De Hollandsche Lelie. Jaargang 27

Varia.
I.

Wat heeft het hun gekost?

Autoriteiten moeten er zijn. Wie zou ook anders kunnen denken, maar autoriteiten moeten zij zijn in hun werkkring. Daarbuiten houdt de autoriteit op. In elke vergadering is de voorzitter de eerste autoriteit, maar nauwelijks heeft hij zijn hamer nedergelegd, en is de vergadering gesloten of hij staat gelijk met ieder ander lid. Ik heb dit willen zeggen, omdat het mij dezer dagen opnieuw gebleken is, dat de autoriteiten, buiten hun ambt om, zooveel voor hebben bij andere personen van stand en aanzien, die geen autoriteit zijn, of het niet meer zijn. Ik vind dat onbillijk. Waarom moeten zij alles zien, genieten, en gevierd worden enkel en alleen ter wille der betrekking die zij bekleeden, zonder dat het hun iets meer kost dan ieder gewoon sterveling. Er moeten rangen zijn in de betrekkingen; de hoogere rangen zijn, - tenminste moeten zelfs bereikbaar zijn - voor hen die nu door te geringe ondervinding of te geringe kennis op lageren trap staan, maar die ongelijkheid bestaat slechts tijdens den werkkring. Daar buiten in de samenleving hebben m.i. alle ambtenaren gelijke rechten. Daarom heb ik de ministerieele aanschrijving van den Minister van Finantiën, tijdens de Haagsche feesten, zoo bespottelijk gevonden. Naarmate men hoogex in rang stond had men meer kijkrechten in het gebouw, en de klerken mochten op straat kijken, en misschien waren onder dezen enkelen met meer oranjeliefde, en die beter in de beurs hadden getast dan hun chefs. Terecht hebben de couranten met die aanschrijving den draak gestoken.

Hoofdzakelijk wijs ik echter op de groote voorrechten der autoriteiten. Zij staan of

[p. 238]

zitten vooraan, eten en drinken, genieten veelal met familie alles,¹⁾ en hoewel het mogelijk is dat velen hunner vlug met het openen van hun geldlade zijn, staan zij in deze materieele zaak misschien toch nog achter bij honderden die even mild en vrijgevig zijn.

Nu ik toch over dit bevoorrechten schrijf, moet mij ook van 't hart, dat bij de drie hoogste staatscolleges, als daar zijn Raad van State, (....voornaam is het ambt van Staatsraad voorzeker, al moet men den invloed en de beteekenis ervan niet overschatten. De Raad van State beteekent in z'n algemeene werking practisch inderdaad niet veel). (De Tel., overgenomen door D.v.Z.-H. en 's Grav.) Hooge Raad en Rekenkamer geen pensioenslevensgrens stelt.

Zeker, een man van desnoods in de 90 jaren kan helder van hoofd, zelfs bijzonder helder, en krachtig van lichaam zijn, maar staan niet honderden, - misschien wel duizenden, - naast die hooge autoriteiten, die op 65-, of 70-jarigen leeftijd niet behoeven onder te doen voor die ouden van dagen, en toch wordt hun gedwongen rust gegeven.

Zou men niet meenen, dat men tegenover het niet alles wetend publiek een declin in de hand werkte, nadeelig voor het prestige van die waardigheids-bekleeders. Als de een op 70-jarigen leeftijd niet meer geschikt schijnt om zijne betrekking te blijven vervullen, waarom dan een ander met veel hoogeren leeftijd wel?

Nog eens, ik keer mij eigenlijk tegen het inviteeren van autoriteiten uitsluitend ter wille van hun ambt, buiten hun beurs op alle mogelijke feesten en bij alle plechtigheden, ter wille alleen van het ambt, dat zij bekleeden. Dit geldt voor mij ook wat betreft de hooge Hofdignitarissen.

Het is wel hun dienst, maar ze zijn toch overal bij, en hebben het uit de eerste hand.

A.J. SERVAAS VAN ROOYEN.

's Grav. 15/9 1913

1) Zie Holl. Lelie 1912/13 mijn: ‘1913’.

