[Vervolg Weg met Brecht]
beeld van het stellen van dit dilemma. Maar gelukkig zijn er nog stoere Brechten die wel even orde op zaken zullen stellen. Sergeant Kite wordt uit zijn verband gerukt, de hoofdpersonen uit de betere standen extra dik satirisch aangezet en het geheel verplaatst van de tijd van de een of andere obscure ‘guerre en dentelles’ naar die van de Amerikaanse vrijheidsoorlog, zodat het ook nog gaat tegen een volk dat voor zijn vrijheid vecht, zodat the recruiting sergeant ronselt voor boos imperialisme. Het eindprodukt heet
Pauken und Trompeten en op de achtergrond maakt een mager trompetje vage jazzgeluiden voor een goed doel, gecomponeerd door een onbekende Duitser die blijkbaar zijn hele leven geen andere muziek gehoord heeft dan Kurt Weill, maar niet zo voortreffelijk orchestreren kan als Weill vermocht. Een bedroevende echo! Men zegt dat de opvoering van dit fraais in Berlijn prachtig geweest is. Dat neem ik
direct aan. Metteurs en scène en regisseurs zijn niet gebonden aan een tekst. Meierhold schijnt indertijd in Moskou een prachtige opvoering gegeven te hebben van
La Dame aux Camélias. Acteurs en décors zijn haast zo geduldig als papier.
De kennis van dit laatste Brechtenstuk gewerd mij in een gemakkelijke stoel, ten huize van zeer vriendelijke mensen, met een glas wijn in mijn hand, door middel van een langspeelplaat. Om mij nu minder onrechtvaardig te maken, moet iemand mij maar die grote werken lenen, waarmee Brecht posthuum de wereld verovert, en ik zal met plichtsgevoel en tegenzin gaan lezen in het stuitend jargon van Wenden en Obotriten (tenzij men mij een vertaling leent). Misschien moet ik mij bekeren, maar ik geloof het nog niet. Eerder zou ik geloven dat Brecht, ware zulks mogelijk, grinnikt in zijn graf. Wordt vervolgd.
Auteursrechtelijk beschermd