Hollands Weekblad. Jaargang 2

[p. 10]

A. Nuis
Gedichten

Beren aan het hof

Op mijn bureau een kleine oude prent:
Tamme rotsen, ondermaatse boompjes,
Een rood met goud geblokte achtergrond
En verder, op een zacht en eetbaar grasveld
Verbazend veel beren.

Een moeder geeft drie kinderen de borst;
Omarmd, omarmend in zwaar schijngevecht
Rollend en zwetend van plezier en woede,
Waar je ook kijkt zo'n luie, bedrijvige domkop.
Eén schuilt achter een veel te kleine rots,
Eén klimt in een boom die tot zijn schouder reikt,
Moeizaam, maar trots.

Achter dat rood en goud liepen misschien
Dames met puntmuts en sleep, plichtplegende
Heren rond een vorstelijke pop. Applaus!
De koning wil de beren zien. De kostelijke beren,
De rauwe klanten die zo eerlijk leven
(Er valt een zijden doekje op het gras)
Is leven niet heerlijk?

Ze staan niet op de plaat; ze moeten
Er toch geweest zijn: reden van bestaan
Voor tuinen, dieren, het gewone volk -
Vroeger, natuurlijk.

Twistgesprek

Een man?
Een veiligheidsspeld van een man.
Een rotventje.

Och nee, och nee, roerdompte iemand,
Daar komt ten slotte de atoombom van
Als je al zo begint -
En ging weer langzaam zitten.

De stilte was een hooiberg, en natuurlijk
Wie viel daar anders binnen dan
Die man?
De spanning broeide.

Contact! Tik, stoot en tegenstoot,
Wij beiden vielen moedig dood.

Ach nee, ach nee,
En ging weer langzaam zitten.

Strip-tease

Net lag hij kraaiend in een roze huid;
Steeds nieuwe kleren pellen hem daaruit.
Straks staat hij, bril, hoed, vest en vlinderdasje,
Voor elk te kijk als onverhuld schavuit.