De Hollandsche Lelie. Jaargang 27

Correspondentie van de redactie met de abonnés

De redactrice van de Holl: Lelie brengt ter kennis van de lezers van dit Blad, dat zij géén manuscripten of brieven, haar naar aanleiding der redactie-aangelegenheden toegezonden door niet-abonnés, kan beantwoorden langs particulieren weg. De correspondentie in dit Blad dient zoowel tot de beantwoording van brieven, als tot de mededeelingen betreffende aangenomen en geweigerde bijdragen, en zij, die zelve geen abonné of abonnée zijn, kunnen dus niet verwachten langs een anderen dan den correspondentie-weg

[p. 669]

te worden beantwoord. Wanneer zij door leesgezelschap kring, of samen-lezen, of op welke wijze dan ook, gelegenheid kunnen vinden de correspondentie-rubriek te volgen, dan is de redactrice bereid hen dáárin te beantwoorden.

Op dezen regel wordt voortaan géén uitzondering meer gemaakt, en afzonderlijke nummers, correspondentie-antwoorden aan niet-abonné's behelzend, worden niet meer toegezonden.

Alle brieven moeten, om in de d.a.v. week omgaand te kunnen werden beantwoord, uiterlijk Zaterdag-ochtend in mijn bezit zijn.

Redactrice.

P.S. Het spreekt vanzelf, dat deze regel alleen geldt voor eerstbeginnenden, èn voor briefschrijvers, die in de corr:-rubriek thuisbehooren.

Mej. J.M. - Bij de zeer vele reeds wachtende copy is er geen gelegenheid Uw schets, die ik niet zeer geschikt acht, op te nemen.

Novalis. - Gij hebt groot gelijk mij om nadere inlichtingen te vragen. Dat neem ik nooit kwalijk. Alleen doorgaand plaatsgebrek was de oorzaak dat gij zoo lang moest wachten, en ik heb nu de noodige orders gegeven. Het door U gelezen ‘bericht’ was een gevolg van mijn reeds gegeven order het stukje in dat nommer te plaatsen, een order waaraan echter door de drukkerij op het laatste oogenblik onmogelijk gevolg kon worden gegeven. Een gedachtenwisseling, of iets dergelijks, komt er dan wel eens plotseling tusschen. Zoo b.v. moest in het voorlaatste nommer de corr. aan 1813 achterwege blij ven zonder mijn voorkennis, omdat er geen tijd meer over was mij daarvan te verwittigen. Vriendelijk gegroet.

Théo. - Nooit, onder geen omstandigheden, publiceer ik Uw naam zonder Uw toestemming. Wees volkomen gerust. Ik begrijp het geval volkomen. Lees s.v.p. ook vooral dit en het voorgaande artikel over het Asyl, waar gij Uw instemming betuigt met dat over de geschiedenis met den ingebrachten hond, dien de heer Driessen onmiddellijk, zonder voorkennis van den veearts, wilde doodmaken.

