De Hollandsche Lelie. Jaargang 29

Onbegrepen

O menigeen, die onbegrepen

Zich waant, in droeve eenzaamheid,

Miskend door allen om zich henen,

Begrijpt hij wel zichzelf altijd?

Zou dat miskennen, niet-begrijpen

Altijd door allen om zich heen,

Die onvoldaanheid over 't leven

Niet schuilen bij hemzelf alleen?

Zou zelfzucht, hoogmoed, eigenliefde

En veel gekrenkte ijdelheid

De bron niet zijn van veel miskenning,

Gewaande onbegrepenheid?

O, als we meer eenvoudig waren,

Waardeerden niet onszelf allèèn,

Geen lof en bijval steeds verwachtten,

Bewondering van iedereen;

Wanneer wij eigen ik vergaten

Bij 't zoeken naar de waarheid, zou

Zij ons niet stralend nader treden

Met al haar liefde, al haar trouw?

We voelden ons niet onbegrepen,

Miskend, geplaagd en onvoldaan;

We zouden minder ontevreden

En eenzaam onzen weg hier gaan.

We leefden niet in schemerdonker,

Maar in den heldren zonneschijn;

We zouden - voor onszelf geen raadsel -

Voor and'ren meer een zegen zijn.

J. VAN REES-VAN NAUTA LEMK