De Hollandsche Lelie. Jaargang 28

Correspondentie van de redactie met de abonnés

De redactrice van de Holl: Lelie brengt ter kennis van de lezers van dit Blad, dat zij géén manuscripten of brieven, haar naar aanleiding der redactie-aangelegenheden toegezonden door niet-abonnés, kan beantwoorden langs particulieren weg. De correspondentie in dit Blad dient zoowel tot de beantwoording van brieven, als tot de mededeelingen betreffende aangenomen en geweigerde bijdragen, en zij, die zelve geen abonné of abonnée zijn, kunnen dus niet verwachten langs een anderen dan den correspondentie-weg te worden beantwoord. Wanneer zij door leesgezelschap kring, of samen-lezen, of op welke wijze dan ook, gelegenheid kunnen vinden de correspondentie-rubriek te volgen, dan is de redactrice bereid hen dáárin te beantwoorden.

Op dezen regel wordt voortaan géén uitzondering meer gemaakt, en afzonderlijke nummers, correspondentie-antwoorden aan niet-abonné's behelzend, worden niet meer toegezonden.

Alle brieven moeten, om in de d.a.v. week omgaand te kunnen worden beantwoord, uiterlijk Zaterdag-ochtend in mijn bezit zijn.

Redactrice.

P.S. Het spreekt vanzelf, dat deze regel alleen geldt voor eerstbeginnenden, èn voor briefschrijvers, die in de corr:-rubriek thuisbehooren.

 

 

Mevr. H. (recept voor brievengaarder). - Hartelijk dank voor Uw moeite. Ik heb veel dienst gehad van de ontvangen inlichting. Ook voor Uw begeleidend schrijven dank ik U zeer; wel verre van te veel van mijn tijd gevergd te hebben, beweest gij mij een vriendelijkheid Uwerzijds, terwijl Uw slotwoorden aan mijn eigen adres zeer door mij worden op prijs gesteld. -

J.H.D. - Inzake het gratis schenken van jenever aan onze Indische soldaten staat Uw tegenspraak tegenover de verklaring welke een hoofdofficier van het Ind. leger mij-persoonlijk meedeelde. Volgens hem werd elken ochtend (op Atjeh) op de nuchtere maag een of meer borrels aangeboden aan officieren en manschappen. Intusschen, gij spreekt ten stelligste tegen, maar laat er dan letterlijk op volgen:

Het voedings-tarief te velde schrijft weliswaar voor: 2 borrels jenever per dag, volgens een kleine maat, doch stellig nooit op de nuchtere maag, en dan zoo verdeeld dat 1 borrel 's morgens en 1 's avonds genuttigd wordt.

Waar gij dan verder schrijft zelf het voorbeeld te hebben gegeven van het niet te gebruiken, en op het milieu wijst waaruit deze soldaten meestal voortkomen, zoodat zij nochtans niet luisteren naar goeden raad, daar meen ik dat Uw tegenspraak veel meer berust op Uw persoonlijke opvatting dan op feiten. Het feit, dat 2 borrels zijn toegestaan, dat erkent ook gij. En mijn zegsman, die zeer vele jaren op Atjeh was, kan dus in de practijk andere toestanden hebben bijgewoond dan gij. Het komt hier slechts aan op mijn ook door U tenslotte toegegeven beschuldiging aan onze regeering, dat zij twee borrels gratis per dag toestaat, dus m.i. den reeds van huis uit uit een weinig-belovend milieu voortkomenden Indischen soldaat aanmoedigt tot en africht op alcohol-misbruik.

