De Hollandsche Lelie. Jaargang 28

Hoofdartikel
De reorganisatie van de Nederlandsche Vereeniging tot bescherming van dieren.

In de Hollandsche Lelie van 17 en 24 dezer wordt de laatste, op den 27en Februari j.l. gehouden, algemeene vergadering van de in hoofde dezer genoemde Vereeniging besproken. Ik heb, tot mijn leedwezen, die bijeenkomst niet kunnen bijwonen. Op dien dag toch was er in Rotterdam eene algemeene vergadering van den Anti-trekhondenbond en als bestuurslid van dien Bond kon ik dus daar niet wegblijven. Die samenkomst uitstellen ging ook niet vanwege de groote kosten verbonden aan het bijeenroepen van zulk eene vergadering, kosten die toch niet weggesmeten konden worden. Achteraf doet het mij nog meer leed dat ik de Haagsche vergadering niet heb kunnen bijwonen, nu ik verneem dat daar ook ter sprake is gekomen de reorganisatie, die al 7 jaar lang op het vuur staat te prutsen. Ik heb nl. over die reorganisatie een artikel geschreven dat opgenomen is in de nummers van October en November 1914 van het maandschrift ‘De Dierenvriend.’ Daarop is door den Heer Schelling kortelijk geantwoord in hetzelfde maandschrift dat ook mijn wederwoord opnam. Dat wederwoord is het stukje dat de Hollandsche Lelie van 24 dezer besprak. Het moge mij vergund zijn, ter wille van de lezers van de Hollandsche Lelie, in het kort weder te

[p. 578]

geven wat mijne artikelen van De Dierenvriend bevatten, artikelen die op de laatste vergadering blijkbaar doodgezwegen zijn. De zoogenaamde ‘reorganisatie’ is een doodeenvoudige, glasheldere zaak. Maar, zooals gewoonlijk gebeurt, wordt ook thans deze duidelijke aangelegenheid, volkomen noodeloos, vertroebeld. Waarom toch? Wij menschen zijn toch niet geparenteerd aan inktvisschen? Wij zijn toch geen inktvisschen?!..

Ziehier de kwestie:

Verscheidene afdeelingen waren ontevreden over den gang van zaken bij de Nederlandsche Vereeniging tot bescherming van dieren. Dit leidde tot de volgende eischen:

1^e	de vorming van eene afdeeling den Haag onder een eigen afdeelingsbestuur:
2^e	behoorlijke vertegenwoordiging der afdeelingen in het Hoofdbestuur en op de algemeene vergaderingen.

Die eischen zijn om de volgende redenen volkomen billijk en logisch.

Wanneer den Haag eene afdeeling is, wel te verstaan onder een eigen afdeelingsbestuur, dan worden, hetgeen nu algemeene vergaderingen heeten, afdeelings vergaderingen van de afdeeling den Haag, waarop alleen en uitsluitend behandeld en geregeld worden afdeelingsbelangen van die afdeeling en niet, zooals nu gebeurt, algemeene belangen van de Nederlandsche Vereeniging van dierenbescherming. Daardoor zal dan worden voorkomen, dat uitsluitend de in den Haag wonende en onder het Hoofdbestuur ressorteerende leden beslissen over algemeene belangen, omdat de elders domicilie hebbende afdeelingsleden, door de verre afstanden, moeilijk ter vergadering kunnen komen.

Op de tegenwoordige algemeene vergaderingen worden ook de leden van het Hoofdbestuur gekozen, zoodat dit Hoofdbestuur onder de bestaande omstandigheden vrijwel is een Haagsch côterietje, dat niet vertegenwoordigt de Nederlandsche Vereeniging van dierenbescherming.

Uit den huidigen toestand volgt ook, dat over de gelden die de afdeelingen in de algemeene lasten moeten bijdragen (het zoogenaamde quotum) alleen door de Haagsche leden zou worden beschikt, reden waarom de afdeelingen niets meer wenschen te betalen, zoodat de vicieuse toestand ontstaan is dat alles drijft op de contributies van de Haagsche leden en van die leden, die elders vertoeven, maar niet bij eene afdeeling zijn aangesloten, doch rechtstreeks contribueeren aan het Hoofdbestuur.

Soms denkt men dat men in Mexico woont!

Het vormen van een afdeeling den Haag onder een eigen afdeelingsbestuur is dus hoofdzaak, is urgent.

