De Hollandsche Lelie. Jaargang 29

De avonturen van een handelsbediende van New-York naar Londen
door O.G. Thoden van Velzen.
(Vervolg van No. 27.)

Op zekeren morgen verliet ik Vancouver en wandelde naar de rivier Fraser, waar een spoorweg werd aangelegd en dus arbeid te vinden was. De weg was aan weerskanten begroeid met struikgewas, en bosschen van naaldboomen verspreidden alom een aromatische geur. De zon deed haar licht door de boomen heen schijnen en ontelbare dauwdroppels, als diamanten schitterende, hingen aan de naalden en bladeren der boomen.

Toen ik tegen den middag bij de Fraser-rivier aankwam, daar, waar het spoorwegkamp lag, zag ik een groot aantal arbeiders van den arbeid komen en plaats nemen aan de eettafels. Ik nam ook daaraan deel. Na het middagmaal waren er tal van arbeiders, die vanwege de ruwe wijze van behandeling het werk hadden neergelegd, hunne betaling eischten en daarna naar Vancouver terugkeerden. Ik begreep al spoedig dat het werk wel moeilijk moest zijn, want anders zouden niet een dertigtal arbeiders zoo eensklaps den arbeid gestaakt hebben.

Persoonlijk wilde ik eens zien, hoe het werk er uitzag. De vrachttrein, die ons naar den arbeid brengen zou, stond klaar. Men moet namelijk begrijpen, dat de plaats, waar de arbeid was, nog wel een twintigtal minuten verwijderd was van het kamp. Ik sprong op den vrachttrein. Op dien vrachtwagen bevonden zich tal van arbeiders van alle tongen. Men ziet, dat niet allen het werk hadden neergelegd. We kwamen op de plaats van den arbeid aan, maar nog voordat de trein geheel stilstond had ik reeds eene beslissing genomen. Ik sprong van den vrachttrein af, en in plaats van te gaan werken, ging ik doorwandelen. Het werk bestond in het afladen van spoorwegrails en bij zulken arbeid kan men zich te licht overwerken. Daar ik mijne gezondheid niet voor een paar dollars wilde verkoopen, wandelde ik door en kwam 's avonds in Sumas aan. Sumas is een klein grensplaatsje, dat ligt op de grens tusschen Britsch-Columbia en den staat Washington. Een schaapherder bracht me veilig over de grens.

's Avonds om tien uur stond een vrachttrein aan het station Sumas klaar om te vertrekken naar Seattle.

Ik zag een paar ledige wagens, ging in een duister hoekje zitten en wachtte de dingen af, die gebeuren zouden. Eensklaps hoorde ik de voetstappen van den treinoppasser. Zou hij mij ontdekken? Hij liep met zijn lantaarn langs den trein. Hier en daar wierp hij een vluchtigen blik in de ledige waggons.

Het licht van de lantaarn drong niet door tot in het hoekje, waar ik zat. Dus was ik niet ontdekt. De trein zette zich in beweging. Den geheelen nacht stoomde de trein door tot in den vroegen morgen, toen een conducteur mij ontdekte. Ik moest maar maken, dat ik van den trein afkwam, dit begreep ik, en meteen sprong ik van den trein, die in volle vaart zich voortbewoog.

Ik tuimelde, maar stond vlug op en gelukkig was ik ongedeerd.

In de nabijheid stond eene eenzame woning. Ik vroeg, hoever Seattle nog van hier ver-

[p. 444]

wijderd was, en men zei mij, dat ik, indien ik doormarcheerde, tegen den middag in de stad zou zijn.

Nu en dan werkte ik in Seattle bij het laden en lossen van stoomschepen, die vanuit alle wereldsteden de haven van Seattle komen bezoeken.

Seattle is de grootste handelsplaats van den staat Washington en tevens de grootste stad in het Noord-Westen van Noord-Amerika.

Seattle heeft stoombootverkeer met Europa, verder met alle belangrijke havens van de Westelijke kust van Noord-Amerika, zooals met Portland (Oregon), San-Francisco, San-Pedro (Californië), San-Diëgo (Cal.), Mexico, Honoloeloe, Japan, China en Indië.