Mara. - Gij zult in de vorige Lelie reeds gezien hebben hoe meerderen met U mij dat uitknipsel zonden. Intusschen dank ik U zeer, en hoop ik dat gij zult voortgaan mij te zenden wat U interesseert, op welk gebied ook. ‘Vragen’ worden nog steeds kosteloos in de Lelie opgenomen, tenminste voor zoover ik weet kosteloos voor abonné's. Wat Uw brief aangaat, neen, inderdaad, ik heb wèl gehoord van mej. v.d.K. dat zij door mijne aanbeveling vele pensionaires heeft gehad, maar uw naam heeft zij mij niet bepaaldelijk genoemd. Intusschen kan ik mij zeer goed voorstellen, dat gij na een zoo droeve herinnering niet meer naar S. terug wilt. En nu hoop ik maar dat gij elders zult slagen. Gij zijt waarschijnlijk een der oudste Lelie-abonné's, indien gij reeds zoo lang abonnée zijt, en zult het Blad dan wel zéér veranderd vinden in den loop der jaren onder mijne redactie en na die mijner voorgangster. - Neen, lieve mevrouw, ik vind Uw vraag niets ‘brutaal’, en ik wou dat ik ergens een goed pension wist voor U. Maar dat weet ik niet. En nu zou ik U mijnerzijds willen vragen: Vindt U mij erg onbescheiden, indien ik na lezing van Uw droevig verhaal een ongevraagden raad geef, en U toeroep: Ga toch met Uw patiënt naar een ander klimaat. Gij hebt immers gezien wat die vorige raad tenslotte heeft geholpen! En gij, zegt dat hij het gestel, erfde. Gelooft U me, juist op dien leeftijd is b.v. Zwitserland, en hooge droge lucht, hoogst-waarschijnlijk redding voorgoed. Ik ken jongelui die dat deden, die daar bleven studeeren, en die nu gezonde krachtige mannen zijn. Uw finantieele omstandigheden ken ik niet, maar ik zou zeggen, dat het voor U in elk geval niet zoo heel veel duurder zal zijn waar gij slechts aan hem alleen hebt te denken, en niets behoeft achter te laten. Zijn opvoeding is natuurlijk een veel grootex bezwaar, maar gij kunt toch beginnen met de vaeantie, met de zomermaanden. En dan, hij kan ook daar uitstekend opgevoed worden. Hij is bovendien nog zoo jong. Ik wil niets tegen dokters zeggen, maar zij-ook zijn menschen, en laten zich, misschien onbewust, leiden door partijdige bedoelingen. En ik heb zoo dikwijls opgemerkt dat doktoren per-se een patiënt beletten willen buitenslands genezing te zoeken. Daar loopt, misschien onbewust, een soort animositeit onderdoor tegen de voordeelen van het andere klimaat, tegen de buitenlandsche doktoren, - weet ik het! Ik beweer ook geenszins dat die eigenschap enkel een van Hollandsche doktoren is. Toen ik in Zwitserland was, hebben drie doktoren daar mij, zonder iets van elkaar af te weten, in verschillende streken, gewaarschuwd tegen ‘de gevaren’ van Bad-Nauheim. ‘Als U daarheen gaat, zijt U in twee maanden dood’, zeiden ze alle drie, - ‘want Uw hart kan die sterke baden niet meer verdragen.’ - Daarentegen wisten alle drie natuurlijk behandelingen in Zwitserland-zelf dringend aan te raden. - Enfin, vergeef me, indien gij vindt dat ik mij ongevraagd op Uw terrein begeef, en geloof me dat ik het alleen doe uit het meest waarachtige medegevoel, en omdat ik-voor-mij-zelve de besliste overtuiging heb dat ik juist in dat bepaalde soort van ziekte nooit met een geliefden patiënt in ons vochtig kil klimaat zou willen blijven, maar hem of haar per-se zou brengen in hooge droge lucht, in Zwitserland, in Davos, desnoods, als het niet anders ging, in Honnef a/d Rijn of in Soden i/T.

Ja, ik vind het prettig te hooren dat iemand, die de Lelie onder zoo verschillende redacties steeds las, met de mijne-óók is ingenomen. En, wat onze wederzijdsche dierenliefde aangaat, mij gaat het als U, ik-ook voel speciaal met de ongelukkige stumperds zulk een medelijden, ook met de trekhonden, en het wil mij voorkomen dat er voor dezen lang niet genoeg wordt gedaan. Ik durf wel zeggen dat in ons land mevrouw baronesse van Heerdt tot Eversberg, den Haag Deli-straat 51, nooit genoeg te waardeeren diensten bewijst aan deze arme verschoppelingen, die zij tot zich neemt, verpleegt, van hunne beulen loskoopt, enz., enz..

- Ja, dat oude hondje van die dame v/d K. leeft nog steeds, althans vóór enkele weken was dat nog het geval, toen ik er 't laatst van hoorde.

Ja, lieve mevrouw, U moogt mij mijne vriendin en mijne Marie zeer zeker benijden. Want beiden zijn voor mij de trouwste hulp die er bestaat, en, tusschen de eerste en mij heerscht bovendien een zoo innige verhouding als wel tusschen weinige vrouwen het geval zal zijn.

[p. 670]

Waarlijk, niemand meer dan ik kan getuigen uit eigen ondervinding hoe er ook sublieme karakters zijn onder de vrouwen, op verschillende wijzen. En ik vind ons gemeenschappelijk samenleven met ons drieën wél een bewijs, dat men, ook zonder feministe te zijn, nochtans zich tevreden en gelukkig kan gevoelen buiten den man. Juist echter dan is dat het geval wanneer men in dit opzicht geen flauwe onware leugentjes vertelt: van altijd tegen het huwelijk zijn geweest, te ‘rillen’ van ‘dat’, enz. enz. Die bewuste tante van U zal toch wèl familie geweest zijn van mijne vriendin - zegt zij. Maar zij kent haar niet. - En nu, nog eens, vergeeft U me mijn vrijpostigheid, maar ik zou het zoo vreeselijk vinden als U hem óók moest verliezen, en, juist op dien jongen leeftijd kan dikwijls een voortdurend gunstig klimaat nog alles redden. Dat is een feit. - Intusschen zal ook ik informeeren naar een pension als door U bedoeld. -

