De Hollandsche Lelie. Jaargang 26

Aan mijn lezers.

Lieve lezers. Daar hebt gij mij weer terug; dat wil zeggen, ik ben nog niet thuis, maar kan de redactie weer aanvaarden. Vóór alles een eere-saluut aan professor Schott, den bekenden hart-specialiteit in Bad-Nauheim, aan wien ik het dank, dat ik van een maandenlang met mij rondknoeien, en ten slotte van den dood bijna, ben gered. Niet voor niets hebben ‘bad-doktoren’ een slechten naam, als het aankomt op wezenlijke wetenschap. De mijne kon de bad-verordening invullen, maar, toen het er op aankwam mij bij gewrichtsrhumatiek, hóóge koortsen, en vreeselijke hartzwakte, te behandelen, greep hij gemakshalve naar morphine en nog eens morphine, in groote hoeveelheden, totdat ik, bijna dood, de goede hulp inriep van den bovengenoemden professor.

Maar ik ga liever over tot het dankbaarder onderwerp van hier met-één te vertellen, hoe ik door dit geval, voor het eerst van mijn leven, ben in aanraking gekomen met meer dan ééne pleegzuster, die mij moest komen helpen, en... hoe ik slechts lof en dank over heb voor de wijze waarop zij dat gedaan hebben. Men leert in ziekte en nood het kwade onderscheiden van het goede. Ik heb het kwade ruimschoots ondervonden van den zóógenaamden ‘man der wetenschap’, die mij met zijn morphine-inspuitingen, en zijn verkeerde diagnose, (hij ontdekte een ‘gezwel’ van ‘levensgevaarlijken aard’, dat nergens bestond, toen anderen in consult kwamen), bijna heeft doodgemaakt. Maar, evenzeer ondervond

[p. 322]

ik het goede van de zijde van professor Schott, wiens ingrijpen intijds mij van doodelijke hartzwakte, en van nog zooveel meer ellende redde, en ik leerde, last not least, een nieuwe en blijde ervaring opdoen, waar het gold verpleegsters, omdat ik, ondanks de trouwe hulp mijner vriendin, en onzer Marie, niet zonder nog méér bijstand kon blijven, en van harte wil getuigen: Al degenen, die ik gehad heb, in het bijzonder eene Roode-kruis-zuster, zijn mij innig lief geworden om wat zij, met zachtheid en goedheid, voor mij deden, in zware uren.

En dan bovendien al de vriendschap en liefde en goedheid, die ik van U-allen, en van mijn particuliere vrienden, ondervond, óók van den uitgever van dit Blad, wiens geduld in mijn lange ziekte ik nóóit genoeg kan waardeeren! Dat zijn de lichtzijden van zulke moeilijke tijden, dat zij ons véél liefde leeren hoogschatten, die wij ons bewust waren vroeger nooit zóó gewaardeerd te hebben.

Hartelijk dank allen! Ik wil hopen dat dezen winter 't mij mag gegeven worden onverdroten in te halen wat ik in den zomer te kort schoot aan U.

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.

Ik acht het in het belang van de vélen, die Bad-Nauheim bezoeken, mij volkomen bereid te verklaren particulier alle mogelijke verlangde inlichtingen te geven. Want, niet iedereen wordt, zooals ik, bijtijds gered. Gaarne zal ik dus naam, enz. van den zeer bekenden arts in quaestie opgeven.