De Hollandsche Lelie. Jaargang 27

Correspondentie van de redactie met de abonnés

De redactrice van de Holl: Lelie brengt ter kennis van de lezers van dit Blad, dat zij géén manuscripten of brieven, haar naar aanleiding der redactie-aangelegenheden toegezonden door niet-abonnés, kan beantwoorden langs particulieren weg. De correspondentie in dit Blad dient zoowel tot de beantwoording van brieven, als tot de mededeelingen betreffende aangenomen en geweigerde bijdragen, en zij, die zelve geen abonné of abonnée zijn, kunnen dus niet verwachten langs een anderen dan den correspondentie-weg te worden beantwoord. Wanneer zij door leesgezelschap kring, of samen-lezen, of op welke wijze dan ook, gelegenheid kunnen vinden de correspondentie-rubriek te volgen, dan is de redactrice bereid hen dáárin te beantwoorden.

Op dezen regel wordt voortaan géén uitzondering meer gemaakt, en afzonderlijke nummers, correspondentie-antwoorden aan niet-abonné's behelzend, worden niet meer toegezonden.

Alle brieven moeten, om in de d.a.v. week omgaand te kunnen worden beantwoord, uiterlijk Zaterdag-ochtend in mijn bezit zijn.

Redactrice.

P.S. Het spreekt vanzelf, dat deze regel alleen geldt voor eerstbeginnenden, èn voor briefschrijvers, die in de corr:-rubriek thuisbehooren.

Ge. - Ik vind het stukje zeer geschikt, en zond het ter drukkerij. In Engeland is het vak van bloemist een dat reeds door vele dames wordt uitgeoefend. Ook ben ik het geheel met U eens dat in dit beroep niets onvrouwelijks is, en dat een dergelijke omgang met de natuur enkel gezond kan werken op ziel en lichaam beide. 't Eenige wat ik steeds vrees is dat niet-gefortuneerde meisjes misschien een deceptie te wachten hebben later, omdat voor zoo iets fortuin m.i. noodig is. Gelijk dit ook in het door U geschilderde geval aanwezig is. Zij echter die dat wel bezit kan m.i. geen aangenamer levenswijze kiezen dan de door U zoo aardig beschrevene. Om U de waarheid te zeggen, herinner ik mij niet ooit met die dame gecorrespondeerd te hebben. - Ja, ik ben nu in Bad-Nauheim. Maar, gij drukt het te grootsch uit als gij zegt dat ik ‘de bergen’ heb opgezocht. De Taunus is maar een heuvelachtige streek, en rondom Nauheim-zelf is eigenlijk alles vlak. -

[p. 831]

Voor Rarda Lieftinck neem ik over dat gij het zoo eens zijt met haar artikel (ged.) over lapmiddelen. Ik kan mij dan ook wel begrijpen dat gij een dergelijk antwoord gaaft aan iemand die U vroeg mee te doen. Dezer dagen las ik in een Duitsch Blad een ingezonden stuk, van iemand die zich zeer terecht heftig beklaagde over de onhebbelijke opdringerij van een ‘Blumentag’ in Leipzig, en die daarbij de opmerking maakte: ‘Indien het dan zóó hoognoodig is de een of andere ellende te lenigen, laat dan de Staat dit doen, inplaats van schatten uit te geven aan oorlogs-belastingen, vloot-uitbreiding, bezoeken van vreemde vorsten en gemeenteraden, enz., enz. Het is echter toch wèl wat erg dat er tegenwoordig geen plaatsje of dorpje of groote stad meer is, waar men niet een of meerdere malen in het jaar wordt lastig gevallen door behaagzieke juffertjes, met vodderige bloempjes, wien het bij hare ‘edele taak’ geenszins te doen is om de zaak, maar enkel om het pretmaken.’ - Zoo ook denk ik er over. Indien ten onzent de Staat geen nachtpermissie gaf voor de kroegen, dan zou hij vrij wat beter de tuberculose bestrijden dan door liefdadigheids-inrichtingen en Emma-bloempjes-aanstellerij. Maar onze ‘volkswelvaart’ grondt zich, finantieel, op de jeneverflesch. En daarom wil geen enkele regeering, van links noch rechts. dien volkskanker, met zijn ellende van lichamelijke verrotting in toekomstige-geslachten, aan in oprechtheid.