Uit Azië worden hoofdzakelijk ingevoerd thee, rijst, katoen, zijde, terwijl hout, steenkool, visch, hooi en meel worden uitgevoerd.

Gedurende het jaar 1911 werd eene groote hoeveelheid meel naar China uitgevoerd, vanwege de slechte rijstoogst in dit land. Wanneer rijst ontbreekt, schijnen de Chineezen brood in plaats van rijst te gebruiken.

In de nabijheid van Seattle ligt Tacoma. Tacoma is eene belangrijke plaats voor den uitvoer van hout, meel en cement. Een uitstapje naar Tacoma is daarom zoo interessant, omdat men dan éen van de mooiste gedeelten van de Pugetsound streek ziet. Men gaat eene kleine stoomboot nemen, die eenige keeren elken dag de tocht van Seattle naar Tacoma doet. Vanaf de boot aanschouwt men groote bosschen van verschillende naaldboomen.

Het klimaat van den staat Washington is ongeveer gelijk aan het klimaat van Nederland. Aan de kust zijn de winters zeer zacht, terwijl het oosten van den staat Washington soms in den winter met sneeuw wordt bedekt. Aan de kust echter vriest het zelden of nooit.

Nabij Tacoma ligt het wereldvermaarde nationale park, temidden waarvan zich de ruim 4800 meter hooge berg Rainier verheft.

Van dezen berg zegt El Comancho: ‘Wanneer de zon schijnt, gelijkt deze berg op eene glimmende, kokende massa van rusteloos, gesmolten en smeltend zilver en wanneer de zon ondergaat, dan laat hij eene kleur zien, die gelijkt op het rosa van een juist geopenden appelbloesem en terwijl gij dit zegt, wordt het rosa warmer en gloeiender, en rooder en heeter, naarmate de zon meer daalt, totdat de groote piek op een gloeiend vuur gelijkt en gij als het ware de hitte ervan gevoelt.

Langzamerhand verdwijnt deze kleur en sterft en wordt koel en verandert in eene blauwe, bronzen en koperen kleur. En wanneer de maan verschijnt, krijgen we wederom al de zilverblauwachtige kleurschakeeringen, die het maanlicht in een berglandschap kan te voorschijn tooveren.

Deze berg verandert steeds en is tevens onveranderlijk. Zijn grootte, zijn sneeuw en zijne gletschers zijn altijd dezelfden en geen twee keer gelijk, en veranderen voortdurend, zooals zijne kleuren.

Deze berg is met zijne duizend aspecten, zijne duizend stemmingen, en zijne tienduizend kleuren, een geheimzinnige, betooverende vorm, die zich verre boven de wereld verheft en zoo oud, dat de aardrijkskunde van een land ontelbare male veranderd is, terwijl hij daar steeds stond, standvastig als de wereld, onbekommerd om de beukende zeeën en den gloeiend heeten lavastroom.

Deze berg is altijd kalm, altijd schoon in zonneschijn of storm - dood en koud, toch krachtig levend om zijne wonderlijke, persoonlijke tegenwoordigheid, schijnbaar beheerscht door een wezen, dat in staat is hem zijne stemmingen en zijne gewoonten in te prenten, zooals aan een mensch, en zijne sneeuw met kleuren te teekenen, zoodat een kunstenaar zijne zwakte gevoelde, om dien berg op het doek weer te geven.

Geen wonder dan ook, dat de Indiaan dezen berg vereerde als een god, en hem Tah-ko-bet noemde, wat beteekent: de witte voedster - de moeder der rivieren.

De Indiaan is een droomer, die in enge gemeenschap met de Natuur leeft en zijn namen, altijd dichterlijk, zijn zoo eenvoudig en begrijpelijk. Daarom heeft hij dezen berg Tah-ko-bet genoemd; ten eerste, omdat de berg hoog is en wit van de sneeuw van alle eeuwen.

Verder is deze berg degene, die alle rivieren voedt, die naar beneden bulderen en neerstroomen naar het lage land, met donderend geraas vanaf zijne met ijs bedekte pieken.

Ook noemen de Indianen dezen berg wel ‘het groote geneesmiddel.’

