De Hollandsche Lelie. Jaargang 29

Overzicht van de Week.

In Duitschland ondenkbare toestanden.

Dezer dagen reisde ik in een D-trein op de lijn Amsterdam - Den Haag.

In Amsterdam zaten we - eenige heeren en ik - in donker. De overige coupé's waren reeds verlicht. Een der heeren, wien het dus onmogelijk was zijn courant te lezen, verzocht den conducteur voor licht te willen zorgen.

Typisch Hollandsch luidde het antwoord: ‘Strakkies meneer!’

Daar het ‘Strakkies’ intusschen eindeloos duurde, riep een andere passagier den onderchef te hulp, die op het perron aanwezig was op dat oogenblik. Deze stelde hem tevreden

[p. 248]

met de belofte dat het licht ‘onderweg’ wel eens zou worden aangestoken.

- Eindelijk gingen we ‘onderweg’. Want, bij de tegenwoordige vertraging-toestanden is het, zooals ieder onzer weet, een verrassing wanneer men vertrekt of aankomt met een trein.

De conducteur arriveerde na eenigen tijd om de kaartjes te controleeren, bekeek, nadat het verzoek om licht was herhaald, de lamp, bekeek ons, en deelde ons als eind-resultaat gemoedelijk mede:

‘Ik kan er niets aan doen, 't is kapot...’

Hierna vertrok hij weder, ons in duisternis achterlatend.

Waarop een der heeren opstond, zichzelf hielp, en, zonder eenige moeite, het licht wist op te draaien.

- Aldus geschied in een coupé 1^ste klasse, in den jare 1915, op een hoofdlijn, en aldus geantwoord door een chef en door een conducteur, op een hoofd-station en in een D-trein.

In Duitschland zou zoo iets m.i. onmogelijk zijn.

In Holland echter kenmerken we ons door het feit dat we geen nacht-treinen hebben, maar nochtans steeds komen met den nachttrein.

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.