De Hollandsche Lelie. Jaargang 26

Correspondentie van de redactie met de abonnés

De redactrice van de Holl: Lelie brengt ter kennis van de lezers van dit Blad, dat zij géén manuscripten of brieven, haar naar aanleiding der redactie-aangelegenheden toegezonden door niet-abonnés, kan beantwoorden langs particulieren weg. De correspondentie in dit Blad dient zoowel tot de beantwoording van brieven, als tot de mededeelingen betreffende aangenomen en geweigerde bijdragen, en zij, die zelve geen abonné of abonnée zijn, kunnen dus niet verwachten langs een anderen dan den correspondentie-weg te worden beantwoord. Wanneer zij door leesgezelschapkring, of samen-lezen, of op welke wijze dan ook, gelegenheid kunnen vinden de correspondentie-rubriek te volgen, dan is de redactrice bereid hen déérin te beantwoorden.

Op dezen regel wordt voortaan géén uitzondering meer gemaakt, en afzonderlijke nummers, correspondentie-antwoorden aan niet-abonné's behelzend, worden niet meer toegezonden.

Alle brieven moeten, om in de d.a.v. week omgaand te kunnen worden beantwoord, uiterlijk Zaterdag-ochtend in mijn bezit zijn.

Redactrice.

P.S. Het spreekt vanzelf, dat deze regel alleen geldt voor eerstbeginnenden, èn voor briefschrijvers, die in de corr:-rubriek thuisbehooren.

O.G. Th. van V. - Zooals gij in ditzelfde nommer ziet heb ik Uw bijdrage terstond geplaatst.

Liberté. - Uw bijdrage heb ik aangenomen als feuilleton. Ik vind den stijl bijzonder goed, en getuigend van aanleg; hij is levendig en raak, maar de inhoud is wat onbeduidend en schetsachtig, vandaar dat ik, bij het gebrek aan plaatsruimte, er de voorkeur aan geef deze bijdrage als feuilleton te plaatsen. Ook het andere stuk ontving ik in orde, en proef werd U reeds toegezonden. - Om nog even op het feuilleton terug te komen, beslist vind ik in Uw stijl heel veel belovend, óók in Uw opmerkingsgave en Uw wijze van de dingen uit te beelden; dit stukje had m.i. een héél goede novelle kunnen worden, zoo gij er een inhoud, een verhaal van hadt weten te maken. Begrijpt gij wat ik bedoel?

Ja, ik dacht wel dat gij mijn artikel over de auto-bandieten zoudt toejuichen; echter erken ik dat een zóó ware en hartelijke sympathie mij bijzonder trof, en óók goeddeed. Van nog eene geheel andere zijde, van iemand dien ik héél hoogstel, kreeg ik gelijktijdig een zoo hartelijk woord van instemming met datzelfde artikel. En dat deed mij nog méér plezier, omdat die persoonlijkheid veel onpartijdiger staat tegenover het geval dan gij. - Ja, dat hoop ik, mèt U, dat velen, zeer velen, de oogen zullen opengaan voor het onware van vaderlandsliefde gebaseerd op oorlogophitserij; de Krupp-affaire is een bewijs uit duizenden hoe, achter de schermen, oorlogen gemaakt worden uit het geméénste eigenbelang, en niets te maken hebben met vaderlands-verdediging. Lees mijn Overzicht v/d Week in dit nommer over het schandalige nieuwe boek van den Duitschen Kroonprins. - Ik heb dikwijls gehoord natuurlijk van het Blaadje: De

[p. 751]

Wapens Neder, en óók van Ds. Schermerhorn, maar ik lees het blaadje niet, en zou U zeer dankbaar zijn indien gij mij een paar nommers wilt toezenden; dan wil ik mijnerzijds zeer gaarne in de Lelie de aandacht vestigen op den inhoud, zoo dikwijls daartoe gelegenheid is. Want, het is de gewone tactiek, die waarover gij U beklaagt ten opzichte van dit blaadje: Doodzwijgen! De groote pers neemt daartoe steeds haar toevlucht, wanneer iemand den moed heeft tegen den oorlog op te komen of de waarheid te zeggen. Hartelijk gegroet.