En waarlijk, hij is de verpersoonlijking van het groote geneesmiddel - zijn reine hoogte, waarin hij vertoeft, zijn eeuwenoude onveranderlijkheid, de berg, die steeds door zijne grootsche, onvergetelijk schoone en krachtige indrukken den mensch leerde bescheiden te zijn, zoo machtig is deze vorst, die met zijne sandalen in de zee rust en eene hoofdbe-

[p. 445]

dekking van mist en een rok van sneeuw draagt, sneeuw, die door hare kleuren als het ware een vasten regenboog weerkaatst: ‘A-a-a-a-nah,’ ‘hij is een groot opperhoofd.’

Zijn geneesmiddel is krachtig en zijne kracht zoo groot, dat zijne vijanden hem niet kunnen kwetsen.

‘A-a-a-a-nah’, dat wil zeggen: ‘hij is een groot opperhoofd.’

Op een avond in November zou de stoomboot ‘City of Puebla’ Seattle verlaten met bestemming naar San-Francisco. Het was 's avonds om tien uur. Ik zag tal van passagiers aan boord gaan. Van iederéén werd het biljet verlangd. Zonder biljet kon men dus niet aan boord gaan. Bij den achtersteven van de boot zag ik, dat men begon met vracht aan boord te laden. Ik ging daarheen en op het oogenblik, dat eenige aangemonsterde werklui op de boot gingen om met het laden te beginnen, deed ik, alsof ik tot hen behoorde, en ging met hen mee aan boord.

Toen ik nu op het schip was, begaf ik me naar de kajuit van de derde klasse passagiers, zocht eene slaapstede voor mij op, die ik als niet uitverkocht beschouwde. (Ik raad niemand aan, deze streken na te volgen, want wordt ge gevat, dan moet ge daarvoor minstens eene maand brommen in een prachtig hotel weliswaar, maar ge hebt minder vrijheid dan een papagaai in een kooi).

De boot vertrok gedurende den nacht en in den vroegen morgen kwamen we voorbij Port Townsend op weg naar Victoria (Britsch-Columbia), waar de boot nog eenige passagiers opnam. Daarna stoomden we langs de kusten van de staten Washington, Oregon en 't Noorden van Californië, totdat we in San-Francisco arriveerden.

Ik liep evenals ieder ander passagier van de loopplank af en het gelukte mij even zoo goed, alsof ik een passagier was, die voor de reis betaald had. In 't algemeen heeft men op de boot vermoed, dat ik een passagier was. Dezen keer bleef ik slechts een paar dagen in San-Francisco, omdat de kans om werk te vinden gelijk nul was. Ik bedelde wel eens. Men moet steeds groote mannen als voorbeeld kiezen. Zoo hoopte Mohammed eens als bedelaar te mogen sterven.

Op een vroegen morgen ging ik, vele uren voordat de betalende passagiers aan boord kwamen, aan boord van de stoomboot ‘Maitai.’

Ik ging direct naar de kajuit van de derde klasse passagiers en zonder af te wachten, dat men naar mij zou gaan zoeken, want iemand had me in den vroegen morgen toch kunnen zien, verstopte ik mij diep onder ééne der slaapsteden, zoodat men mij niet vinden kon. Ik bleef daar uren lang liggen. Tegen den middag verliet de boot de haven van San-Francisco en toen de loods het stoomschip verlaten had, kwam ik uit mijne schuilplaats te voorschijn. Op het dek wandelde ik rond en dien dag was er geene inspectie.

Den volgenden morgen echter onderzocht men de lijsten der passagiers en men ontdekte, dat ik zonder biljet op de boot was. De kwartiermeester eischte, dat ik het reçu van mijn reisbiljet zou aantoonen, daar ik niet op de lijst der passagiers geschreven stond.

Ik had geen reisbiljet gekocht en zoodoende kon ik den kwartiermeester geen voldoend antwoord verschaffen.

Den volgenden morgen zette deze mij aan den arbeid en moest ik de matrozen helpen, om het dek van het schip te schrobben.