Ik noem het ‘veroveren’ per-se moorden, want,

[p. 592]

wij christelijke natiën, beter-gewapend, uitgerust met alle moderne soorten van uitvindingen, gaan er op uit om meer of minder wilde volks-stammen te berooven van hun vrijheid, en tot onze koloniën te maken. Dit is een moorden op groote schaal, en zonder éénig recht, waarvoor ik veel minder excuus vind dan voor het om den broode moorden van b.v. de auto-bandieten. Alle koloniseerende natiën zijn auto-bandieten in het verfijnde genre. Dat de militair slechts de uitvoerder is van de staatkunde zijner regeering, geef ik U volkomen toe, zoodat ik ook niet hem-persoonlijk aanval, maar wèl de staatkunde der ‘christelijke’ natiën veroordeel. Overigens vind ik Uw redeneering de gewone onlogische. ‘Hadden wij Atjeh niet genomen, dan had Engeland het gedaan.’ Dus, indien ik een beurs zie liggen, door mijn arme buurvrouw verloren, dan moet ik hem maar stelen, want, anders zou een derde haar opnemen, die óók die beurs zag vallen? Van een particulier zoudt gij zulk een redeneering eenvoudigweg gemeen en laag vinden, indien echter een ‘regeering’ hetzelfde doet, ten koste van duizenden en duizenden menschenlevens, dan mag het, en is het zeer natuurlijk! Terwijl gij het uit zelfverdediging en zelfbehoud ‘schenden’ der Belgische neutraliteit door Duitschland vermoedelijk heel leelijk vindt. En toch geldt het bij koloniseeren geen zelfverdediging maar veroveren. Ik verheug mij overigens bijzonder dat gij, als militair, het met mij eens zijt, dat de ‘eer van den Belgischen koning’ geenszins meebracht toe te laten de verwoesting van zijn land en van de welvaart van zijn volk. - Juist wat gij van bevoegde zijde verneemt, dat zeggen óók de Duitschers: België had een Bondgenootschap met Frankrijk en Engeland, en kòn dus niet anders dan voor deze zijn lieve vrienden de kastanjes uit het vuur halen. Juist daarom zeg ik mijnerzijds dan ook dat koning en regeering dom handelden. - Neen, over het militarisme denk ik nog steeds als vroeger. In het bedoelde artikel wordt m.i. de quaestie van zelf-verdediging in het binnenland verward met militarisme, Tegen oorlog, en het daaruit voortvloeiende militarisme, blijf ik per-se. Maar, dat er zoo iets moet zijn als een gewapende orde, dat geef ik U toe.

C.G.J. - Misschien verbeeldt Uw briefje ‘geestig’, misschien wil het ‘hatelijk’ zijn, misschien, wat ik voor Uw gezond verstand niet hoop, is het ernstig bedoeld, in elk geval ging het in de papiermand.

J.H. - Als ‘geregeld lezer’ zal dit antwoord U niet ontgaan. Uw stuk - waarmede ik het niet eens ben - zou ik nochtans onpartijdigheidshalve terstond opnemen indien gij Uw naam er onder hadt gezet. Maar, voor dergelijke naamlooze aanvallen tegen Duitschland, zult gij bij de Telegraaf en bij consorten stellig terecht kunnen, nooit of te nimmer bij mij.

A.C. - Indien ik Uw schrijven niet mag publiceeren, dan is het moeilijk U te antwoorden zonder in duistere taal te spreken voor anderen. De corr. is gemeen-goed, en moet dus begrijpelijk blijven. In hoofdzaak verwijs ik U naar mijn artikel in het 17 Maart-nommer ll: getiteld: Christenen en Israëlieten en verder naar de ged: in dit nommer door N.N., met bijschrift van mij. - Ik vind overigens dat deze zaak nu meer dan genoeg is besproken en behandeld. Plaatsgebrek gebiedt mij dus het hierbij te laten. Ik heb mijnerzijds niets bij of toe te voegen aan de bovenvermelde artikelen, die ik meen van a-z.

Mevr: A.R. - Principieel laat ik mij niet in met het zoeken van ‘goede tehuizen’ voor katten of honden ten behoeve van hen die gaan verhuizen, en die dan gemakshalve een ander komen lastig vallen met hunne beklagenswaardige huisdieren. Indien Uw moeder een poes heeft, dan vind ik het een schande dat zij haar wegdoet terwille eener verhuizing! Ziedaar mijn meening. Aan een dier heeft men zeer zeker evenveel verantwoordelijkheid als aan een mensch of kind dat men tot zich neemt. Want, voor dezen bebestaan nog wetten die hen beschermen, voor de dieren niet. Laat Uw moeder daarover eens ernstig nadenken.

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.