De Hollandsche Lelie. Jaargang 26

Correspondentie van de redactie met de abonnés

De redactrice van de Holl: Lelie brengt ter kennis van de lezers van dit Blad, dat zij géén manuscripten of brieven, haar naar aanleiding der redactie-aangelegenheden toegezonden door niet-abonnés, kan beantwoorden langs particulieren weg. De correspondentie in dit Blad dient zoowel tot de beantwoording van brieven, als tot de mededeelingen betreffende aangenomen en geweigerde bijdragen, en zij, die zelve geen abonné of abonnée zijn, kunnen dus niet verwachten langs een anderen dan den correspondentie-weg te worden beantwoord. Wanneer zij door leesgezelschapkring, of samen-lezen, of op welke wijze dan ook, gelegen-

[p. 462]

heid kunnen vinden de correspondentie-rubriek te volgen, dan is de redactrice bereid hen dáárin te beantwoorden.

Op dezen regel wordt voortaan géén uitzondering meer gemaakt, en afzonderlijke nummers, correspondentie-antwoorden aan niet-abonné's behelzend, worden niet meer toegezonden.

Alle brieven moeten, om in de d.a.v. week omgaand te kunnen worden beantwoord, uiterlijk Zaterdag-ochtend in mijn bezit zijn.

Redactrice.

P.S. Het spreekt vanzelf, dat deze regel alleen geldt voor eerstbeginnenden, èn voor briefschrijvers, die in de corr: rubriek thuis behooren.

Mej. S.W.H. te A. - Ik kan niet genoeg herhalen dat ik met den besten wil ter wereld geen uitzondering kan maken, om redenen als de door U opgegevene, wat betreft het particulier antwoorden. Zoo gij de Lelie niet kunt lezen, dan moet gij het mij ten goede houden dat ik daaraan niets kan doen. Indien ik aan Uw verzoek voldeed, zou ik immers op een onbillijke wijze de niet-abonnenten en niet-lezers bevoorrechten boven hen, die dat wèl zijn. Uw stukje - dat zich alléén zou eigenen voor gedachtenw. - is dus in de papiermand verdwenen. Het is zeer goed mogelijk dat Uw vroegere inzending reeds lang is beantwoord per Lelie-corr.; om de bovengemelde reden is het echter Uw eigen schuld zoo gij dat niet weet.

A.S.S. - Ik zond U een briefkaart om U te danken voor het alleraardigste album met Uw hond en Uw katten; maar ik wil ook nog langs dezen weg U danken voor Uw allerliefste verrassing. Dadelijk herkende ik die eene photo, die gij mij indertijd anonym toezondt. Maar de allerliefste van alle vind ik die van de twee katten naast elkaar geleund, ieder met een lintje om den hals! Wat kent Uw man zijn vak goed! Je ziet dadelijk uit elke photo, dat zij met liefde voor de dieren zijn genomen. Ja-zeker, gij doet mij daarmee heel veel plezier. Ik heb een heele verzameling photos van mijn verschillende mij-persoonlijk onbekende honden- en katten-vrienden, photo's die hunne meesters en meesteressen mij toezenden.

Daarom zult gij mij zeker ook blijven genoegen doen, als gij mij later nog eens een portretje wilt sturen. Ik vind het óók prettig dat gij-zelve er in staat, omdat ik nu weet hoe gij er uitziet. Nietwaar, rijke menschen, die niet de gezelligheid, de liefde, de trouw van een dier om zich heen verstaan, zijn arm, hoe rijk ze mijnentwege ook overigens zijn mogen! - Ik ken zoovele menschen zonder kinderen voor wien hunne doode meubelen alles is, die er den ganschen dag zich in verdiepen, of hier ook misschen een vlekje op zou kunnen komen, en of daar ook wellicht een zonnestraal iets zou doen verkleuren. Enz., enz. Zulke menschen zijn de slaaf van doode, levenlooze dingen. En, wezenlijk-smaakvol is 't ook niet eens bij hen, want dergelijke kamers doen onbewoond, koud, onpersoonlijk, ontbloot van alle gezelligheid aan, leggen als het ware daardoor een getuigenis af van de kleingeestige meubel-aanbidderij der bewoners. Voor zulke menschen is een hond, die immers een vuile poot zou kunnen zetten hier of daar, of een kat, die misschien ergens bovenop springt, een gruwel. En ik bekláág hen, om de geestelijke armoede van hun karakter, uit den grond van mijn hart! 't Portretje van de aangekleede Fanny deed mij denken aan onze eigen jongens, die wij zoo dikwijls op dezelfde wijze optuigden. Frits wordt nu te oud voor zulke grapjes. - Ook voor Uw vriendelijke woorden over Uw belangstelling in de Lelie dank ik U heel hartelijk. Gij hebt mij werkelijk bijzonder veel genoegen gedaan met Uw geschenk en Uw brief.