M. de B.-B. - In den aanhef van Uw brief stelt gij U op het standpunt - wat ik zeer mooi vind - dat gij enkel uit principe vegetariër zijt. ‘Ik ben sedert jaren vegetariër alleen uit principe.’ - En, aan het slot van denzelfden brief betuigt gij met vuur dat het gezonder is geen vleesch te eten: ‘Geloof mij, naar mate de mensch het vleesch en bloedgebruik afschaft, wordt zijn lichaam zuiverder, zijn geest reiner, en meer geschikt tot geestelijken arbeid.’ En elders: ‘Gezwegen nog van het gevaar verbonden aan bedorven vleesch, of worst van zieke beesten.’

Gij ziet dat ik telkens Uw eigen woorden aanhaal.

Ik doe dat om U te laten zien welk een verwarring er heerscht in Uw eigen denkbeelden. Wat mij aangaat, vegetariër-zijn uit principe vind ik beslist veel beter dan vleesch-eten. Dit ben ik volkomen met U eens. Meermalen reeds hebben mijne vriendin en ik in dat opzicht ernstige discussies gehad, want beiden zijn wij er in principe vóór, en toch wil de eene niet dat de andere er hare gezondheid aan waagt. Een paar jaar geleden namelijk heeft de dokter, die mijn hart met het beste gevolg heeft behandeld, - want toen ik bij hem kwam was ik tot niets meer in staat, kon geen tien schreden meer loopen, en thans wandel ik als een gewoon mensch - tot mij gezegd: Vegetarisme is voor U uitgesloten. Ik houd het voor iedereen nadeelig. Maar voor Uw gestel is het dubbel gevaarlijk, daar U zich niet moogt voeden met groote hoeveelheden meelnoch plantaardige spijzen.

Daarop zeide mijne vriendin natuurlijk dat zij onder geene omstandigheden zou toelaten dat ik het toch doorzette. - Aan den anderen kant heb ik-zelve eene der naaste bloedverwanten van haar, die op lateren leeftijd vegetariër werd, zien wegsterven aan eene kwijnende ziekte, onmiddellijk na dat vegetariër-worden. Mijne vriendin-zelve is thans zeer gezond, en, indien zij mij dus antwoordt: Sta mij dan toe ook vegetariër te worden, dan zeg ik: neen, dat durf ik niet, want, nu ben je gezond, en, als je zoo plotseling van dieet gaat veranderen, dan ben ik bang voor de mogelijke gevolgen.

Consequentie van dit alles: Zij wil het mij niet toestaan, en ik wil het haar niet toestaan, en dus blijven wij beiden vleescheten tegen onzen zin.

Nu zult gij zeggen dat dit zeer egoïst is. En ik geef U daarin gelijk, en ik zou ook zeer zeker nochtans, ondanks onze gezondheidsbezwaren, het vegetarisme misschien doorzetten, indien ik daarin een af doend middel zag tegen al de wreedheid om ons heen in de gansche schepping.

Echter, leeft niet in de gansche natuur 't eene dier van 't andere, de kat van de muis, de vogels van insecten, 't roofdier van andere dieren, enz., enz.? Is het daarom niet iets geheel anders in dezen een natuurwet te volgen, hoe wreed ook, dan zich schuldig te maken aan de willekeurige onnoodige wreedheden van mishandeling van dieren, waartegen ik voortdurend strijd?

Bovendien, het argument: indien men geen enkel dier doodmaakt, en ze allen laat leven, wat moet er dan tenslotte van dien te grooten overvloed worden, - zal toch ook U niet onbekend zijn?

Een beroeps-slachter of beroeps-jager - dat heb ik honderden malen in de Lelie gezegd, - stel ik niets lager dan welk ander mensch ook. Ik veracht alleen hen die voor hun genoegen, als vermaak, gaan jagen, duivenschieten, wat ook.