Homo Sum. - Ook dit artikeltje van U wil ik plaatsen. Zendt mij echter niet te véél, want ik moet U waarschuwen dat ik steeds overstelpt ben met copie, zoodat gij lang moet wachten misschien. Ik begrijp na Uw opheldering - waarvoor ik U zéér dank - volkomen dat ik U onwillig pijn deed. Ik heb die bewuste woorden neergeschreven zooals ik ze aan meer dan één neerschreef reeds, omdat het feit zoo is, en omdat velen, die inzenden, zich daarvan geen voldoende rekenschap geven, en op mijn persoonlijk gevoel of medelijden willen werken. Dat alles mag niet influënceeren waar het mijn redactriceschap geldt. Echter, in een uitteraard korte correspondentie, waarin ik mijne gedachte dienaangaande heel kort samenvat, maakt zooiets misschien een scherperen indruk dan ik mij, de woorden neerschrijvende, indacht. Nu gij ze voor mij herhaalt in Uw brief geef ik U volkomen toe, dat zij een pijnlijken indruk kunnen maken op den ontvanger. Maar, nogmaals, dat heb ik geen moment bedoeld. En, wat Uwe voorletters aangaat, waardoor men U kon herkennen, lieve Homo Sum dat is Uw eigen schuld. Ik herhaal steeds het pseudoniem dat men mij opgeeft; indien men echter géén pseudoniem opgeeft, dan blijft mij geen andere keuze over dan de voorletters te nemen van den inzender, want anders spreekt het vanzelven dat hij of zij niet weet welk antwoord voor hem of haar is bestemd. - Ik moest lachen om Uw oprechte en mij sympathieke nadere uitlegging Uwer omstandigheden. Dáárvoor kan niemand beter meevoelen dan ik, indien U dat kan troosten, want ik heb een dergelijk karakter als gij. En... een dito beurs. Echter, gij zult mij moeten toestemmen dat eene redactrice, al kan zij voor zoo iets van harte meevoelen, toch niet erdoor mag beïnvloed worden waar het haar éérlijk oordeel geldt. - Wat nu Uw vraag aangaat, ik geloof dat gij gerust kunt voortgaan zulke stukjes te schrijven als die welke ik tot hiertoe van U ontving, zoolang zij de oprechte uiting zijn uwer eigen stemmingen Indien gij ze echter gaat schrijven uit sleur, zonder dat het wezenlijk komt uit Uw hart, zult gij spoedig gaan vervallen in phrasen. Tot hiertoe voel ik in Uw stukjes dat gij ze méént, en Uw stijl en Uw gedachten-inkleeding is niet slecht. Tenslotte mijn hartelijken dank voor Uw vriendelijke slotwoorden, en voor Uw oprechte en eerlijke uitlegging van de zaak. Ik herhaal, ik begrijp, mijne eigene woorden overlezende, dat ze U hebben kunnen pijn doen - niettegenstaande geen haar op mijn hoofd daaraan toen dacht. Dat is natuurlijk het gevaar en de schaduwzijde van correspondentie met onbekenden, dat zij dikwijls iets anders erin lezen, dan ik bedoelde. Trouwens, zelfs indien men schrijft aan persoonlijke bekenden, doet zich menigmaal een misverstand voor dat een mondeling onderhoud opheldert. Daarom, indien gij opnieuw meent U over eenig antwoord, of over wat ook in de Lelie, te moeten beklagen of verwonderen, dan zal ik het steeds op prijs stellen, indien gij 't mij zoo eerlijk en oprecht schrijft als gij het ditmaal deedt.

Berck. - Ik dank U heel hartelijk voor Uw briefje en erken volkomen dat ik overtuigd was nooit meer iets van U te zullen hooren. Het bewuste blaadje zal ik gaarne ontvangen. Jammer dat gij het niet hebt geschreven in de Lelie. Wie weet hoeveel goeds gij daarmede hadt tot stand gebracht! Van Uw eigen standpunt beschouwd althans moet gij het, dunkt mij, toch veel nuttiger vinden Uw boodschap te brengen aan menschen van allerlei richtingen dan enkel aan geestverwanten, die het so wie so reeds met U eens zijn. Op Uw brief antwoord ik maar niet opnieuw, want wij zijn het toch niet eens, (of misschien ook wel; dat laatste geloof ik eigenlijk in veel opzichten). In elk geval echter hebben wij elkaar niets nieuws te zeggen, en blijft mij alleen over U zeer hartelijk te danken voor Uw vriendelijke gedachten aan en over mij.