II.
Koren op mijn molen.

In mijn opstel: ‘Volks(?)feesten’¹⁾ sprak ik van het volk dol maken, en van hun de beest spelen bij allerlei feesten. Ik vind eene bevestiging mijner bewering in het volgende couranten-uitknipsel.

1) Holl. Lelie van 17 September 1913.

Feestvierend Amsterdam.

‘De Telegraaf is allesbehalve tevreden over de afgeloopen feestweek. Het Koninklijk gezin - schrijft het blad - heeft onze stad verlaten, wij zijn weer onder ons en het oogenblik is dus daar, om elkaar eens ronduit te zeggen, dat het hier in de afgeloopen ‘feestweek’ een pan is geweest. Wij zijn een ruw volk en als wij uit den band springen, doen wij dat bij voorkeur onder het brullen van schuine liedjes, slaan elkander de hoeden van het hoofd, trappen op elkaars rokken en het jonge volkje pleegt handelingen, die wij hier niet nader zullen omschrijven.

Het blad klaagt ook over de feestcommissie, die van organiseerend talent geen blijken gaf.

(D.v.Z.-H. en 's-Grav.)

Dit bericht is zóó welsprekend, dat ik er niets aan behoef toe te voegen.

A.J. SERVAAS VAN ROOYEN.

's-Grav. 17/9 1913.

III.
Zoo gaat het in een Republiek!

‘President Poincaré

heeft Parijs in gezelschap van zijn vrouw verlaten. Hij reist nu door Limousin. De stoet van het staatshoofd zal uit 40 open auto's bestaan, die drie groepen vormen, elk onder een eigen groepchef. De commissaris voor de presidentieele reizen rijdt voorop. Dan komt de directeur der openbare veiligheid. Vervolgens de heer en mevrouw Poincaré, met de hooggeplaatsten, die zij wel willen uitnoodigen bij hen plaats te nemen. Volgt het rijtuig met het militaire huis. En hierna minister Klotz met zijn vrouw. Senatoren en afgevaardigden volgen op hem en wisselen bij de veranderingen der departementen, waar de stoet doorheen gaat. Met hen wisselen de prefecten. De tweede groep wordt gevormd door de Parijsche pers. De derde door de lokale pers. Het verkeer op de wegen wordt in beide richtingen overal beperkt en de gendarmerie bewaakt de wegen. Wegwerkers met vlaggen zullen de routes aangeven.’

(Dagbl. v.Z.-H. en 's-Gr.)

Het is toch om te lachen! Heet dat nu democratisch? Ik misgun den Heer Poincaré geen vorstelijke pompe, maar duidelijk is het, dat, als men met Koningen omgaat, men door praal en luister wordt besmet.

Als welsprekend toegiftje nog het volgende:

De reis van Poincaré.

‘De auto-tocht van den president der republiek is een ware triomftocht. De moeilijkheden der voorbereiding zijn vele geweest, doch het succes is groot, want heel de streek doet mee; in alle dorpen en vlekken, langs alle wegen heeft men groen-gemaakt en vlaggen gehangen en tropheeën

[p. 239]

aangebracht en eerebogen gezet. Vele geschenken werden den heer en mevrouw Poincaré geboden, fraaie voortbrengselen der takken van nijverheid en o.a. meer dan één hoofdbedekking voor mevrouw. Eén boerinnehoed zette deze op: een hoed, welke denken deed aan portretten van Greuze, en natuurlijk vond deze handeling der echtgenoote van den president enormen bijval.

(Dagbl. v.Z.-H. en 's-Gr.)

't Toppunt van republikeinsche(?) gevoelens is wel het raam voor de kerk te Mans, waarvan het ontwerp is gereproduceerd in Eigen Haard van 3 Mei 1913, voorstellende Poincaré als Kanunnik, vervangende in dat praedikaat de Koningen van Frankrijk. Mij dunkt nu kunnen Keizers en Koningen hem wel omhelzen!

A.J. SERVAAS VAN ROOYEN.