Hollands Weekblad. Jaargang 2

[p. 10]

In liefde uitgedrukt
Leo Vroman

Ik denk geloof ik aan iets:
mijn pen wijst naar niets.

De kamer is klein.
Het gordijn is dicht
maar de nacht is dichtbij.
Het kunstlicht is eizacht.

Tineke schrijft brieven:
hart. gr. Tineke. Aan Lieve
Gonny, Miks, Lieve allen.
Als krulhaartjes vallen
als zinnelijk stoeiende
wormsporen groeien haar zinnen.

Nu wordt een wit zakje gesloten
om het handschrift van mijn vrouw,
later ter nauwernood
voor enkelen te ontbloten.

Ach, haar vingeren gaat zo zacht

als het wiersel van wierook.

Het is lente vandaag. En vannacht

ook. En morgen ook.

Foei wat een verschil is dat
met mij: als ik ‘Tineke’ klad
staat het volgende week in dit blad,
en wil ik er soms niet buiten
om Tineke te fluisteren
dan weerkaatst het zich te luid en
suizend, en duizenden luisteren,
en tientallen vertalen de toon
tot gekerm, gekwijl, geschater;
hoe wordt dat ooit weer gewoon
Tineke, later?

Tineke, zoals voor mij
onderaan haar brief
daar hoorde alleen nog maar lief
of dag mijn lieve bij.

Dat dacht ik ook toen ik lag
met het eerste handschrift van haar
na drie en een half jaar
en de tent kroop overstag,
de lucht werd zwart en groen,
de vloer sprong van de grond.
Als een dikke steen sloeg toen
mijn hart tegen mijn mond.

Wie toen, haar brief in de handen,
met spot haar naam was ontglipt
zou ik met mijn botte snijtanden
de strot hebben opengeknipt.

Nu staat zij, haar zachte twee talen
verblekend in weke verhalen,
geboren Tineke Sanders.
Waarom noem ik haar niet anders?

Waarom geen Kneite, Ikteen,
of Enekit? Maar neen,
wie over liefheid wil spreken
zegge geen Tieenk of Inteke
maar alleen Tineke.