- Ja, zulke lieflijke slonsen van dienstmeisjes als de Uwe was, kan ik in den Haag ook zien bij de vleet. Maar ik vraag steeds: Aan wien nu eigenlijk de schuld, aan zulke onervaren kinderen, of wel aan hunne opvoeders? Wat doet de geheele tegenwoordige richting namelijk anders dan het volkskind bederven tot in den grond? ‘Schoonheid voor het volkskind’, ‘Kunst voor allen,’ alle deze zoo schoonklinkende namen leiden m.i. tot niets anders dan tot vuile onzinnige lage witte blouses, àjour kousen, en.... niet willen werken. Dat verstaat namelijk de volksklasse onder ‘ontwikkeling.’ En iedereen, de dienstbodenvereenigingen, de socialisten, de onderwijzers (den goeden niet te na gesproken) helpen er aan mee van zulke innerlijk totaal onbeschaafde schepseltjes te maken dergelijke quasi-‘dames’! Met dat al is het voor U zeer zeker allesbehalve plezierig. Vriendelijk gegroet.

A.T. - Ik dank U hartelijk voor Uw briefje. Ja, ik kan mij zeer goed begrijpen dat een woord van lof, zooals dat van een der Lelie-lezers over Uw feuilleton, U prettig aandeed. Om U de waarheid te zeggen zag mijn uitdrukking: ‘Gij-ook,’ op de goede meening van nog een andere abonnée, die ik insgelijks voor U heb overgenomen, dat weet ik zeker. Ik-zelve herinner mij den inhoud niet zoo recht meer, maar het feit dat ik 't aannam is een bewijs vóór mijn gunstg oordeel, nietwaar? Den heer Veen schreef ik over het honorarium, omdat feuilletons zeer zeker evenzeer gehonoreerd worden, en hij antwoordde mij dat die zaak intusschen reeds was geregeld. Ik vind het natuurlijk heel aardig dat gij: ‘Ik zeg de Waarheid’ nog eens hebt herlezen, als cadeau-gekregen. - Wat het artikel van den heer Schippérus aangaat, dat heeft heel wat tegenspraak uitgelokt, en ik-ook zeide reeds in mijn noot o.a. het er niet mede eens te zijn. Maar toch geeft gij-zelf hem eenigszins in zijn opvatting over den man gelijk, waar hij zegt, en gij-ook, dat deze, evenals het dier, vóór alles zinnenbevrediging zoekt. - Ik geloof dat het den heer Schipperus bovenal te doen is geweest om te prediken tegen schijn-moraal. En dáárin heeft hij zeker gelijk. Hoe vindt gij b.v. een geval als zich weer onlangs voordeed, van eene o zoo ‘beschaafde’ Haagsche dame, die de derde vrouw werd van een man, dien zij slechts ééns had ontmoet, maar die schatrijk is, die reeds binnen 't eerste huwelijksjaar weer van hem scheidt, en nu op een ruim jaargeld van hem o zoo ‘fatsoenlijk’ leeft. Ik noem zulk een handelwijze een veel minnere manier om zich te verkoopen dan het demi-mondaine-leven van eene vrouw die hare luxe moet veroveren door zich nacht op nacht te geven aan een of anderen meneer van wien zij de maîtresse is. En toch is deze laatste ‘maar’ eene ‘halbwelt’-dame, en is de door mij bedoelde eene ‘fatsoenlijke vrouw’, die overal wordt ontvangen niet alleen, maar die uit een milieu voortkomt waar men de schoonste en zedelijkste theorieën verkondigt met de lippen. - Ja, het lezen van dierenmishandelingen kost mij een ware zelfoverwinning. En nooit zal ik b.v. de vreeselijke beschrijvingen van ongelukken, enz., waaraan ik-zelve niets kan veranderen, voor mijn genoegen bestudeeren, gelijk dat door zoovele menschen geschiedt in de gemengde berichten. Maar het lezen, en daarna publiceeren, van dierenmishandelingen is een plicht waarvan ik diep ben doordrongen, sinds ik een orgaan heb om in het openbaar op te treden. Hier zou niet-willen-weten verachtelijk egoïsme worden nietwaar?

