De Hollandsche Lelie. Jaargang 29

[p. 633]

Verscholen Bloemen.

Nu schijnt de zon naar binnen door het hooge raam
En glijdt haar glans over de stille bloemen,
Die weidsch zich hooren violetten noemen,
Maar zelf nauw durven luistren naar dien naam;

Wen zij zichzelven weten bijna onbekwaam,
Om stil te ontplooien haar fluweelen bloemen;
Wier zoete geuren zij steeds hooren roemen
Als voor de menschen wonder aangenaam.

Met fletse bloeme' en donker doffe blaan
Schuilen zij schuchter in schaduw van muur,
Waar zij den ganschen dag te wachten staan;

Geduldig, tot in 't late middaguur
De zon naar binnen lacht bij 't dalen gaan:
Dan is 't een geurenweelde en kleurenflonkervuur.

JOHAN VAN GALEN LAST.