Dit werk was om 8 uur gedaan. Dan werd er ontbeten en daarna was ik verplicht den geheelen dag in de koolbunkers te werken. Dit werk duurde tot 5 uur 's avonds. Het was nogal een heet baantje, vooral toen men den evenaar passeerde. 's Avonds hielp ik den kok nu en dan nog een beetje, bijvoorbeeld met aardappelschillen.

Zoo ging de eéne na den anderen dag voorbij; meestal was de zee kalm en het weer verrukkelijk.

Er waren menschen van alle natiën aan boord van de ‘Maitai’, waarvan de meesten naar Australië gingen, behalve enkelen, die te Wellington (Nieuw-Zeeland) de boot zouden verlaten.

Eén keer per maand is er eene stoombootverbinding tusschen San Francisco en Sydney (Australië) via Tahiti, Rarotonga en Wellington (Nieuw-Zeeland). Wegens het drukke verkeer zullen die gelegenheden per boot tusschen San Francisco en Australië wel spoedig uitgebreid worden.

Nadat de boot gedurende een twaalftal dagen de golven van de Stille Zuidzee doorkliefd had, kwam men in het gezicht van het paradijsachtige Tahiti, waarvan Papeete de hoofdplaats is.

De met eeuwig groen begroeide heuvelen, aan wier voeten men de statige, hooge kokospalmen kan bewonderen, waren eene verrukking voor onze oogen. Na eene korte poos wierp de boot het anker uit en we waren

[p. 446]

door eenen ingang in het koraalrif in de haven van Papeete aangekomen.

Ik verliet de boot, niettegenstaande de raadgevingen van vrienden, die ik op de boot had leeren kennen, en die mij vertelden, dat ik, indien ik volhield met op de boot te werken, mijne reis naar Sydney zou kunnen verdienen. Misschien ware het beter geweest, indien ik die raadgevingen had opgevolgd. Nu ik in Tahiti was, wilde ik er echter meer van weten, omdat ik geloofde later misschien nooit weer de gelegenheid te zullen hebben, daar te komen. Ik verliet de boot en geraakte in gesprek met een Amerikaan, die bij de aankomst van de boot zijne brieven kwam halen. Hij bood mij aan op zijn grondgebied te gaan wonen. Ik nam dat aanbod aan. Dienzelfden avond gingen we naar zijne woning, die op een heuvel staat, ongeveer op een half uur afstands van Papeete. Van dien heuvel heeft men een verrukkelijk vergezicht op Papeete, op de zee en op het omliggende met allerlei tropische gewassen begroeide heuvelland. We begaven ons terstond ter ruste en den volgenden morgen stonden we vroeg op.

Dien morgen maakte ik kennis met een zekeren Gustav Kroemer, die daar als natuurmensch leeft. Er is eene kleine kolonie van natuurmenschen op het eiland Tahiti.

Eén is er echter, die tot een voorbeeld van natuurmenschen zou kunnen dienen. Dit voorbeeld nu is Gustav Kroemer. Zijn geheele lichaam is door de zon gebruind. De kleur van zijne huid is gelijk aan de huidskleur van de Tahitianen. Om een echt natuurmensch te zijn, zeide hij, moet men op de heetste dagen zijn lichaam door de zon laten beschijnen en zonder eenig ongemak die hitte kunnen verdragen. Van kleeren heeft zich de wijze natuurmensch reeds lang ontdaan. Hoofddeksels, kleeren en schoenen zijn anti-natuurlijk. Het eenige kleedingstuk, dat de natuurmenschen bezitten, is een pario in roode en witte kleuren, die ze om de lendenen heen vastbinden.

Kroemer leeft verder alleen van vruchten, die men van den boom kan plukken, zooals kokosnooten, broodvrucht, manggo's avocaperen, roosappels, bananen, doerians, enz. Koken bederft den smaak der vrucht. Geen zout, peper, mosterd of azijn ontsieren zijne tafel. Vleesch verfoeit hij, want de dieren hebben een ziel, dus ook gevoel gelijk wij menschen. Hij is een beeld van gezondheid. Prachtige haarlokken versieren zijn hoofd en dalen tot op den rug neer. Tabak en alcohol zijn zware vergiften. Koffie en thee verzwakken de zenuwen. Een scheermes raakt hij niet aan. Werk voor patroons heeft hij eens gedaan. Dat noemt hij slavernij. Jaren lang had hij hard gewerkt, maar altijd juist genoeg om te kunnen leven, maar niet genoeg om iets voor den ouden dag te sparen. Geen wonder dan ook, dat hij het zorgelooze bestaan in dit aardsche paradijs verkoos boven een hard bestaan zonder zekerheid in Europa of Amerika.

