De Hollandsche Lelie. Jaargang 27

[p. 347]

Gedachtenwisselingen.
(Buiten verantwoordelijkheid der Redactie).

I.
Niemand minder dan Talma.

In de ‘Holl. Lelie’ blijft de rubriek ‘Overzicht van de Week’ wel de interessantste. De snedige epigrammen, vol scherpzinnige satire, tintelend van geest - het zijn zoovele welgemikte slagen van een geoefende hand op de menschelijke dwaasheid in het wereldgebeuren als waartoe slechts enkele ‘rarae aves’¹⁾ en bizondere bevoorrechte penvoerders, die zich boven de atmosfeer van algemeene gewoonheid verheffen, in staat zijn. Zoo-ook nu weer in het nummer van 5 November de rake kritiek op ‘De Standaard,’ aangaande die Talma-likkerij.

Zeer ter snede alweer!

We genoten ervan. En het komt mij voor dat hier weer de sluwe Kuyper-taktiek bezig was politieke valsche munt te slaan uit het feit, dat Talma Kater bezocht. De strekking was (voor de Patrimoniumluidjes): ‘Zoo doet nu een ‘Christen-staatsman. Die voelt zich niet hoog, al is hij een ex-minister.’

Met Hoogachting

Uw. dw.

H. VISSER.

1) Zeldzame vogels.

II.
Voor ‘Theorie’.
(Corr. Holl. Lelie van 5 Nov.)

Motto: ‘Grau, theurer Freund, ist alle Theorie,
Und grun des Lebens goldner Baum’.
Mephistopheles in Goethe's Faust, 1er Th.

Ik ben geen Mephistopheles, en zal niet trachten iemand den duivel in handen te spelen, al zou ik in een driftige bui kunnen zeggen: loop naar den duivel. Maar ik onderscheid de theorie van de practijk. Als we 't nu maar eens zijn over 't begrip liefde der vrouw, dan varen we in één schuitje, en ben ik 't ook eens met onze geachte redactrice. Van den normalen man (geen ‘sjouwer’) moet er sympathie bestaan voor de vrouw die hij nadert. Hij beziet haar niet als een voorwerp ter bevrediging van zijn zinnenlust; noemen wij die sympathie nu eens liefde; welnu, evenmin beweer ik, dat iedere vrouw zich zal geven aan den eersten den besten man, alleen omdat hij man is. Bij haar bestaat sympathie, liefde, hooge liefde; en die liefde wordt dan bij haar gevoed en opgedreven tot zinnenlust, misschien onbewust, maar de natuur geeft den innerlijken drang. Kate haatte haar chef!¹⁾ Indien zij hem eens niet had gehaat? Indien hij eens van haar leeftijd was geweest, en haar sympathie had gehad? Zou Kate dan ook zoo sterk zijn gebleven, zou dan het ‘inwendige’ niet gesproken hebben? Theorie, mijn lieve ‘Theorie’.^*)

9/11/1913.

A.J. SERVAAS VAN ROOYEN.

1) Geachte Heer S.v.R.
Neen, neen, Kate ‘haatte’ hem niet. Zij voelde alleen dat hij hare zinnen niets zeide. Leest U het boek eens nauwkeurig over. Integendeel, zij ‘mocht’ tenslotte haren chef wel - zooals men het uitdrukt.
Redactrice.

*) Ik laat u echter gaarne het laatste woord.