De Hollandsche Lelie. Jaargang 27

Aan de Correspondenten.

Het ligt in mijn bedoelen de opgehoopte correspondentie ten spoedigste af te doen, - vandaar dat ik, voor 't oogenblik, mij bepaal tot korte antwoorden, ten einde zoodra mogelijk weer méér plaats te kunnen afstaan aan deze zoo geliefkoosde rubriek.

Red. Holl. Lelie.

Correspondentie van de redactie met de abonnés

De redactrice van de Holl: Lelie brengt ter kennis van de lezers van dit Blad, dat zij géén manuscripten of brieven, haar naar aanleiding der redactie-aangelegenheden toegezonden door niet-abonnés, kan beantwoorden langs particulieren weg. De correspondentie in dit Blad dient zoowel tot de beantwoording van brieven, als tot de mededeelingen betreffende aangenomen en geweigerde bijdragen, en zij, die zelve geen abonné of abonnée zijn, kunnen dus niet verwachten langs een anderen dan den correspondentie-weg te worden beantwoord. Wanneer zij door leesgezelschapkring, of samen-lezen, of op welke wijze dan ook, gelegenheid kunnen vinden de correspondentie-rubriek te volgen, dan is de redactrice bereid hen dáárin te beantwoorden.

Op dezen regel wordt voortaan géén uitzondering meer gemaakt, en afzonderlijke nummers, correspondentie-antwoorden aan niet-abonné's behelzend, worden niet meer toegezonden.

Alle brieven moeten, om in de d.a.v. week omgaand te kunnen worden beantwoord, uiterlijk Zaterdag-ochtend in mijn bezit zijn.

Redactrice.

P.S. Het spreekt vanzelf, dat deze regel alleen geldt voor eerstbeginnenden, èn voor briefschrijvers, die in de corr:-rubriek thuisbehooren.

Erkentelijke lezer. - Ik hoop dat gij dit ps. zult herkennen. Ik koos het, omdat gij die toevoeging laat voorafgaan aan Uw onderteekening. Uit het feit dat gij de Lelie leest in een gezelschap, en haar daardoor eerst 5 weken na het verschijnen ontvangt, verklaart zich Uw onbekendheid met de toelichting verschenen op het door U bedoelde Overzicht v/d Week van 15 Oct. In dat 15 Oct.-nommer nl. nam ik op een mij toegezonden uitknipsel uit een courant, inhoudend een versje waarin de Prins werd gesmaad, en Lodewijk Napoleon opgehemeld. In het d.a.v. 5 Nov.-nommer werd echter - dank zij de welwillendheid van eenen lezer die dezelfde opmerking maakte als gij - deze zelfde opheldering gegeven die gij-ook geeft, nl.: dat men de kolommen niet onder elkander maar naast elkaar moet lezen, waardoor bedoeld versje wordt een lofspraak op den Prins. Dat gij, als zoovele mijner trouwe lezers, leesgezelschap-abonné zijnde, daardoor nog niet het bewuste 5 Nov.-No. hebt gelezen, vind ik zeer natuurlijk. Vermakelijk echter is de wijze waarop iemand er de Telegraafredactie liet inloopen, door namelijk het feit dier ‘vergissing’ te vermelden in het Avondnommer van dat Blad van 13 November l.l., terwijl intusschen de rectificatie reeds lang was opgenomen in de Holl. Lelie van 5 November. lntusschen dank ik U zeer voor Uw vriendelijk schrijven.

M.A.M. - Billijkheidshalve zal ik den heer, die zich onderteekent met het ps. VL. thans ook nog gelegenheid geven U te beantwoorden, dan hebt gij beide tot tweemalen toe het woord gevoerd, en dan sluit ik daarna deze vrij-onverkwikkelijk wordende gedachtenwisseling. Het strekt U tot eer dat gij Uw naam openlijk noemt; ik-voor-mij kan niet meer doen dan in dit opzicht zelf het goede voorbeeld geven door steeds met mijn naam te onderteekenen, maar er zijn dikwijls gevallen waarin ik moet rekening houden met de bijzondere omstandigheden van dezen of genen, die, op dien grond, tot het verzwijgen van zijn naam meent te zijn genoodzaakt. - Ik heb den heer VL. gelegenheid willen geven zijn grieven en zijn meening uiteen te zetten, omdat ik vooronderstelde dat hij daarmee velen zijner geloofsgenooten zou interesseeren. De quaestie-zelve waarover het gaat kan ik absoluut niet beoordeelen, maar in elk geval betreur ik het dat gij en de heer VL. hoe langer hoe persoonlijker zijt geworden, inplaats van U te houden aan de zaak als zoodanig.