Rina van Oosterhout. - Ik begin met U te zeggen, dat ik onmogelijk vooruit kan beloven nog vóór het eindigen van dezen jaargang te zullen kunnen beslissen over het lot van Uw manuscript. Er zijn zoovelen die wachten, en zoovelen ook zijn er, die dergelijke verzoeken doen als gij, de een om deze reden, de ander op dien grond. In géén geval zou Uw stukje geplaatst worden in dezen jaargang, dat kan ik U in elk geval met stelligheid zeggen. Het spijt mij dat gij Uwe ‘illusie’ met mij te correspondeeren zóó lang hebt uitgesteld: om U mijn goeden wil te toonen antwoord ik U nu omgaand. Uw karakteristiek van U-zelve deed mij inderdaad denken aan geestverwantschap tusschen U en mij. Het versje, dat die vriend van U op U maakte, is een gróót compliment voor Uw persoonlijkheid, dat is zeker. Gij schrijft dat het U ‘absoluut niet kan schelen hoe de menschen over U denken.’ Nu, die woorden beaam ik niet gehéél. Want er zijn wel degelijk sommige menschen van wien het mij heel veel kan schelen hoe zij over mij denken, menschen die ik heel hoog waardeer. In het algemeen genomen geef ook-ik niet om ‘de’ menschen, als massa genomen. Natuurlijk kunt gij volkomen gerust zijn dat ik door U in Uw brief genoemde namen nimmer openlijk herhaal. Nu, ik zal zien wat ik kan doen voor U, echter, ik herhaal, ik kan U niets hoegenaamd beloven; gij hebt geen voorstelling van de velen, die in dezen evenveel rechten hebben als gij. - Van kwalijk nemen is geen sprake.

Nora. - Eerst ontving ik Uw aardig ‘Ansicht’. En nu zulk een droevige tijding! Zoo er iets is waarvoor ik kan meevoelen, dan zeker voor het verloren-raken van dieren. En dat nog wel nu gij Uwe katjes zoo dubbel noodig hebt, na

[p. 752]

Uw droevig verlies! Het is een groote schaduwzijde van het houden van katten dat zij zoo gemakkelijk wegloopen bij verhuizingen. De onze, - die wij hierheen overbrachten omdat wij vreesden dat zij in den Haag zoude wegraken in onze afwezigheid - is, gelukkig maar, zóó schuw, dat zij slechts even uitgaat voor hare behoeften, en dan trouw weer thuiskomt, onmiddellijk. De eerste dagen was zij, van schuwheid, zóó onwennig dat zij zelfs niet wilde eten. Zij is echter ook een bijzonder zachtzinnig, stil, en bescheiden poesje.

Ach, ik kan mij zoo begrijpen dat gij voortdurend vergelijkt met het vorig jaar! Het leven heeft U dan ook wel hard getroffen ineens!

Mijne vriendin heeft, vóór ik met haar samenwoonde, op een dergelijke wijze als gij thans haar poes verloren. Zij heeft toen nachten lang geslapen beneden in haar huis om, bij elk geluid dat zij hoorde, de straat op te gaan en te kijken of het haar poesje was die miauwde. Maar mij dunkt dat in een plaats als die waar gij woont minder kans is op stelen van katten dan in den Haag. Misschien komen zij dus nog terug. Ik heb wel eens in de Lelie verteld hoe vreeselijk wij het vonden toen een van de hondjes van Marie was weggeraakt in Zwitserland, en hoe dankbaar wij waren dat hij, na eene advertentie, werd teruggebracht na eenige dagen zwervens. In den Haag ook heb ik eens een hond een geheelen dag lang verloren. Mijn vader was met hem naar het postkantoor gegaan, en onderweg was hij toen zoekgeraakt. Mijn vader kwam geheel terneergeslagen thuis, en ik was wanhopig. Wij zonden naar de politie en overal heen; nergens was hij. Om zes uur 's avonds, terwijl de meid den melkboer hielp, zag zij hem ineens de straat inhollen. Hij liep de open deur in, rende in ééne vaart in mijn armen, op mijn schoot, en begon daarop tegen mijn vader te brommen. Dit laatste hebben wij steeds heel merkwaardig-slim gevonden, omdat hij overigens dolveel hield van mijn vader, maar blijkbaar met zijn hondenverstand, en dat zeer terecht, had uitgemaakt nu hoe deze ditmaal niet voldoende op hem had gepast. (Dat was in den goeden ouden tijd namelijk, toen men nog de honden kon laten losloopen, zonder vrees voor auto's.) - Nooit vergeet ik dien afschuwelijken dag.