Nochtans, ik herhaal, ik geef U volkomen toe, dat ik in principe ben vóór het vegetarisme, en daarom onverdeeld iedereen toejuich die uit principe deze levenswijze volgt. De door U aan het slot van Uw brief geuite zienswijze over het ‘gevaar’ van het dierlijke voedsel is eene individueele. Ik heb voorbeelden gezien van gezonde en van zieke vegetariërs, van gezonde en van zieke vleescheters. Ik houd het echter in elk geval voor gevaarlijk op lateren leeftijd zulk een geheel veranderd dieet te beginnen. Reden waarom ik die verandering mijne nu zoo gezonde vriendin nimmer zou toestaan. Zij harerzijds wil het mij niet toestaan op grond van het beslist medisch advies van een arts, die mij zeer veel beter deed worden wat mijn hart aangaat. Ware ik niet dubbel verplicht - als onderhouder, finantieel, van ons gezin, - voor mijne gezondheid op alle mogelijke wijzen te zorgen, ik zou in dit opzicht nog kunnen wagen, nu echter mag ik m.i. dit niet doen. Daarenboven, afdoend helpt ook het vegetarisme niet, want, al geef ik 11 't volkomen toe, dat planten een veel minder bewust leven hebben dan dieren, voelen doen ze toch óók, ze leven toch ook. En dan, maakt gij nooit een vlieg dood? Of een muis? Of een rat? Of ander schadelijk ongedierte? Zelfs mijne vriendin, die bijna ziekelijk-overgevoelig is op zulke punten, zal toch een vloo verdrinken (ik laat hen loopen, tot hare verontwaardiging). Nog eens, in principe ben ik 't ééns met U; dat wil ik U hier gaarne bekennen. Niet echter met het slot van Uw brief over het ‘gevaar’. En, dat er nog ontzettend veel kan gedaan en moet gedaan worden in zake pijnloos slachten, enz., ja, dat is zeker waar. In dat opzicht moeten wij dieren-vrienden veel meer nog handelend optreden, en getuigen, en waarschuwen. Ik hoop dat gij mij nu beter hebt begrepen. Gij ziet, ik ben geenszins tegen het vegetarisme. Ik ben enkel niet overtuigd dat dit een geval is waarin ik, om eene principe-quaestie, mijne vriendin diep zou moeten bedroeven, en mijne toch reeds zoo

[p. 671]

slechte gezondheid wellicht gaan verergeren - zonder tenslotte iets af doends te bereiken.

A.F. - Dat was eene verrassing. En eene die mij voor U hartelijk veel genoegen doet. Hartelijk, hartelijk gefeliciteerd. En is hij nu dezelfde van wien gij mij een vorige maal schreeft dat hij mij zou gekend hebben? Of is het iemand anders? - Ja, ik vind het recht hartelijk en aardig van U mij zooveel van U-zelf te vertellen, en, indien ik er niet zoo heel uitvoerig op antwoord, dan is het alleen maar uit vrees U te zullen verraden in dit geval. - Wat ‘men’ zegt doet er in een geval als 't Uwe al heel weinig toe, zou ik zeggen. ‘Men’ is in zoo'n geval steeds jaloersch. - Ik vind het prettig van Uw dierenliefde te lezen. Dat geeft mij steeds zulk een aparten band met mijne correspondenten. En 't geen gij mij schrijft omtrent dat geval op dat kantoor gaf me dadelijk een groote, groote sympathie. Dat toont een goed karakter. - Ja, toe, kijk toch niet naar ‘mooi’ of ‘leelijk’, maar naar degenen die 't meest noodig hebben hulp. Rashonden komen nog wel terecht, maar er zijn zooveel verwaarloosde, dwalende, jonge, heel lieve, trouwe honden, die op geen ‘stamboom’ kunnen aanspraak maken, en daarom geen onderdak vinden. En die juist komen m.i. het eerst in aanmerking als men een hond neemt. - Wat katten aangaat, ik stel ze beneden honden in deugden en intelligentie, maar ik heb ze toch van lieverlede ook leeren liefhebben door wat ik van hen zag. Ik vind trouwens dat men elk dier moet beschermen en helpen en redden, omdat het hulpeloos is tegenover de overmacht van den mensch, aan onze willekeur overgeleverd. Ons poesje is een dod van een diertje. Zoo klein en lief dat men zich telkens opnieuw verwondert over haar reeds een paar malen moeder zijn geweest. Alleen is en blijft ze zoo droevig-schuw. - Ik hoop dat gij Uw ‘vast plan’ mij méér te schrijven zult uitvoeren. Daarmede zult gij mij zeer veel genoegen doen, juist nu, nu gij zulk eene verandering tegemoet gaat; en Uw leven daardoor weer zoo heel anders wordt. Ik deel steeds zoo oprecht in het lief en leed mijner correspondenten, en volg hen op hun levensweg. - Wat het mij toegezonden uitknipsel aangaat, ja dat is natuurlijk heelemail de manier van de R.K. Kerk: door dergelijke beloften van Missen-lezen de naasten tot geven op te wekken. Het andere, het den naam van den gever beitelen in een gedenksteen, vind ik niets erger of anders dan de Protestantsche manieren van giften weten te verzamelen door dito reclamemalerij. Wie een groote gift geeft aan 't een of ander kan zich daarvoor zelfs straks een ridderorde koopen, (denk aan de Kuyper-affaire). En dan al de aanstellerige comité's waarin mevrouw deze en meneer die zitting nemen, en -die dan in alle couranten vermeld worden, en, wanneer de Koningin er zich voor interesseert, worden beloond met eene koninklijke onderscheiding aan president, secretaris, enz.. - Och, in dat opzicht is de meeste liefdadigheid al bitter weinig waard, of het nu van R.K. dan wel van Protestantsche zijde komt! Intusschen dank ik U hartelijk voor het uitknipsel, en houd mij gaarne aanbevolen voor alle uitknipsels die gij de moeite waard acht om de eene of de andere reden.

