Hollands Weekblad. Jaargang 1

Reacties van lezers

Bantzinger

‘Betrouwbaarheid, in de zin dat de gegevens waarmee de schrijver werkt zoveel mogelijk juist en volledig zijn, is voor de journalistiek (wel) een eerste vereiste’. Dat schrijft K.L. Poll terecht in het Hollands Weekblad van 24-2-1960. Maar precies een week later stuift N.S. als een dieseltrein over de rails der onbetrouwbaarheid. Als naakt feit stelt hij, dat Cees Bantzinger zijn naakttekening in Ouderkerk duidelijk als provocatie tentoongesteld heeft. Eén telefoontje had hem kunnen overtuigen van het tegendeel. Bantzinger exposeert elke week andere tekeningen in zijn etalage'tje. Omdat hij nu eenmaal veel naaktfiguren tekent, zijn daarbij al meerdere (drie) malen naakten geweest. Bovendien was het naakt-des-aanstoots een wel heel decent exemplaar, dat juist met veel zorg en gevoel voor de kwetsbare ziel van de autochthone Ouderkerkse bevolking was uitgezocht. De exposities zijn niet in de eerste plaats bedoeld voor deze Ouderkerkers, maar voor de vele Amsterdammers die bij mooi weer neerstrijken op het terras van de naburige uitspanning ‘De Paardenburg’.

Bantzinger aan te duiden als ‘Elseviertekenaar’ lijkt me een fraai staaltje van rechtstreeks uit het De Keizer-rijk afkomstige demagogie. Lunshof is Lunshof en Rodermond zijn papegaai, maar desondanks lopen er altijd nog een paar Elsevier-medewerkers rond die wellicht naief, maar zeker niet ploerterig zijn. Bantzinger heeft zich altijd verre gehouden van het reactionnaire voorpaginageklodder waarin Doeve een meesterknecht is. Dat Bantzinger met zijn echtgenote op het T.V.-scherm verscheen en daar o.a. gelegenheid kreeg om aan te tonen dat hij méér is dan een sneltekenaar en dat hij toen minder vaardig bleek te spreken dan te tekenen, lijkt me bepaald geen punt in het nadeel van de tékenaar. En dat tenslotte in Nederland iedere tekenaar in z'n levensonderhoud dient te voorzien met (vlotte) illustraties en ander kruimelwerk, hoeft nog geen aanleiding te zijn om het gehele oeuvre van een artist ongezien over die ene commerciële kam te scheren. Ook de vlotte Hollands Weekblad-tekenaar Peter Vos heeft op zijn atelier wel andere werkstukken liggen dan alleen grappige galgjes en morbide mannetjes.

Ernst van Altena

[p. 12]

Naschrift

Tjongejonge, waar gaan we naartoe? Als je tegenwoordig een medewerker van Elsevier, die al jarenlang voor illustraties in dat blad zorgdraagt, een ‘Elseviertekenaar’ noemt, zonder meer, dan wordt je al van demagogie beschuldigd en krijg je een stortvloed van Elseviervuil over je uitgestort, alsof jij, god beter 't, vaste medewerker bent van dat blad! Maar goed, daar ging het eigenlijk niet om. Van Altena zegt, dat Bantzinger de tekening niet heeft opgehangen om te provoceren. Goed, ik neem het aan. Maar zoals Van Altena al aanduidt, is Bantzinger een vriendelijk, maar naief man, die daardoor niet heeft kunnen voorzien dat zijn naakt, dat eigenlijk voor de Amsterdammers bestemd was, provocerend zou werken op de slagers van Ouderkerk. Een flauw vermoeden van die werking had Bantzinger overigens wel, want hij exposeerde verhoudingsgewijs maar weinig naakten, en als hij daar al eens toe overging, koos hij er met grote zorg één uit die de ziel van zijn autochthone buurman zo min mogelijk kon beschadigen. Helaas ... naakt is naakt in zo'n dorp. En waar Van Randwijk reeds toegaf, dat hij innelijk geprikkeld werd door de tekening (het idee ...!), mocht verwacht worden dat minder stabiele lieden dan deze oud-hoofdredacteur van een ander weekblad, tot waarlijk sexuele excessen zouden worden verleid. Maar eigenlijk ging het mij daar helemaal niet om, in mijn artikeltje. Het ging er mij om er op te wijzen, hoe door de TV (en de pers) een naakttekening die door mij niet als kunst wordt beschouwd, zonder boe of bah tot hoge kunst werd verheven, domweg omdat het als naakt opschudding had veroorzaakt. Zonder slager en zonder TV was die tekening nimmer bij Mak van Waay terechtgekomen, in dezelfde etalage waar kort tevoren een Kees van Dongen stond tentoongesteld. Van Altena vindt Bantzinger een knap kunstenaar, ik vind hem alleen maar een knap tekenaar. De vergelijking met Peter Vos gaat daarom niet op. Het is Van Altena's goede recht om Bantzinger een knap kunstenaar te vinden, maar het is evenzeer mijn goede recht al dat reclame-achtige gedoe met Bantzingers werk te beschouwen als een kromtrekken van de waarden in de kunst, en daarom als iets waarover zeker op badinerende toon gesproken mag worden.

Nico Scheepmaker