Ik vertel U een en ander van mij-zelve, opdat gij er uit zult zien hoe goed ik Uw verdriet kan navoelen. Trouwens, dat weet gij wel. En daarom doet het mij zoo goed, dat gij mij terstond hebt uitgekozen om Uw leed aan te klagen. Want dat bewijst, dat gij ervan overtuigd zijt, hoe ik U heelemaal begrijp daarin. Schrijf het mij vooral als gij 't geluk moogt hebben een zwerveling terug te krijgen. Ik ben zoo blij, dat gij althans overigens naar Uw zin zijt geslaagd in de nieuwe omgeving. Van harte het beste toegewenscht.

Mej. A. Wissel, Rotterdam. - Het is heusch Uw eigen schuld, dat gij, de Lelie niet lezende, toch inzendt. Daardoor is het U blijkbaar onbekend, dat ik slechts bij uitzondering particulier antwoord om bijzondere redenen, en dat onbekende inzenders als gij alleen per openbare correspondentie antwoord ontvangen. Gij zijt reeds lang geleden per correspondentie beantwoord, dat Uw stukjes niet kunnen worden ge plaatst. Waar mij uit Uw schrijven van 6 Mei l.l. blijkt dat dit antwoord U niet onder de oogen kwam heb ik thans geen andere keuze dan U onder Uw vollen naam te antwoorden, in de hoop, dat een Uwer bekenden dit leest en U inlicht.

C.W.H.V. te D. - Vriendelijk dank voor toezending artikel Suffragettes. - Ik vind de handelwijze van de Engelsche Kiesrechtvrouwen eenvoudig verachtelijk, en ik kan mij niet begrijpen dat men ten hare opzichte eene langmoedigheid betracht, waartoe geen enkele reden bestaat. Wanneer het afschuwlijke wijf, mrs. Pankhurst, plezier heeft zich te laten doodhongeren, dan moet zij dat doen. Er gaat niets verloren aan haar. Ik ben echter overtuigd dat zij wel gauw met dat spelletje zou ophouden, indien men haar kalm liet vasten, inplaats van zooveel drukte over haar te maken. Nu rekent zij op vrijlating, en op reclame tevens! Hetzelfde geldt voor het systeem van de dwang-voeding. Waarom laat men al die geëxalteerde juffers niet kalm vasten? Zij zouden dan stuk voor stuk gauw genoeg grijpen naar eten. Onze ongelukkige verdwaasde gewoonte heden ten dagen van openlijk notitie nemen van alles wat gekken en misdadigers doen, máákt in al dergelijke gevallen de grootste propaganda voor hen. Zoo interviewt thans de Matin onophoudelijk mrs Pankhurst, die in Parijs een lekker leventje leidt van reclame. Elk woord van dit schepsel, haar toilet, haar wandelingen, alles wat ze doet of kavelt komt als iets heel bijzonders terstond in de courant! Zóó dom moet men maar doen om het vuurtje aan te wakkeren! En zóó doen alle Bladen. Waar mrs Pankhurst en hare bende onophoudelijk eischen voor zich gelijke rechten met de mannen, daar moest men vóór alles op haar toepassen gelijke straffen, en hare onverantwoordelijke schanddaden op de strengste wijze, meedoogenloos, en zonder eenige reclame vooral, vonnissen zooals zij 't verdienen. In plaats daarvan echter wordt er voortdurend met twee maten gemeten! Overigens herhaal ik wat ik reeds meermalen schreef, ik ben in principe het ééns met haar die het kiesrecht voor de hedendaagsche, eene positie in de maatschappij bekleedende vrouw een haar toekomend recht vinden. Al begeer ik voor mijzelve dat recht niet, en streef ik er dus niet voor, ik geef haar gelijk die het, bij de hedendaagsche positie der zelfstandige vrouw, eene haar toekomende billijkheid vinden haar het Kiesrecht toe te staan.

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.