Indisch-gast. - Hartelijk dank voor Uw lange uitlegging en verdediging van het bewuste geval. Het spreekt van zelf dat ik - onder die omstandigheden - gaarne genoegen neem met Uw verklaring, en het ook heel begrijpelijk vind dat de hond daar bleef. - Gij schrijft mij over dat bewuste artikel van eene medewerkster. Principiëel behandel ik natuurlijk nooit de artikelen mijner medewerkers(sters) in de correspondentie. Mij wil het voorkomen dat men in zulke onderwerpen belang moet stellen om zich in den gedachtengang te kunnen verplaatsen. Zou dat niet zijn wat bij U ontbreekt, in dit geval?

- Dat gij mijn antwoord aan Jhr: Quarles van Ufford, voorzitter van het Haagsche Toevluchtsoord (?) voor noodlijdende dieren, ‘zoo prachtig logisch, duidelijk en eerlijk vindt, precies alles punt voor punt behandelend,’ doet mij ter wille van de zaak waarom het gaat, namelijk die van het noodlijdende dier, innig veel genoegen. Immers, niet zonder reden wordt er voortdurend over dat Haagsche Toevluchtsoord (?) voor noodlijdende dieren geschreven en gesproken. Hetgeen ik dezen winter dienaangaande van de meest-verschillende zijden heb te hooren gekregen, is voor mij helaas bevestigd geworden door de behandeling welke mijne Amsterdamsche dame ondervond met haren zwerveling, en daarna, nog opnieuw, door de zoogenaamde ‘verdediging’ van het geval des heeren Quarles van Ufford, Voorzitter van het Toevluchtsoord (!?) voornoemd, in de Lelie-

[p. 832]

zelve opgenomen. Alles wat deze Voorzitter-zelf erkent is, helaas, een slag in het aangezicht van het doel waartoe liefdadige menschen het asyl oprichtten, namelijk zwervende verlaten honden te helpen en te beschermen en geenszins een betrekkingloozen jongen man, die graag wil gaan trouwen, te helpen aan een voor hem extra uitgevonden ‘directeurs’-baantje op eene bezoldiging van f 1000.- + vrije woning. Wanneer men dan bovendien weet dat de aanstaande echtgenoote van dezen nieuwbakken directeur ‘toevallig’ is de dochter van het invloedrijke lid van het Hoofdbestuur: Wolterbeek, dan.... weet men genoeg. Ik heb mij-zelve beloofd, in het belang van het dier, geen gelegenheid te zullen laten voorbijgaan om te wijzen op het onrecht dat hier geschiedt aan noodlijdende honden, welke men (zie het eigen getuigenis-zelf van Jhr: Quarles van Ufford en van dr: Woudenberg, in de Lelie) afmaakt om betalende pension-hondjes te behoeden voor mogelijke besmetting. Die betalende pension-hondjes zijn eene uitvinding van den heer Wolterbeekzelf.... omdat het asyl zulk een geld gebrek heeft. En tegelijkertijd wordt de schoonzoon van dezen heer Wolterbeek, betrekkingloos en wenschend diens dochter te huwen, benoemd voor een tot hiertoe niet-bestaande betrekking van directeur op f 1000.- + vrije-woning. - Aan wien komt dus het door de betalende pension-hondjes ingebrachte geld van het asyl ten goede? Aan de noodlijdenden dieren, (die worden afgemaakt om den betalende hondjes voor alle mogelijke besmetting te vrijwaren) of.... aan den heer Driessen, schoonzoon van den penningmeester van het hoofdbestuur. den gep: majoor Wolterbeek?

Op déze vraag mogen alle wezenlijke dierenvrienden het antwoord geven. Want daarop alleen komt alles neer. Niet op eene personen-quaestie. Althans niet voor mij. Want, den heer Driessen heb ik zelfs nooit gezien, en van den heer Wolterbeek bij mijn eerste en eenige ontmoeting met hem een gunstigen indruk gekregen, die mij dientengevolge hem, helaas, deed gelooven op zijn woord. Ook de overige leden van het hoofdbestuur zijn mij allen geheel onbekend. Ik heb mij principieel nooit met het asyl ingelaten om al het zonderlinge wat ik ervan hoorde; eerst omdat ik den heer Wolterbeek geloófde, werd ik, na mijn laatste onderhoud met hem, lid. Bij mij is dus van niets anders sprake dan van de zaak van het noodlijdende dier. Volgens het eigen getuigenis-zelf van Jhr. Quarles van Ufford, voorzitter van het hoofdbestuur, in de Lelie opgenomen, is het duidelijk dat die zaak thans niet in goede handen is, waar men niet-deskundigen en onverschilligen het recht overlaat, om zonder voorkennis van den veearts, tot het onmiddellijk afmaken van ingebrachte zwervende dieren over te gaan. Daarenboven blijkt uit dit schrift-stuk van Jhr. Quarles van Ufford nog iets, namelijk dit, dat die zeer velen helaas gelijk hebben, die mij zeiden: Meneer Wolterbeek heeft U iets wijs gemaakt, en U verteld dat de dieren niet werden afgemaakt, terwijl dat wel degelijk het geval is. -