Mevr. J.v.M.-G. - Hartelijk dank voor Uw lief briefje, waaruit ik met zulk een gevoel van erkentelijkheid zie dat gij mijn arbeid steeds trouw leest; Uw oordeel er over is mij veel waard, omdat ik zoo zeer overtuigd ben van Uw oprechtheid in Uw geloof en in Uw richting. En daarom ook deed het mij goed in Uw briefje te lezen dat gij voelt hoe ik in de Lelie partij trek voor al wat verdrukt is. Want, dat is ook inderdaad het geval. Voor mensch en dier beide trek ik partij in dat opzicht tegen verdrukking en onrechtvaardigheid. - Op een andere plaats van dit Blad zult gij zien, hoezeer ik ben getroffen door ‘Paul Ontwaken’, van Frederik van Eeden. Ik ben overtuigd dat ook U dat boek mogelijk zal interesseeren, en zal lief worden. Hartelijk gegroet.

Beukeblad. - Natuurlijk dacht ik juist deze week aan U, en betwijfelde in gedachten, of gij mij ooit van

[p. 368]

U zoudt laten hooren, toen Uw brief een paar dagen later kwam. Dat gebeurt mij zoo buitengewoon dikwijls, dat het werkelijk voor mij een bewijs is van den geheimzinnigen band die in zoovele opzichten telkens zicht- en voelbaar werd tusschen ons en anderen, levenden en dooden beiden. - Mijn twijfel òf ik nog wel ooit van U zou hooren ontstond uit de gedachte aan de in Uw leven plaats gehad hebbende groote verandering indertijd. In verband daarmede heb ik mij ook wel eens afgevraagd of gij Uw trouwen viervoeter nog zoudt bezitten. En ziet, nu blijkt mij uit Uw brief hoe gij èn mij steeds nog volgt in de Lelie èn hoe Uw hondenjongen nog steeds bij U is. 't Een doet mij al even veel genoegen als het ander. En ik dank U er toch hartelijk voor. Indien gij mij reeds vroeger hebt geschreven over al die thans doorgeledene ellende, vergeef mij dan dat ik U niet beantwoordde! Gij weet hoeveel brieven mij wachten op beantwoording uit dien tijd, toen ik te Nauheim zoo ernstig ziek lag. Zoo gij het goed vindt, zal ik daarom die vroegere brieven nu niet meer beantwoorden, nu gij intusschen óók zijt veranderd van woonplaats, want ik herinner mij zeer goed dat een deel Uwer vertrouwelijke klachten juist gold bijzondere omstandigheden en moeielijkheden waarmede gij dáár hadt te kampen.

Welk een zegen is U te beurt gevallen na véél ellende. Om U niet te verraden ga ik daarop niet nader in, maar gij zult mij begrijpen, en aan mijn oprecht medegevoel gelooven. En nu, lieve B., vraagt gij mijn raad inzake die kleingeestigheid, waaronder gij zoo lijdt. Geloof mij, Uw man heeft in dezen groot gelijk. Indien ik in die omstandigheden verkeerde, zou ik het niet doen. Maar ik ben nu eenmaal een uitzonderingspersoonlijkheid. Gij-echter hebt zonder twijfel in dezen rekening te houden met de belangen, de wenschen, enz. van Uw man. En dan ook, hij heeft gelijk dat gij U daarboven moet verheven voelen. Juist, door zulk een houding van absolute onverschilligheid toont gij het meest Uw eigen hoogere innerlijke beschaving. Bij zulk een groot ècht geluk als Uw deel is spreekt het immers ook vanzelf dat dergelijke kleine speldeprikken U in den grond niet kùnnen deren of zelfs maar even pijn doen. Daarvoor hebt gij veel te veel zegeningen thans, nietwaar? Intusschen, vertel het mij steeds gerust, want het doet wel eens goed het hart uit te storten, en, al zijn het maar ‘kleinigheden’, het leven bestaat nu eenmaal voor een groot deel uit ‘kleinigheden’. - Ja, natuurlijk wil ik het portretje grààg ontvangen. - En ik wensch U van harte het beste met Uwen patiënt. Nogmaals veel dank.