V.S.M. - Indien gij Uw stukje meer inhoud had weten te geven, 't niet zoo schetsachtig had gemaakt, zou ik 't in de Lelie hebben opgenomen. Nu zal ik het als feuilleton plaatsen; (honorarium ontvangt gij óók daarvoor). Gij begaat de fout van velen, gij weet niet recht hoè uit te werken, een boeiend geheel te maken, terwijl het U echter toch niet ontbreekt aan de noodige gegevens om dat te volbrengen bij wat méér ondervinding en inspanning.

Mevr. A.C.F.G. - Dank voor Uw toelichtend briefje, en voor de daarin vervatte goede wenschen. Ook, dat gij daarbij aan mijne vriendin dacht, vind ik lief-gevoeld van U. 't Is wèl waar wat gij schrijft, juist in ziekte kan men zulk een vriendschap harerzijds, als mijn deel is, niet genoeg waardeeren. - Maar ook onze Marie mag ik daarbij niet vergeten. Zij is én voor mij, én voor mijne vriendin onwaardeerbaar van hulpvaardigheid en steun in zulke zware dagen als achter ons liggen.

Mevr. S. - v.d. B. - Ik dank U zeer hartelijk voor Uw vriendelijk schrijven. Inderdaad was het mij geheel onbekend dat Rokanje in het bezit is van modderbaden, - en zeker zal het velen interesseeren te vernemen dat de geneesheeren zich zoo gunstig uitlaten over de werking daarvan. - Het is heel aardig van U daarbij aan mij te denken, en er mijn aandacht op te vestigen, en ik zal het zeker in gedachten houden. Gelukkig ben ik thans geheel hersteld.

Ge. - Ja, bij de overgebleven corr. is nog een en ander van U. Eerst moet dit, wat er nu ligt te wachten, nog worden afgedaan. Hartelijk dank voor Uw lief schrijven; ik vind het aardig en hartelijk van U dat gij, bij al Uw werk en bezigheden, den tijd vindt zoo trouw aan mij te denken. - 't Spijt mij zoo vreeselijk voor U dat Uw arme poes niet is terecht gekomen. Want, gelijk ik U reeds schreef, ik kan daar zoo voor meevoelen. Zeg maar eens aan Uw kleinen jongen, dat Marie ons zwerveling-poesje heelemaal niet meer wil missen. Zij heeft haar zoo tot zich genomen, dat zij, de poes, nu zelfs de baas speelt over Marie's honden, en ze uit de mand jaagt, als het haar invalt. Die verdragen dat ook vrij kalm, maar mijn Benjamin staat op zijn recht wanneer poes 't waagt - wat zij graag doet - stilletjes in mijn kamer te gaan zitten achter de kachel. Dan wordt hij woest, als hij haar ontdekt, en ik weet niet hoe gauw ik hem op mijn armen zal redden. Want ik ben zeker dat hij, Benjamin, die in den grond héél zacht is, 't zou afleggen, bij een eventueel gevecht, tegen 't kleine, maar o zoo vinnige poesje. Mocht gij later eventueel een kindje van haar willen nemen - wij zien die gebeurtenis tegemoet - dan gáárne. Ik weet dat zij bij U een goed onderkomen vindt.

Wat zult gij Uw jongen missen, nu die naar school gaat! Ja, zoo vliegen de jaren. En het

[p. 463]

einde is daar, vóór wij 't weten! Ik herinner mij nog zoo goed Uw eersten brief - dien ik in Wiesbaden kreeg - toen Uw twee oudsten nog kinderen waren gansch en al, en Uw Benjaminnetje nog volstrekt niet werd verwacht zelfs.