M.S. - Met leedwezen zie ik dat gij ongesteld zijt. Des te meer waardeer ik het in U dat gij U nochtans zoo warm interesseert voor het lot van Uw naasten, in dit geval de diep-beklagenswaardige dierenwereld. Natuurlijk maak ik van Uw uitknipsel gebruik, onder hartelijke dankzegging voor Uw moeite. - Geheel en al ben ik 't met U eens dat de hier geëischte straf veel te gering is. Want let wel, er is nog niet eenmaal sprake in dat uitknipsel van ‘opgelegde’ straf, (zooals gij U uitdrukt) maar slechts van ‘geëischte’. En ik voor mij zal daarom nog blij zijn als de ellendeling tenminste wordt veroordeeld daartoe, en als het vonnis niet tenslotte veel zachter nog uitvalt. - Ook de behandeling der trekhonden is schandelijk, dat ben ik met U eens. En ik geloof dat de heer van Laer, die onlangs in een ingez: stuk in de couranten betuigde hoe de hond an und für sich niet ongeschikt is tot trekken, daardoor een slechten dienst bewees aan de zaak der dierenbescherming, die hij toch warm voorstaat als voorzitter van de Nijmeegsche afd: daarvan. Immers, ik ben het geheel en al eens met hen die hem antwoordden, dat bijna geen enkele trekhond beantwoordt aan de volgens den heer van Laer-zelf noodzakelijke ‘goede conditiën.’ Integendeel, de arme dieren worden mishandeld, zelfs als zij ziek of met wonden bedekt zijn nochtans tot trekken gebruikt, enz., enz. - Nu hoop ik maar dat Uw ongesteldheid U niet belet dit onder de ongen te krijgen, hetgen mij bijzonder zou spijten. Hartelijk het beste toegewenscht daarmede!

J.M. - Ik gebruik Uw gewone ps:. Gij zult bij ontvangst van dezen vermoedelijk mijn particulier antwoord reeds hebben ontvangen. Ik heb zulk een ontzettend groote particuliere correspondentie óók nog, bij al mijn ander werk, reeds ook dóór de Lelie, waarvan de inhoud, en de medewerkers, steeds meer oorzaak worden dat ik lang niet altijd per Lelie-corr: kan beantwoorden maar dat particulier moet doen - om nu niet eens van mijne eigene persoonlijke zaken en brieven te spreken.

A.K. (N. Amerika). - Met veel genoegen zie ik dat de Lelie U gevolgd heeft naar een nieuw vaderland. Het bewijs van belangstelling, dat gij mij geeft door mij dat Engelsch Blad te zenden, waardeer ik zeer, en ik zal waarschijnlijk van den inhoud te eeniger tijd wel 't een of ander gebruik maken. Een ‘gemiddeld gunstig’ oordeel noemt gij die opinie van dezen Amerikaan over Holland, en, om U de waarheid te zeggen, vind ik dat gij met die uitdrukking nog al optimistisch zijt, want mij doet zijn oordeel over het geheel nog al pedant en uit de hoogte aan, al is er zonder twijfel hier en daar veel wáárs in hetgeen hij constateert. Het is meer de pedante en oppervlakkige wijze waarop hij 't zegt die mij treft als eenigszins hinderlijk eigenwijs. 't Meest heb ik me geamuseerd met zijn voorspelling dat het Vredespaleis later een zeer geschikt ‘restaurant’ kan worden. Het geheele gedeelte dienaangaande vind ik uitnemend-ge-