Den 27^sten dag van de elfde maand in den vroegen morgen nu, gingen de Amerikaan en ik op weg naar Antimaono, in de nabijheid waarvan de Amerikaan een stukje land bezat.

Dat land was begroeid met weelderige bananen, en overigens had hij de open plekken met ananassen, meloenen, en pataten bebouwd.

Antimaono ligt op een afstand van veertig kilometers van Papeete verwijderd. De voettocht duurde van den vroegen morgen tot den laten avond. Dat speet mij niet.

In mijn leven heb ik zelden zulk eene prachtige wandeling gemaakt als de voettocht van Papeete naar Antimaono. Welk eene afwisseling!

Nu eens ging de weg langs de zee, dan weer door mooie palmenlanen. Overal kwamen we voorbij de bekoorlijke hutten der vriendelijke Tahitianen. Eens riep een jonge Tahitiaan ons toe en we gingen op hem af, en hij onthaalde ons op de heerlijkste tropische vruchten.

Tahiti behoort tot Frankrijk. Er zijn dus Fransche scholen. In het Fransch kan men zich uitstekend met de zonnekinderen van Tahiti onderhouden. De gloed der zon weerspiegelt zich in de oogen der Tahitianen. De vrouwen zijn groot en welgebouwd.

In het Engelsch en Duitsch kan men conversatie voeren met de kleine kolonie van Amerikaansche en Duitsche natuurmenschen, die zich daar hebben gevestigd.

Toch moet men de Fransche regeering toeroepen den verkoop van sterke dranken aan de inboorlingen van Tahiti te verbieden Want alcohol is evenals overal elders de kanker der moderne beschaving, ook op Tahiti en, indien de Fransche regeering de zonnekinderen van Tahiti en de bewoners van de andere Gezelschaps-eilanden wil opvoeden in de werkelijke beteekenis van het woord, dan moeten de sterke dranken van die Gezelschapseilanden verdwijnen. De bevolking gaat in aantal en ook in zeden achteruit,

[p. 447]

sinds die verderfelijke dranken daar voor iedereen verkrijgbaar zijn.

Men behoeft de bevolking van de Gezelschaps-eilanden slechts te vergelijken met die der Cook-eilanden, waar geene sterke dranken worden toegelaten. Op de Cook-eilanden gaat de inlandsche bevolking vooruit en staan ze ook in zedelijkheid boven de Tahitianen.

Te Antimaono nu woonden de Amerikaan en ik in eene tent en leefden we in 't algemeen van niets anders dan van kokosnoot, banaan, meloen, ananas en andere vruchten.

In de nabijheid van onze tent stroomde een riviertje, waar we in den morgen dikwijls gingen baden en zwemmen en 's middags ging ik dikwijls naar het strand der zee. Niet alleen genoot ik veel van het zwemmen in de zee, maar vaak maakte ik onderzoekingstochten door de wonderschoone koraalvelden, die zich rondom het geheele eiland bevinden.

‘Die koraalriffen zijn ‘merkwaardige scheppingen.’ Terwijl de golven met hun wit schuim de koraalriffen beuken, zijn de atollen vanbinnen kalm als een meer.

Door het doorschijnende water heen ziet men het prachtig gekleurde bosch op den bodem van het water bloeien. Bij duizenden en tienduizenden vermenigvuldigen de koraalbloemen hare schitterende sterren; alles is licht en leven in die nieuwe tuinen der Hesperiden. Zelfs het veelkleurige mos, dat de tusschenruimten vult, bestaat uit millioenen koraaldiertjes.

De kleine bouwlieden leven en werken zonder ophouden. Al rukt de storm de grootste steenblokken af, de bevolking herstelt dag en nacht het verlies.