Maar foei, gij moogt niet zoo onvriendelijk over Uw hond schrijven als gij 't ditmaal doet. Gij hebt gelijk, ik kan wel bemerken uit Uw brief, dat gij uit Uw humeur op hem zijt. Levendigheid en weg loopen naar buiten zijn toch immers geen slechte eigenschappen. Gij hebt mij integendeel altijd zooveel liefs en goeds en aardigs van hem verteld. Wat gehoorzaamheid betreft, als 't U troosten kan dat te vernemen kan ik U verzekeren dat onze jongens daarin óók niet uitmunten. Zij zijn in vrijheid gedresseerd - zeg ik steeds. Gij zoudt intusschen verstandig doen hem vast te leggen, indien hij zich schuldig maakt aan misdrijven, die Uw beurs treffen. Want, het spreekt vanzelf, dat dit voor U te bezwaarlijk zou worden, en dat gij er ook bovendien aan blootstaat hoe men daarbij van U zou gaan misbruik maken. - Veel erger dan 't wangedrag van Uw hond vind ik wat gij mij schrijft over de gezondheid van Uw jongen. Zulke nakomertjes zijn wel eens dikwijls niet sterk. Wie weet echter of hij 't niet te boven komt juist dóór 't naar school gaan, en het zich veel moeten bewegen. Mager-worden is immers ook niet altijd een bewijs van ziekte. Integendeel, te veel vet aanzetten is niet gezond voor een kind. Van harte in elk geval 't beste toegewenscht.

E.A.B. te U. - Ik was recht verheugd uit Uw briefje te zien, dat gij zoo naar Uw zin zijt geslaagd. Dat gij U-zelve onafhankelijk wilt maken, kan ik mij zoo heel goed begrijpen. En daarom is het wél heerlijk dat dit U zoo spoedig is gelukt. - Ja zeker, gij zult altijd bij mij een ‘gewillig gehoor’ vinden, zoolang ik de Lelie blijf redigeeren. Daarvan kunt gij zeker zijn; klop gerust bij mij aan. - Uw vraag, of gij mij nog eens moogt schrijven, is hiermede reeds beantwoord. Zooveel gij maar wilt. Vraag mij daarom ook gerust, indien er 't een of ander in de Lelie voorkomt dat U ‘duister’ is, zooals gij het uitdrukt. Dat gij 't niet eens zijt met alles wat iedereen erin schrijft is zoo natuurlijk mogelijk. Ik zou niet graag willen dat alle lezers 't eens waren met alles wat er in staat, want, wat zou dat een bewijs zijn van de absolute onbeduidendheid van den inhoud! - Neen, gij zijt niets onduidelijk in dat briefje maar, natuurlijk, eerst als gij bepáálde stukken, feiten, of meeningen, die U troffen, opnoemt, kan ik U antwoorden op meer doeltreffende wijze! - Ja, ziekzijn is een last, en herstellen uit een ziekte, is m.i. haast nog ontmoedigender dan de ziekte-zelve, omdat men dan telkens voelt nog niet te kunnen wat men zou willen. Intusschen, 't is nu weer geleden, en ik dank U recht hartelijk voor Uw belangstelling en Uw goede wenschen. - Nogmaals, - waar gij aan het slot van Uw brief er op terugkomt of ik U Uw wensch van mij te mogen schrijven kwalijk neem, - ik verzeker U integendeel dat die wensch mij veel genoegen doet, en ik steeds graag Uw brieven zal ontvangen.

C.G. - Ik ontving van U twee briefjes in deze dagen. 't Eene bevat goede wenschen voor 1913, - waarvoor ik U hartelijk dank - en begeleidt tevens een artikel, dat ik gaarne aanneem. 't Andere, van 15 Dec. j.l., wenscht mij hartelijk geluk met mijn herstel - waarvoor insgelijks mijn oprechte dank U wordt toegebracht - en houdt een vraag in, namelijk of ik gelezen heb: De Heidenpriester van Harrago. Neen, dat heb ik niet. Maar Uw voorstel er eenige fragmenten uit en toelichtingen over te geven lijkt mij zeer aannemelijk, naar wat gij mij meedeelt. Vindt gij het goed, dat ik deze bijdrage, indien zij lang wordt, dan echter opneem in het feuilleton-gedeelte? Daarin is meer plaatsruimte dan in de Lelie-zelve, zoodat gij U dan minder behoeft te beperken.

P.L. - Hartelijk dank voor Uw enthousiaste briefkaart. Inderdaad, te veel hebt gij mij indertijd niet geschreven op dat bepaalde punt. 't Kan wel zijn dat ik daarin steeds te zeer te goeder trouw ben geweest. Enfin! Hartelijk gegroet.

