De Hollandsche Lelie. Jaargang 26

Actualiteiten
door A.J. Servaas van Rooijen.

Perslikkerij.

Een ergerlijk staaltje daarvan vindt men in het Zondagsblad v.h. Dagblad v. Zuid-Holland en 's-Gravenhage van 14 December 1912.

Onder eene afbeelding van vier officieren van het Nederlandsche Leger vindt men een onderschrift, dat aldus begint: ‘De Hollandsche helden (ik cursifeer) van....’

Ik schrijf den zin nog niet verder af, want ik geef iedereen te raden van ‘wat’ die afgebeelden, helden zijn. Ik doe den officieren zeker een dienst door er op te wijzen, daar het hun zeer zeker ook tegen de borst zal stuiten zoo goedkoop aan den naam van held te komen.

Welnu, het Zondagsblad zegt het u: ‘van... het Concours Hippique in New York’. De helden ‘hielden den roem van Holland's naam eervol op’. Tegen die laatste bijvoeging heb ik niets te zeggen. Er behoort beleid, oefening, zelfs bravoure toe om het paard zoozeer onder zijn wil te krijgen, maar wordt men daardoor een held?

Men zou afkeurend kunnen spreken van roekeloosheid, en vergoelijkheid van doodsverachting en onverschrokkenheid, maar waar

[p. 412]

't geldt een springconcours moet men het epitheton held achterwege houden.

Maar zulke dwaasheden begaat de pers in haar ijver om op te hemelen, als zij niet in een ander uiterste valt en aan 't afbreken gaat.

Ik herinner mij nog zoo'n paar staaltjes. Toen Wijnmalen, onze vlieger, een stout vliegstuk uithaalde vonden wij hem afgebeeld met zijne vrouw of echtgenoote. De pers (een geïllustreerd blad) sprak van ‘zijne Gemalin’, en toen er sprake was van de kleur van een jurkje, onzer Prinses Juliana, werd van teer wit gesproken.

Kijk dat zijn nu dingen waarvan men walgt. Juist zulke overdrijvingen werken nadeelig. Zou de persman meenen, dat ‘wit’, door een Prinses gedragen, afwijkt van wat die kleur eigen is? Haast zou men het meenen, want zoodra er van de vorstelijke familie sprake is, komen de bijvoegelijke naamwoorden en bijwoorden in de pers uit alle hoekjes en gaatjes te voorschijn. Toen de Koningin 500 gulden schonk voor het Roode Kruis (oorlog Balkan-staten) werd gesproken van eene Koninklijke gift, en toen later een dame een geheel vermogen, duizenden, wegschonk, heette het een vorstelijke gift.

Trouwens de pers houdt van mooi-doende woorden.

Van eene begrafenis of teraardebestelling spreekt zij van uitvaart, dat heel iets anders is, en alleen voorkomt bij de Roomschen.

Begrafenis voor hoog-geplaatsten schijnt haar te ordinair, daarom dan maar het likkerig ledige woord uitvaart.

Men zou zoo voort kunnen gaan, doch voor ditmaal genoeg. Ik stel mij voor de pers bij gelegenheid nog wel eens op de vingers te tikken.

A.J. SERVAAS VAN ROOYEN.

's Gravenhage, 15/12 1912.

II.
De Nederlandsche vlag.

‘Die banen van rood, wit en blauw, hoe plooien en kronkelen zij zich, dan op- en dan nederwaarts; hoe harmonisch stemmen die kleuren overeen met de oranjevlaggen, die hier en daar tusschen de golvende driekleurmassa in, als blijken van bijzondere hulde en verknochtheid aan het Oranjehuis, of als toonbeelden van ouderwetsche, weder nieuw geworden denkbeelden, verspreid zijn.’

Zoo ongeveer werd geschreven in 1863, en na vijftig jaar zijn die woorden nog van kracht. Ik ten minste, ken geen fraaier versiering van een stad dan de gewone vlaggentooi, voornamelijk indien de vlaggen uitgehangen zijn, zooals vroeger het geval was. Nu is men er op bedacht om den vlaggestok langs den gevel schuinstaande te plaatsen, zoodat er van flink uitwaaien bijna geen sprake meer is, en de ineengeplooide vlag veel minder het blijde, opwekkende der vlaggen-vroolijkheid van weleer weerspiegelt. Wil men de vlag hijschen, laat het dan geschieden van den nok, dan ook heeft zij gelegenheid flink uit te waaien.

Het is misschien uit gewoonte, maar ik ken geen mooier vlag dan de Nederlandsche. Wandel op een nationalen feestdag door de straten van den Haag, Rotterdam of Amsterdam, als ook de buitenlandsche vlaggen medewerken in het kleurenspel, en men behoeft niet bevooroordeeld te zijn om onze vlag (het rood, wit en blauw) den palm der overwinning te schenken, en als men enkele buitenlandsche steden in feestdos heeft gezien, dan valt die vlaggentooi in kleurschakeering en opwekkend aanzien geheel af bij het schoon der Nederlandsche vlag.

Juist daarom dienen wij haar hoog te houden, en daarin moest het hoofd van den Staat ons voorgaan. Ik herinner mij nog met vreugde den Koninklijken standaard (rood, wit en blauw) die van het Paleis in het Noordeinde woei, als de Koninklijke familie het Staatsgebouw had betrokken. Trouwens het is het Paleis der Natie, (wel een beetje armoedig) en het Hoofd van den Staat heeft daar zijn zetel genomen, juist omdat het 't Paleis der Natie is.

Thans is dit sedert eenige jaren anders geworden. De raadslieden der Koningin hebben een familievlag verzonnen, en dat kleine, leelijke, vierkante lapje (bij storm is het nog kleiner: dan is het een stormbal) vervangt voortaan onze heerlijke nationale driekleur.

Er heeft een uitdeeling van die familievlag, gewijzigd naar den graad van verwantschap, plaats gehad:

Prins Hendrik der Nederlanden, Prinses Juliana, de Koningin-Moeder; zelfs de overleden Vorstin von Wied, geb. Prinses Marie der Nederlanden kreeg een familievlag.

Gelukkig heeft het Hare Majesteit de Koningin-Moeder behaagd om voor Haar Paleis in het Lange Voorhout nog steeds de nationale driekleur in den Koninklijken Standaard te behouden.

[p. 413]

Ik weet niet wie de armzalige gedachte in het hoofd kreeg om den Koninklijken Nationalen Standaard te vervangen door het in-leelijke blauwe lapje; ik weet niet wie de bedenker of aanstichter is, maar indien in zijn hart het vaderlandsch gevoel had geklopt, had hij moeten bedenken, dat hij de traditie van het bijna honderdjarig Koningschap niet had moeten opofferen aan een zucht om iets nieuws te bedenken, dat niet de Koningin van Nederland huldigde, maar een lid der familie Oranje-Nassau.

De Nederlandsche vlag is de landsvlag. Wie het vaderland lief heeft houde haar hoog. Het is ook te vorderen van de eerste en hoogste burgeresse van onzen Staat!

's Gravenhage, December 1912.