar slaat dit bericht in als een bom. De kleine, toch al op de toppen van de spanningen levende gemeenschap weigert de deserteurs, de verraders, weer in haar midden op te nemen, ook al omdat dit de kans voor enkelen vermindert voor de kampioenschappen in aanmerking te komen. De opstand wordt door een ijlbode echter onderdrukt, de beide belhamels keren terug, en wat gebeurt? De aanstoker groeit naar een glanzende vorm (voor zijn doen) en de meegesleepte, die zo dankbaar was dat hij terugmocht en bezwoer dat hij zou tonen de vergevensgezindheid waard te zijn, zakt abominabel terug. Dan kan de schrijver eventueel nog een conflict inlassen over bijv. het feit dat de bond de trouwe verloofde weigert toe te staan mee te reizen naar de wereldkampioenschappen, om te zien hoe haar geliefde, die zij maandenlang zo trouw heeft bijgestaan, zijn titel verdedigt, maar ik geef toe dat dit wel erg onwaarschijnlijk en drakerig klinkt, dus dat kan misschien beter worden weggelaten. Wel een aardig trekje lijkt het me te schrijven, dat onze held zelf, die volgens de ‘men’ in de kranten zo kwetsbaar was en voor wie al die conflicten en spanningen de genadeslag zouden betekenen, van iedereen het minst bekommerd lijkt en bij officieuze nationale kampioenschappen alle vier de afstanden wint. Daarbij de tot nog toe ongenoemd gebleven tweede man (en toekomstig wereldkampioen, zoals de insiders zeggen) met gemak kloppend, terwijl juist deze jongeman volgens iedereen zo onverschillig en weinig geïmponeerd zou zijn. Hoe de schrijver zijn roman tenslotte wil afronden, moet hij zelf maar zien. Hij kan er een happy end van maken: de wereldkampioen blijft wereldkampioen en trouwt met zijn verloofde. Hij kan er ook een unhappy end van maken: de onttroonde wereldkampioen, die ver van alle fanfares terugreist naar zijn kleine landje, slechts getroost door zijn nog immer trouwe gade, die binnen enkele jaren een geducht biljarter van hem zal maken. Maar dat is weer een heel ander verhaal, dat we bewaren voor de vervolgroman.