Verder zal, als er eene afdeeling den Haag zal zijn, vanzelf verandering komen in de wijze van kiezen van leden voor het Hoofdbestuur. Immers alle afdeelingen zullen dan in die zaak gelijke rechten hebben, want de keuze zal plaats vinden op eene bijeenkomst van afgevaardigden van afdeelingen. En, als er niet meer zullen zijn, hetgeen nu algemeene vergaderingen wordt genoemd, omdat alles wat algemeene belangen zal zijn afgedaan zal worden op de evengenoemde bijeenkomsten van afgevaardigden der afdeelingen, dan vervalt vanzelf, als geen reden van bestaan meer hebbende, de eisch van vertegenwoordiging op de algemeene vergaderingen.

Dit nu is de kwestie der ‘reorganisatie’ ontdaan van alle inktvischachtige sepiabespuiting!

Dus, de eisch der afdeelingen had zich kunnen bepalen tot dien eener vorming van eene afdeeling den Haag met een eigen afdeelingsbestuur. Al het andere komt dan vanzelf in orde, ook de quotumkwestie, die dan als het ware op rolletjes komt te staan en maar zal zijn voort te duwen.

Men had zich dus kunnen bepalen tot een eisch om artikel 23, die versteening uit Silurische en Devonische lagen, die eene vorming van eene afdeeling den Haag onder een eigen afdeelingsbestuur in den weg staat, te verwijderen en aan een antiquair cadeau te doen. Daarvoor was geen ‘Commissie’ noodig. Maar, het is nu eenmaal zoo, in dierbaar Nederland kan niets tot stand komen zonder ‘Commissie’. Dat staat deftig en zonder deftigheid gaat het niet.

De Commissie in deze doodeenvoudige, glasheldere kwestie draagt den wijdluftigen naam van ‘Commissie tot voorbereiding eener wijziging van de Statuten der Nederlandsche Vereeniging tot Bescherming van Dieren, ingesteld bij besluit van de Algemeene Vergadering van 12 Februari 1912’ (of... ja! ja! het is 1912, na Christus gelukkig!). Zij bestaat uit 7 leden.

Had de Commissie tot enz. zich nu maar bepaald tot een voorstel om artikel 23 te wijzigen en tegelijk eene redaktie aangegeven, dan had zij der Nederlandsche Vereeniging een onschatbaren dienst bewezen. Maar... ‘in den loop harer beraadslagingen is der Com-

[p. 579]

missie de wenschelijkheid gebleken ‘een concept van geheel nieuwe statuten vast te stellen’ waarbij zelfs gedacht is ‘om het economische zwakke volksdeel den toegang tot de Vereeniging gemakkelijker te maken’. Toen is het gedon.. ik bedoel de ellende opnieuw begonnen, want de Commissie tot enz. heeft een ‘concept van nieuwe statuten’ ingediend en de eerste keer de beste dat dat concept voorkwam, kroop, door een noodlottig voorstel van een der leden, het kuiken weder in de schaal, en is er in blijven zitten, nu al twee jaren lang!

Was de Commissie tot enz. bevoegd om haar mandaat uit te breiden? Ik kan dwalen, maar ik geloof te kunnen zeggen: neen, daartoe was zij niet bevoegd. Uitbreiding van een mandaat kan verontschuldiging vinden in noodzakelijkheid. Maar dan moet, wat onderwerpelijk niet gedaan is, die noodzakelijkheid aangetoond worden, omdat vóór dien de noodzakelijkheid van nieuwe statuten nooit gebleken is.

Als de Commissie tot enz. zich bepaald had tot een voorstel om artikel 23, alsook die artikelen te wijzigen waarvan eene verandering noodig werd als samenhangende met de wijziging van artikel 23, zou de ‘reorganisatie’ al lang afgeloopen zijn. Door die noodlottige uitbreiding van haar mandaat zullen nu over allerlei artikelen, die met de hoofdzaak niets uitstaande hebben, ellenlange discussies gevoerd worden, die de aandacht van de billijke, urgente eischen zullen afleiden. En.... door het nog noodlottiger voorstel Struben, waarvan de Commissie door haar ongemotiveerde mandaatuitbreiding feitelijk de schuld draagt, zal bij de eindstemming het gansche concept misschien vallen. In elk geval zal de vervulling der eischen, die nu reeds 7 jaar traineert, weder op de lange baan geschoven worden.

Laten de afdeelingen aan dit gezeur toch een einde maken!

Laten alle afdeelingen van de Nederlandsche Vereeniging van dierenbescherming, nu het nog tijd is, dat wil zeggen: vóórdat de vergadering tot behandeling der nieuwe Statuten bijeenkomt, zich aansluiten om te eischen dat er eene wijziging kome in artikel 23, het artikel dat bezig is om de Nederlandsche Vereeniging van dierenbescherming naar de maan te helpen, zeer ten nadeele van de belangen der dieren!

DE KOCK.

Den Haag, 26 Maart 1915.