Geen monster uit het dierenrijk, geene inspanning door menschenhanden, kan ooit iets wrochten, dat wedijveren kan met de onmetelijke eilanden, door de nietige koraaldiertjes op den bodem der zee opgericht.’ (Uit de wereld voor de schepping van den mensch, naar Flammarion, door Dr. B.C. Goudsmit).

Soms nam ik een Tahitiaansche pony van een mijner buren mee naar het strand en dat paardje en ik hielden dan een wedstrijd in het zwemmen.

Zooals ik reeds vroeger zei, woonde Gustav Kroemer in de nabijheid van Papeete. Tot afwisseling echter had hij nog eene tweede woonplaats en wel in de nabijheid van Antimaono.

Iederen namiddag bezocht ik hem en dan gingen we samen wandelen. Dat natuurmenschen niet geheel en al van de buitenwereld zijn afgesloten, bewijst, dat deze Kroemer eene kleine bibliotheek in zijne hut had. Eén keer per maand ontving hij couranten, tijdschriften en ook wel boeken uit Europa en Amerika. Hoewel men ver van deze landen verwijderd was, ontving men toch de tijdingen van de gebeurtenissen in deze werelddeelen.

Einde December verlieten de Amerikaan en ik Antimaono, om ons naar Papeete te begeven.

Den 24^sten dag van de twaalfde maand zou de stoomboot ‘Aorangi’ van San-Francisco verschijnen en, daar slechts één keer per maand zulk eene verbinding met het vaste land onderhouden wordt, gaat bijna ieder vreemdeling, die zich op Tahiti bevindt, naar Papeete, om bij de aankomst der boot tegenwoordig te zijn en aldaar het allerlaatste nieuws te vernemen.

Op een avond begonnen we onzen voettocht.

Hoe verrukkelijk om in tropische gewesten 's nachts te wandelen! De nachtbries was streelend; boven ons lag een overschoone sterrenhemel uitgespreid. De maan wierp een tooverachtigen glans op de zee en verlichtte met een helderen glans het blauwe heuvelland. We wandelden door lanen van de schoonste palmen en andere fraaie boomen der tropen. En zoo kwamen we ook voorbij talrijke zinghuizen. Dit zijn tenten, van hout opgebouwd, waarin nu en dan 's avonds gezellige samenkomsten van Tahitiaansche vrouwen en kinderen worden gehouden, en de avond gepasseerd wordt met zingen. Al wandelende, hoorden wij het bekoorlijke gezang der Tahitiaansche vrouwen en kinderen.

Op Kerstdag verliet ik Tahiti per stoomboot ‘Aorangi’ via Rarotonga naar Wellington (Nieuw-Zeeland).

Mijn doel was naar Sydney (Australië) te reizen, maar men zal wel zien dat ik nooit daar landde, maar dat me nog heel wat anders te beurt viel.

Ik was wederom zonder biljet aan boord van de stoomboot ‘Aorangi’. Ik geloofde ook dezen keer zonder verdere moeilijkheden mijne reis te kunnen voortzetten.

Nadat we in volle zee waren, liet de kapitein van het schip me roepen en vertelde mij, dat hij mij bij aankomst in Wellington aan de politie zou overleveren. Ik meende, dat hij met mij schertste. Maar toen hij mij niet aan den arbeid zette, begon ik te ver-

[p. 448]

moeden, dat hij mij toch wel aan de politie zou kunnen overhandigen.

Intusschen bekommerde ik mij niet zeer om de dingen die komen zouden en genoot van de blauwe zee en het aangename weer, zooveel ik maar kon.

Twee dagen later kwam de ‘Aorangi’ in Rarotonga aan en zou niet eerder dan een dag later dit eiland verlaten. Den reizigers werd toegestaan aan land te gaan, maar moesten den volgenden morgen weer aan boord zijn. Ik beschouwde mijzelf ook tot de reizigers te behooren, en ging dan ook zonder verdere onaangenaamheden aan wal.

Dien namiddag wandelde ik op het strand van Rarotonga. Rarotonga is een eilandje, dat tot de groep der Cook-eilanden behoort. Het is even paradijsachtig als Tahiti, maar ietwat kleiner.