[p. 672]

steld, in goedige ironie. De man is overigens m.i. te kort in Holland geweest om heel veel juiste indrukken te hebben opgedaan. - Ja, ik ben het met U eens dat men eerst den rechten en juisten blik verkrijgt op zijn eigen land als men het verlaat. Maar dat dit per-se inhoudt ‘waardeering’ ervan kan ik niet beamen. Hollanders, die nooit uit hun eigen land zijn geweest, vinden integendeel gemeenlijk per-se alles ‘bij ons’ volmaakt, en worden reeds wild als ge maar durft zeggen dat dit of dat buitenslands beter is. En omgekeerd, zij die er voorgoed vandaan zijn, zij gaan zich dikwijls geheel en al vervreemd gevoelen van hun oude vaderland. Nooit heb ik b.v. Holland zoo intens hooren beschimpen als door een Hollander pur-sang, die zijn geheele leven had doorgebracht bij de rechterlijke macht in Indië, en die, speciaal over de Hollandsche reinheids-gewoonten op zeker intiem gebied, een scherp oordeel velde dat niet geheel onjuist is te noemen, en dat een direct gevolg was van zijn verblijf buitenslands. Wat mij-persoonlijk aangaat, ik heb door veel reizen, en langer verblijf en buitenslands en in de tropen, leeren vergelijken, in veel opzichten méér leeren waardeeren, speciaal b.v. waar het Hollandsch natuurschoon geldt, waarvan ik nu - nu ik bergen en gletschers en palmen en rotsen ken uit eigen aanschouwen, - een beter begrijpen heb dan toen ik alleen wist van het vlakke land en daardoor slechts droomde van de wonderen ginds. Aan den anderen kant echter heb ik-ook leeren inzien hoe innerlijk-onbeschaafd en achterlijk de Durchschnitt-Hollander nog is bij al zijn zoogenaamde ‘algemeene ontwikkeling’, wanneer we hem b.v. vergelijken met den Durchschnitt-Zwitser. Ik heb lang in dat land gewoond, in Duitsch- en Fransch-Zwitserland beide, en ik ben trouwens niet de eenige die constateert dat de Zwitser veel hooger staat in innerlijke beschaving en in innerlijke ontwikkeling dan de Hollander. Ik ben hierin te onpartijdiger, omdat ik overigens niet houd van den Zwitser; hij is voor mijn persoonlijken smaak te stug, te lomp, te weinig ‘heer’. - Het zou mij te ver voeren indien ik op dat gebied nog verder ging uitwijden, alleen wil ik nog zeggen dat ik Uw gevoel, van per-se ‘trotsch’ te zijn op de gunstige opinies van buitenlanders over ons land, niet deel. Ten eerste vind ik er altijd iets oppervlakkigs in dat die menschen, die meestal - speciaal de Amerikanen doen dit - Holland ‘doen’ in hoogstens eene week, zich een oordeel willen aanmatigen erover. Maar ten tweede, ik vind, hoe meer men ziet, hoe meer cosmopoliet men wordt, en het enge begrensde idée van dit is ‘mijn’ land en daarom is het in mijn oogen bijzonder prettig als een ander er iets goeds over zegt, gaat verliezen. Ik-zelf zie 't goede en 't slechte in mijn land, en ook in andere landen. En ik trek mij van dat van Holland niet méér aan dan van andere landen. - Mocht gij mij eventueel andere uitknipsels willen toezenden, dan houd ik mij steeds gaarne aanbevolen.

J. C. - Hartelijk dank voor Uw welkom schrijven. De plaats Uwer inwoning is mij hoogst sympathiek geworden om hetgeen gij mij meedeelt van de daar heerschende, en metterdaad bewezen heerschende dierenliefde. - Gij zult in de vorige Lelie gezien hebben hoe ik het door U bedoelde bericht reeds in de Lelie had besproken in het Overzicht v/d Week. Want natuurlijk was ik verontwaardigd, zooals gij terecht vooronderstelt. En het doet mij daarom werkelijk goed te hooren hoe het arme dier althans is gewroken. Waarlijk, gij hebt mij door Uw schrijven zeer veel genoegen gedaan.

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.