Uwe woorden: ‘Welk een schande, dat asyl van ter dood gedoemde honden!’ zeg ik U van harte na.

- Voor Uw instemming met mijn opvatting voor de dienstboden-quaestie zeg ik U tevens hartelijk dank.

Het laten afmaken van een hond - tenzij uit noodzaak - vind ik wreed. Een oud mensch wil toch ook nog wel gaarne leven, al is hij hulpbehoevend en gebrekkig. Iets anders is het natuurlijk wanneer het dier een pijnlijke of aanstekelijke kwaal heeft; het laatste is helaas het geval geweest met Jobje, die wij, wegens kanker, - welke voor de andere honden gevaar opleverde - moesten laten dooden; zij was echter toen ook gelukkig reeds oud en afgeleefd, en leed blijkbaar zelve veel. Toch was het vreeselijk voor ons toen de veearts het decideerde. - Zeker, gij hebt volkomen gelijk, de groote meerderheid van het menschdom is zoo egoïst, dat het zoo iets als waarachtig gevoel voor een ander - van welken aard ook - zich maar moeilijk kan voorstellen. Dat treft mij 't meest altijd bij sterfgevallen. Hoe gauw zijn ook de zoogenaamd geliefde dooden vergeten. Ik heb eene dame gekend, die zich inbeeldde van zich, dat haar man en kinderen haar met groote teederheid aanhingen. En ik-zelve was er heusch de dupe van. Maar och, toen ze onverwacht ziek werd, ze gunden zich nog niet eens den tijd van hun reisjes thuis te blijven, en, nu ze dood is, gaan ze even vroolijk hun gang als vroeger, en bezoeken precies dezelfde plaatsen waar zij met hen vertoefde, en zelfs haar portret past niet in den ‘stijl’ hunner woonkamer, is naar de slaapkamer verhuisd! En heusch, zulke gevallen zijn legio. Gij schrijft mij, dat gij reeds ‘bejaard van leeftijd’ zijt, nu, het is een feit, dat ik dikwijls meer met dezulken sympathiseer dan met de hyper-moderne menschen. Vergeef mij dat ik U eenigszins kort antwoord op Uw zoo langen brief; dat ligt aan den vertrouwelijken inhoud daarvan, waardoor vele punten erin zich niet eigenen tot bespreking hier, ook omdat ik U daardoor zou verraden. Hartelijk dank echter voor Uw schrijven.

B.O. - Gij zoudt mij zeer verplichten door mij den naam van Uw manuscript op te geven; dit zou het voor mij vergemakkelijken het op te zoeken onder die nog niet nagezìene copy door U bedoeld. Het is maar goed dat gij U tot mij hebt gewend, want ik herinner mij mijn belofte van vroeger heel goed, maar er is steeds zóóveel van actueelen aard dat de tijd mij tot hiertoe nog steeds ontbrak. En het deed mij genoegen weer eens van U te hooren.

Eene medestrijdster. - Ik vooronderstel dat dit Uw ps: is? Het was mijn bedoeling Uw brieven - welke mij buitengewoon verheugden om den inhoud - met een enkel woord particulier te beantwoorden. Nu wil ik beginnen U reeds langs dezen weg te zeggen hoezeer ik verrast was en aangenaam gestemd, te vernemen dat juist gij in de Lelie hebt gevoeld een blad dat Uw sympathie heeft, dat U aantrekt omdat het voldoet aan Uw behoefte; dat gij daarom na kennismaking er mee terstond abonneé zijt geworden is mij een groote voldoening. Ik kom nog nader op Uw brieven terug, maar kon het wegens plaatsgebrek ditmaal nog niet uitvoerig doen. Daarom reeds nu dit enkele woord voorloopig. Nogmaals zeer mijn dank.

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.