In eén dag kan men rondom het eiland Rarotonga wandelen, terwijl het vier dagen zou nemen om rondom Tahiti te wandelen. Ik bedoel, wanneer men veertig kilometer per dag wandelt.

De bevolking van Rarotonga staat zedelijk hooger dan de Tahitianen, om de eenvoudige reden, dat de Engelsche regeering verboden heeft op Rarotonga sterke dranken in te voeren. Deze uitstekende maatregel heeft hen gezond gehouden, en ze gaan in aantal vooruit, terwijl de Tahitianen langzamerhand uitsterven, tenzij Frankrijk Engeland navolgt en ook strenge maatregelen tegen den invoer van sterke dranken neemt, zooals ik reeds vroeger heb vermeld.

Voor het laatst zou ik op een eiland in Polynesië nog een dag doorbrengen. Met weemoed verliet ik die paradijsachtige eilandjes. Nergens op den aardbol gevoelt men zich zoo wel en zoo tot die weelderige en schoone natuur dezer parelen in de Stille Zuidzee aangetrokken.

Tegen den avond ging ik met eenige jongens van Rarotonga naar hartelust zwemmen.

Valsche schaamte heerscht daar niet, want op eenigen afstand zag men de vrouwen van Rarotonga van het bruisende zeewater genieten.

Hier en daar zag ik visschers bij het licht van fakkels zoeken naar buit.

Dien nacht nog sliep ik op het strand van Rarotonga.

In den vroegen morgen verscheen de zon aan den horizon en begreep ik, dat het tijd was om aan boord te gaan en op dat oogenblik vermoedde ik geenszins, wat ik in Wellington te verwachten had, maar was opgetogen over het aantrekkelijke schouwspel van zon, zee, glooiende bergen, kokospalmen, bananen en de vroolijk uitziende woningen van de vriendelijke inboorlingen.

Begin Januari kwam de stoomboot ‘Aorangi’ in Wellington (Nieuw-Zeeland) aan.

Terwijl de boot de kust van Nieuw-Zeeland naderde, en men de uitlijnen dier kust reeds kon zien, vertelde een Chinees mij, dat hij de huizen reeds zag.

Hij moet wel Chineesche oogen hebben gehad, want niemand kon nog huizen ontdekken, totdat eindelijk werd uitgemaakt, dat hij eene rots voor een huis aanzag.

Eindelijk kwam het stoomschip om ongeveer tien uur in den morgen in Wellington aan.

De kwartiermeester van het schip had me zeer vroeg in een hok opgesloten, waarin ik mij ternauwernood kon bewegen.

Nadat de boot was vastgelegd en de passagiers aan wal waren gegaan, kwam de dokter, onderzocht mij en daarna moest ik voor de immigratie-agenten verschijnen, die evenals de dokter niets tegen mijne landing schenen te hebben. Eén van de officieren van de boot liet me echter weer opsluiten.

Na eenig wachten kwam een politie-agent de deur van mijn hok openen en gelastte mij hem te volgen.

Op zulk eene gastvrije ontvangst had ik niet gerekend.

De politie-agent vergezelde mij door verscheidene straten van Wellington, totdat we aan het hoofdbureau van politie aankwamen, waar ik mijn naam, geboorteplaats, enz. moest opgeven.

Daarna werd ik in een duister hok opgesloten, maar die opsluiting zou niet lang duren, want er was zitting dien dag in het gerechtsgebouw.

Een politie-agent opende mijn hok en zei dat ik voor den rechter moest verschijnen.

Een drietal aangeklaagden verschenen voor den rechter, voordat ik aan de beurt kwam. Het liep nogal goed af met mijne voorgangers.

Twee werden vrijgesproken en eén werd met geldboete gestraft. Daarna vroeg men mij, of ik mij schuldig bevond zonder betaling van de passage op de stoomboot ‘Aorangi’ van Papeete naar Wellington gereisd te hebben.

Ik antwoordde: ‘schuldig’ en ik dacht: ‘veroordeel maar raak’.

(Wordt vervolgd).