C. van B. - O. - Met den besten wil ter wereld kan ik ook voor U niet afwijken van mijn stelregel niet anders particulier te antwoorden dan bij zeer bijzondere gevallen. Evenals ik hierboven schreef aan een anderen correspondent, zoó ik inging op die argumenten, die gij-óók aanvoert, dan zou daaruit immers logisch volgen, hoe ten slotte de niet-abonnenten het nog prettiger hadden dan de abonnenten of lezers. Immers, iedereen prefereert een particulier antwoord. Om niet eens te spreken van het enorme tijdverlies dat het mij zou kosten, indien ik aan Uw wensch (en die van zoo velen) voldeed in dit bepaalde opzicht. Datzelfde geldt óók voor Uw verzoek mij ‘eens te mogen komen opzoeken’. Indien gij eens wist hoevele, mij totaal onbekende menschen, mij datzelfde verzoek doen! Ik kan daarop alleen ingaan als er bijzondere reden toe bestaat, want mijn tijd is zóó bezet, en ik heb toch ten slotte ook mijn particuliere kennissen en vrienden, die ik niet wil verwaarloozen. Daarom moet gij deze weigering niet onvriendelijk van mij vinden. Ik moet in zulke opzichten mij houden aan mijn stelregel, want, waar is anders de grens!? - Voor Uw lieven, enthousiasten, zoo echt uit het hart gevloeiden brief dank ik U hartelijk, en het is wèl waar wat gij daarin schrijft, dat gij ‘langs lijnen van geleidelijkheid’ tot mij kwaamt. Daarom hoop ik ook zoo zeer dat deze correspondentie onder Uw oogen komt, en dat ik opnieuw van U zal hooren.

Lot. - Allereerst dank ik U hartelijk voor Uw portret. Ik vind het altijd prettig om te weten hoe mijn correspondenten er uit zien, en ik vind óók dat het een bewijs is van hunne sympathie voor mij, als zij mij hunne photo's zenden. Gij deedt mij dus veel genoegen. - Wat Uw manuscripten aangaat, ik wil beide gaarne accepteeren, doch, wegens de lengte, het eene in èlk geval als feuilleton, het andere òf ook in die rubriek, òf misschien in de Lelie-zelve. Ik hoop dat gij dit goed vindt? - Hartelijk dank voor Uw gelukwenschen met mijn herstel. Ja, mijn ziekte was door de zich telkens herhalende hartzwakten zeer ernstig. Maar, gelijk gij terecht schrijft, aan

[p. 464]

lieve oppassing ontbrak het mij niet. En ook ondervond ik veel liefde en vriendschap van anderen, waarvoor ik niet genoeg erkentelijk kan zijn. Overigens ben ik 't niet met U eens dat ‘herstellen een prettig gevoel is.’ Integendeel, ik vind het ziek-zijn-zelf bijna nog minder erg dan die daarop volgende periode van terugkeer tot het leven. In de eerste voelt men zich namelijk te zwak en te moe om iets anders te doen dan te berusten, in de tweede verlangt men daarentegen weer te kunnen meedoen, en wordt dan telkens herinnerd aan de onmacht nog daartoe van het lichaam. En dan de voorschriften van den dokter! Dat wèl te moeten doen; dat te moeten nalaten! Dat alles drukt, en benauwt, en maakt voor mij die herstel-periode tot de meest-onaangename van 't geheele geval. - Ja, in Augustus, en gedeeltelijk nog in September, was het weder óók in Nauheim zeer slecht, en miste ik dus dááraan niet veel. In October begon ik weer uit te gaan, en trof toen een heerlijken herfst, maar half October verwisselde ik Nauheim voor Frankfort, en later voor Berlijn. - Dat men op de kermis wreedheden ziet begaan jegens de dieren, geloof ik gaarne. Ik ben, ook als kind, nooit op een kermis geweest. Mijne ouders wilden dat niet toestaan, en het heeft altijd in mijn aard gelegen een schuw te hebben voor ruwe, luidruchtige, dronkenmansachtige volksvermaken, zoodat het mij geen moeite kostte in dat speciale opzicht te berusten in hunne gestrengheid. - Ja, dat zeg ik U uit volle borst na: onze hondenkinderen hebben 't goed. Wij-zelf zeggen menigmaal, als wij zien hoe sommige moeders, juist in de welgestelde klassen 't meest, hare kinderen aan hun lot overlaten: zij hebben 't beter, veel gezelliger en gelukkiger, dan heel veel kinderen. En, al kunnen ze niet praten, hunne dankbaarheid zeggen ze ons genoeg met hun trouwe oogen, en ook met hun doen. Benjamin hangt aan mij op een aandoenlijke wijze. Ik kan geen voet verzetten of hij volgt mij. En Frits is van een even aandoenlijke jaloezie. Haal ik Bennie naar zijn zin te hartstochtelijk aan, dan begint hij zacht als een kind te huilen, - totdat ik naar hem toe ga, en hem op mijn schoot neem. Maar Bennie tracht mij dan weer tot zich terug te lokken, door al de kunstjes te vertoonen, die hij zichzelf uitdacht, en waartoe speciaal behoort om op zijn rug te gaan doodliggen, met de vier dikke mollige pootjes in de lucht. - Hartelijk dank nogmaals, en hartelijk gegroet.