Nora. - Hartelijk dank voor de kaart.

Pina. - Ik moet U, evenals alle correspondenten, verwijzen naar de overstelpende massa correspondentie, enz., waaronder ik op dit oogenblik gebukt ga. - Geloof me, er zijn heel velen, die nog wat langer reeds wachten dan gij, maar intusschen wil ik U beloven dat ik Uw artikel zoo spoedig doenlijk zal lezen. Lees maar wat boven de correspondentie staat, en reeds stond boven de vragen. Ik neem 't U niet kwalijk dat gij mij eraan herinnert, en begrijp Uw verlangen en ongeduld ook heel goed. Welneen, ik houd héél graag voeling met mijn lezers, en ontvang ook gaarne hunne inzendingen: laat die vrees U dus nooit weerhouden. Mocht ik het stukje in quaestie niet kunnen plaatsen, dan zal ik het U terugzenden. Nogmaals, van kwalijk nemen is geen sprake.

A.T. - Lees het bovenstaande, en, vergeef mij! Er valt niets anders te begrijpen, dan dat wat ik hierboven schrijf aan Pina, namelijk, dat de overstelpende massa copie en correspondentie die ik heb, mij weerhoudt zoo snel te antwoorden als ik zou willen. Dat anderen vóór U zijn beantwoord komt enkel, omdat ik in den laatsten tijd de wekelijksche correspondentie omgaand beantwoord, in de hoop den tijd en de plaats te vinden de achterstallige tegelijkertijd af te doen (welke hoop tot hiertoe ijdel bleef). Evenals aan Pina beloof ik thans ook aan U dat ik het manuscript nu zal ter hand nemen. Nogmaáls, vergeef mij. Ook al waart gij geen ‘trouwe abonnée (en ik weet immers dat gij dat zijt), dan nog zou ik U niet opzettelijk achterstellen. - Vriendelijk dank voor Uw woorden over: ‘Ik zeg de Waarheid’. Ik-zelve ook geloof dat Kate een uitzondering is in het enkel dien eenen hebben liefgehad. Maar mij dunkt dat zij-ook, evengoed als gij zegt dat dit bij U het geval zou zijn, een tijdlang blind was. Te eeniger tijd wordt ieder, die een onwaardige liefheeft, ziende, òf voor òf na het huwelijk. Zoolang Kate dien man idealiseerde in zijn dokters-vak, zoolang was zij blind. En zegt zij-zelve ook niet dat zij trachtte dit te blijven, reeds toen de twijfel bij haar ontwaakte? - Hartelijk gegroet en.... vergeving.

M. (Open brief aan Jhr. de Kock). - Indien gij mij niet gelooft, dan moet gij het laten. Waarom zou ik Uw stuk niet willen of niet ‘durven’ plaatsen? Gelijk gij terecht zegt: de Holl. Lelie durft wel andere en stoutere stukken bestaan dan het opnemen van Uw onderteekenden aanval op Jhr. de Kock's artikel over Multatuli.

Zoo gij wellicht vreest dat ik Jhr. de Kock wil sparen, omdat hij een kennis is van mij of tot mijn kring behoort, dus kan ik U de verzekering geven dat ik hem niet ken, zelfs niet van aanzien. Andere ‘ondergrondsche’ redenen, die mij zouden kunnen weerhouden in Uw oogen het stuk te plaatsen, ken ik zelfs niet vermoeden, en mij dus ook niet op verdedigen. Spreek s.v.p. niet in raadselen, maar zeg wàt gij vermoedt, dan kan ik U antwoorden. Op raadseltjes opgeven kan ik niet ingaan. De zaak is zooals ik U reeds schreef eenvoudig deze: dat Uw aanval niet thuis behoort in de Holl. Lelie, maar wèl in de Amsterdammer, waarin het twistgeschrijf tusschen Jhr. de Kock en anderen schijnt te zijn begonnen. Waar gij daarenboven taal gebruikt die ik - in dit geval - beneden alle critiek vond, was dus plaatsing uitgesloten.

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.