De Hollandsche Lelie. Jaargang 28

Overzicht van de Week.

I. De ‘fatsoenlijke’ en ‘moedige’ Bernard Canter.

Bernard Canter kan dapper schetteren. Dat hebben we reeds meermalen gezien, zoowel anonym als met zijn ‘beroemden’ naam er onder.

Maar, o wee, als hij er inloopt. Dan is het met de dapperheid gedaan!

In een of ander Blaadje heeft hij onlangs zijn wijsheid gelucht over den Duitschen Keizer, op eene onhebbelijke manier, die hem een vervolging bezorgde.

Draagt hij thans moedig de consequentie van deze zijn edele (?) uitingen tegen dien Keizer?

Kunt ge begrijpen....

Tusschen schetteren.... en.... de gevolgen dragen als een man, dáárin is voor den dapperen van 't genre Bernard Canter een groot onderscheid.

Het openbaar ministerie heeft, bij de Rotterdamsche Rechtbank, waarvoor de dappere beschuldiger van den Duitscher Keizer is gedaagd, geëischt ‘wegens beleediging van den Duitschen Keizer f 150.- boete subs. 30 dagen hechtenis.’ -

En hoe redt hij, Bernardje, er zich nu uit - - met behulp van zijn advocaat?

Ach... nu heeft het dappere verontwaardigde Bernardje ineens niet bedoeld: den Duitschen Keizer, maar.... ‘het Pruisische Regeeringstelsel’ (Vaderland, Rechtzaken).

- - - Ja, lieve menschen, zulke edele, moedige, en.... strekerige voorlichters treden voor u op in de pers als ‘journalisten’....

Loopen zij er dan in, door hun geschetter, dan hebben zij, op bovenstaande nobele wijze, den moed de gevolgen hunner zoogenaamde verontwaardiging te dragen, door langs een achterdeurtje op de vlucht te slaan....

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.

II. De Telegraaf.

A.

In het vorig nommer heb ik een en ander meegedeeld over de welverdiende wijze waarop eindelijk, en ten langen leste, fatsoenlijke Bladen, als b.v. het Vaderland, zich gaan afwenden van pers-organen als de Telegraaf en zijn gehits. Thans neem ik over uit datzelfde Vaderland een bewijs hoe ik niets te veel zei, toen ik meermalen schreef dat een beschaafd-denkend mensch zich niet meer met dit orgaan, de Telegraaf, kan inlaten:

Ten slotte kon zij, De Telegraaf-redactie, het dan ook niet meer uithouden, en schreef onder het ‘pleidooi’ over beschaving en fatsoen het volgende onderschrift:

Slechts een enkel woord onzerzijds naar aanleiding van het bovenstaande. De Duitschers verdeelen de wereld in ‘Kultur’ en barbaarschheid, waarom zou het ‘Vaderland’ op dezelfde wijze ons land niet verdeelen in ‘beschaafd’ en ‘onbeschaafd’. Zoo heer zoo knecht. Red. ‘Tel.’

[p. 780]

Men zal nu begrijpen dat en waarom wij op het betoog van den Haagschen medewerker van de Telegr. niet ingaan.

Met andere woorden: wij begeven ons niet in discussie met een blad, dat, na ons door een zijner fatsoenlijke medewerkers op beschaafden toon te woord te hebben laten staan, ons als redactie vervolgens een uitdrukking (‘Zoo heer zoo knecht’) toevoegt, die alle discussie afsnijdt.

Commentaar is hier overbodig.

Het Vaderland, een fatsoenlijke courant, ondervindt thans zelf, hoe ik nimmer te veel beweerde omtrent de Telegraaf-manieren. Het verklaart thans openlijk dat het met een der fatsoenlijke medewerkers van de Telegraaf, n.l. zijn Haagsche corr. in discussie zou kunnen treden, maar dat het met de Telegraaf-redactie zich niet kan inlaten. -

Nog eens, commentaar is hier geheel overbodig.

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.

B.

De aanleiding tot dit bovenstaand ‘fatsoenlijk’ optreden van de Telegraaf tegen het Vaderland moge hier nog even vermeld worden voor hen (de denkenden in den lande) die het edele Blad negeeren, gelukkig. De aanleiding is dat het voortdurend ophitsen van het Amsterdamsche orgaan, - voor zeker soort niet nader aan te duiden menschen van groote interessantigheid - ten slotte aan het Vaderland en andere Bladen een ernstige waarschuwing in de pen gaf, waaruit ik citeer (redactie-artikel Zaterdag 5 Juni):

Het troepje vreemdelingen, dat, met een zonderling begrip van de plichten der gastvrijheid, door middel van heftige artikelen in de Telegr. ons land in den oorlog tracht te drijven, is Nederland niet.

Om met eenige andere bladen, die de quaestie bespraken, (de N.R. Ct., het N.v.d.D., prof. Verrijn Stuart in de N. Ct.) ernstig te waarschuwen tegen het spelen met vuur, waaraan men zich schuldig maakt, door mee te doen aan dat gestook.