Leed. - Door mij is een stuk ontvangen - door bemiddeling van den uitgever, - getiteld Leed. Er was geen begeleid-brief bij, noch waren postzegels ingesloten voor eventueele terugzending. Het is niet geschikt voor plaatsing.

M.E. - Gij hebt gelijk; toen ik Uw brief opende zeide Uw naam mij niet meer dan een vage herinnering. Maar nauwelijks had ik gelezen van die ‘tamme kraai’, of ik wist alles weer precies mij voor den geest te brengen. Ik vergeet namelijk niet spoedig diegenen onder mijne correspondenten, die dierenvrienden zijn, en ik weet daarom heel goed hoe bijzonder 't mij trof, in Uw toen zoo ziek ventje, dat zijn eerste verlangen was naar die tamme kraai. Zoo iets teekent dadelijk een karakter. Is hij dezelfde die thans ook Uw hond - van wien gij mij 't portretje zondt - heeft binnengevoerd in Uw huis, - waar hij, de hond, ‘kwam, zag en overwon’? O, lieve M.E., wat heb ik die heerlijke woorden met een innig genot gelezen! In gedachten druk ik U allen hartelijk de hand om Uw vriendschap voor Uw fox. Toen ik mijn eerste hondje, Cassy, kreeg, ging 't bij ons evenzoo. Mijn vader was er niet bijzonder voor een hondje te nemen, maar ik kreeg het diertje cadeau van een familielid, die een groot buiten en vele honden bezat, en zie - na een half jaar, of nog korter, - was juist mijn vader misschien nog 't méést van allen gesteld op 't kleine viervoetige schepseltje. M.i. zijn het enkel menschen zonder diep gevoel, die onverschillig blijven kunnen voor de beminnelijke eigenschappen van een hond, wanneer zij dagelijks daarvan getuige zijn. -

Lieve M.E., waar Uw echtgenoot zelf een arts is, en zelf zoo ernstig heeft geleden aan hart en rheumatiek of jìcht, en waar hij nu zoo geheel en al is hersteld van dat alles, maakt gij mij eigenlijk nieuwsgierig hoè dat is toegegaan. Wilt gij mij, als een lotgenoote, niet eens inlichten dienaangaande? - Gij hebt gelijk, 't leven is niet mooi, in dien zin dien gij er aan geeft. Het is, vergeleken bij wat men er zich van dacht toen men jong was, inderdaad heel ontgoochelend. Maar, aan den anderen kant, het léért ons ook verstáán wat wij als jonge menschen niet zoo begrepen, de taal der natuur, het genot van vriendschap en liefde. En nog zoo veel meer. En vooral, het leert ons minachten al het kleine en vergankelijke en kinderachtige. Ten minste, als wij leeren willen en leeren kunnen.

Uw artikeltje vind ik zeer waar, en ik wil het voor ditmaal opnemen, niettegenstaande het reeds elders geplaatst is; omdat het slechts een plaatselijk blaadje was waarin 't voorkwam. Denk er echter aan, dat ik slechts voor dit ééne geval een uitzondering maak, en voor 't vervolg enkel die bijdragen kan accepteeren, die nog nimmer elders gedrukt waren.

Om nog even op Uw hond terug te komen, dat heeft hij met mijn Benjamin gemeen, dat scheefhouden van zijn kopje als men met hem praat. Wij-ook houden heele gesprekken met onze hondenjongens, en ik herinner mij hoe ik, enpension zijnde, daardoor eene buurdame van mij dikwijls bijzonder amuseerde, - zooals zij mij later vertelde. Het is een feit dat men met een hond kan omgaan als met een kind. En daarbij bedoel ik bepaaldelijk een intelligent kind. Nu hoop ik dat gij niet weer zóó lang wacht met iets van U te laten hooren. Intusschen ben ik blij dat gij nochtans al die jaren van stilzwijgen abonnée bleeft. Vriendelijk gegroet, en dank voor de leuke foto van Uw hondenjongen.

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.

Nagekomen Correspondentie.

Si-Arnoe. - Wordt dringend verzocht zijn adres nogmaals op te geven, daar er een spoed-eischende brief voor hem is.

Red. Holl. Lelie.