Deze laatste aanhaling geef ik voornamelijk weer, omdat eruit blijkt hoe de fatsoenlijke pers in dezen éénstemmig is in haar oordeel over de Telegraaf. Terwijl ik tenslotte nog wil citeeren hoe niet alleen het oorlogsgevaar voor ons wordt gevreesd zijdens het Vaderland door dergelijke hitshandelingen van de Telegraaf, maar hoe het Blad met recht het gestook op zichzelf afkeurt:

Zelfs geheel afgezien van den oorlogstoestand is dat gestook zoo bedenkelijk voor de toekomst van ons vaderland.

Toch, het Vaderland neemt, en met volle recht, ten slotte een Blad als de Telegraaf-niet ernstig, want het schrijft elders, (steeds in datzelfde redactie-artikel van 5 Juni):

Het is, dat ons volk, in het algemeen genomen, niet naar den oorlog neigt, zelfs niet degenen, die een jongensachtig genoegen vinden in het lezen van de schamperheden, waarmee de Telegr. tot den oorlog tracht te drijven.

Juist zoo! Het zijn inderdaad niet-denkende menschen, en ‘gruwelen’-gretig-verslindende juffers en dito soort publiek, die de Telegraaf ‘schamperheden’ zoo gaarne verslinden. En, - gelijk het Vaderland met recht constateert, - die zelfs zijn tenslotte niet vatbaar voor een blijvenden indruk van hetgéén hun in de Telegraaf-kolommen wordt opgedischt. Daarvoor zijn ze of te weinig-toerekenbaar, of te verstandig nog. Eigenlijk wordt dan ook de heele Telegraaf zelfs nog te véél eer aangedaan, dat men over zijn gestook schrijft. En ik blijf er daarom bij dat ik het stilzwijgen onzer regeering in dit opzicht - waarover velen mijner lezers zich verwonderen - dan ook beslist dááraan toeschrijf dat deze regeering eveneens het geheele gestook en de heele Telegraaf-redactie en hare lezers vindt beneden hare aandacht.

Waaraan zij, de regeering, gelijk heeft.

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.

III. Zure vrouwen.

Toen ik ‘Het eene noodige’, en bovenal de brochure: ‘De liefde in de Vrouwen-quaestie’ had gepubliceerd, toen heeft niets mij zoozeer geamuseerd, maar tegelijk óók met een soort medelijden vervuld voor deze onoprechten onder mijn geslacht, als de quasi-verontwaardiging van vele, bijna alle ongehuwde oudere juffers, die met woord en pen kwamen betuigen, in kuische verontwaardiging, dat ze nooit iemand hadden liefgehad, en dat ze behoefte aan man-liefde heel minderwaardig vonden,

[p. 781]

enz. enz Toevallig nu kwam mij dezer dagen in handen een bekend Fransch tooneelstuk: l'Ange Gardien, waaruit ik citeer de volgende, in verband met het bovenstaande, zoo volkomen juiste uitspraak:

Car on ne déteste l'amour avec une telle fougue, une telle ardeur... une telle horreur! que quand on est inconsciemment hantée par lui, quand il rôde autour de vous, quand on l'appelle, en l'outrageant!

Natuurlijk is degeen, die deze zoo rake woorden schreef, een man. Ik durf wel zeggen dat ik, althans in ons land, de eenige ongehuwde schrijfster ben, die den moed en de oprechtheid heeft, in zake liefde en zinnenbegeerte volkomen oprecht te oordeelen over vrouwen-behoeften naar het innerlijke. Het is ontzettend dwaas, dom, en belachelijk, maar toch is het zoo, dat de vrouwen, zelfs óók de gehuwde, het ‘fatsoenlijk’, ‘kuisch’, enz., vinden indien ze den schijn aannemen geen behoefte aan sexueel verkeer te hebben gekend en die zich willen erkennen als iets normaals. Deze quasi-preutschheid is waarschijnlijk haar ingeboren, als een gevolg harer leugenachtigen aard. ‘Want - - de vrouw is leugenachtig en is onoprecht van nature. Daaraan valt niets te ontkennen noch te veranderen.

Wel, indien men echter de zaak bekijkt van een zuiver-eerlijk, natuurlijk, gewoon standpunt, dan spreekt het immers vanzelven, dat elke vrouw met een normaal lichaam, en die normaal is aangelegd, evengoed behoefte heeft aan paring als alles in de natuur. En, indien allerlei omstandigheden, van welken aard ook, haar beletten dien drang te volgen, in of buiten het huwelijk, dan is zij al heel ridicuul waar zij zich wil voordoen dien drang nooit te hebben gekend. Integendeel, ik voor mij zou mij geneeren, ware ik in dit opzicht niet geheel en al normaal aangelegd, en hadde ik dientengevolge niet mijn innerlijk liefde-leven geleefd. Geloof me, lezeressen, de spiegel, dien een Franschman U hierboven voorhoudt, is volkomen betrouwbaar: zij, die zoo te keer gaan quasi, tegen liefde en zinnenbevrediging, zij juist zijn het die, door de onbevredigde behoefte eraan worden gekweld, die dag en nacht jaloersch zijn van die anderen, die wèl zich paarden, zoodat zij nu haren zuren troost zoeken in onwaarheid en leugen omtrent datgene wat ze willen naar beneden halen per-se, maar waarvoor ze nog zoo ontzettend graag zouden klaar staan indien.... er zich maar een gelegenheid toe bood.

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.