De Hollandsche Lelie. Jaargang 26

Varia.
Zonnestraaltjes.

Nico was een kleine broekeman van pas 4 jaar. Voor het eerst in zijn jonge leventje was hij met zijn ouders buiten gelogeerd.

Op de wandeling door weiden en bosschen, kwam er geen eind aan het vragen, ‘wat is dit’ ‘wat is dat’ en ‘waarom’?

Verrukt had Nico gestaan toen Moeder hem gezegd had: ‘Kijk eens Nico, wat daar groeit, dat is allemaal boerenkool.’

Zijne bruine kijkers schitterden bij 't zien, van zoo'n groote hoeveelheid van zijn lievelingskost.

Den volgenden morgen maakten vader en moeder een fietstocht en kreeg ik Nico op bezoek. 'k Nam hem mee op de wandeling die langs 't boerenkool-veldje liep. 'k Wist dat zijne moeder hem gister verteld had, dat daar zijn lievelingsgerecht groeide en wilde nu eens weten of hij 't goed onthouden had. Zoo vroeg ik hem: ‘Wat groeit daar Nico?’ ‘O’, roept hij weer met verrukking, ‘dat is allemaal boerenkool met worst en spek’.

Aan de ontbijttafel zitten: vader, moeder en Joopie, een kleine blauwoog van drie jaar. Als de huiskamerklok half negen slaat, staat vader op en zegt: ‘kom aan den arbeid’.

‘Wat gaat U doen?’ vraagt Joop.

‘Wel kleintje, vader gaat brood voor moeder en Joopie verdienen’.

Een paar dagen later, als de klok weer half negen slaat, ziet Joopie vader van zijn stoel opstaan. Zij zelf zit op haar hoog stoeltje bij de tafel, op haar bordje ligt 't onaangeroerd sneedje brood, vanmorgen heeft ze heelemaal geen trek in haar boterham en vader ziet ze al opstaan - hij gaat weer brood verdienen - denkt ze. ‘Och’ vraagt Joopie, haar oogjes van 't bordje naar vader opslaande, ‘zou je vandaag eens 'n pudding willen verdienen?’

In een volle tram zitten: vader, moeder en Jantje; deze driejarige peuter heeft moeder op schoot genomen.

De tram stopt en 'n dame stapt op 't achterbalkon. ‘Alleen staanplaatsen’, zegt de conducteur. Vader, dit hoorende, staat zijn plaats aan die dame af, 't geen Jantje doet vragen: ‘waarom doet U dat?’

Thuis vertelt vader aan den kleinen vent, dat de heeren zoo beleefd hooren te zijn hun plaats af te staan aan 'n dame, als er voor haar geen zitplaats meer is.

Goed onthoudt Jantje die woorden, want, na eenige dagen, zit hij met vader in een volle tram en weer stapt een dame binnen. ‘Geen plaats binnen’, zegt de conducteur en meteen springt Jantje van zijn plaats op en zegt: ‘Dame wilt U mijn plaats?’ Groote hilariteit onder de passagiers, want.... Jantje zat op vaders knie.

Tijdens een vreeselijk onweer klimt kleine Piet op moeders schoot en vraagt angstig: ‘wie doet dat toch?’ Moeder die geen trek heeft in 't vragen- en antwoord-spelletje zegt: ‘Onze lieve Heer’. ‘Daarboven’, vraagt Piet nog eens. ‘Ja’, is 't korte antwoord.

Moeder staat eenige dagen later voor 't raam en zegt: ‘wat 'n hondeweêr.’ Kleine Piet haalt zijn stoeltje van tafel, zet 't naast moeder voor 't raam, klimt erop, en draait met zijn warme handjes moeders gezicht naar zich toe: ‘zeg eens, dat doet zeker ook ons lief mannetje daarboven’.

Als Anneke en Miesje, twee kinders van zeven en acht jaar, 's avonds door moeder naar bed gebracht zijn, is 't vaders gewoonte zich nog een oogenblik naar zijne dochtertjes te begeven en hun te vertellen van God en den bijbel. De oudste, ‘Anneke’, denkt altijd zeer na over 't geen vader dan vertelt, maar hare kinderhersentjes kunnen alles niet vatten en goed begrijpen.

Eens op 'n avond was Anneke zeer verwonderd geweest over vaders woorden ‘God is almachtig, God kan alles’.

‘Alles, alles’, had Anneke geroepen, ‘dat kan niet vader’. ‘En toch Anneke, 't is waar, alléén God, kan en vermag alles’.

't Kind had dien avond lang liggen nadenken over dien wonderlijken God; 't geen dan ook 's morgens aan 't ontbijt bleek. Allerlei vragen deed ze vader, of God dit kon, of God dat kon en vader had steeds gezegd: ‘ja, God kan 't wel, mijn kind’.

[p. 288]

Doch den volgenden morgen komt Anneke triomfantelijk beneden, ze heeft vader weer iets te vragen. ‘Nu weet ik toch iets dat God niet kan vader’. ‘Maar Anneke, ik zeg je immers: God kan alles - alléén, Hij kan 't toch’

‘Neen vader, maar hoort dan, - kan God met één hand zijn broek vast maken’?

Vader pakt gauw zijne brieven op, ziet op 't horloge en met saamgeknepen lippen loopt hij haastig de kamer uit.

Hoe gezellig zitten ze daar aan 't strand. Grootmoeder genietend van 't dartele spel van haar kleinzoon Hansje. Zijne kousjes, schoentjes en hoed, liggen bij moeder Greta. Oom Jan en tante Mies spelen om beurten met 't aardige kereltje. Ze hebben een hooge berg zand gemaakt, en Hansje zit er boven op. Daar komen drie kindertjes aan en Hansje weet hun gauw tot speelmakkertjes te maken. Oom Jan zit weer bij zijn familie en allen luisteren naar zijn geestig verhaal. Hansje zoekt met zijn nieuwe speelkameraadjes schelpjes - vuile en schoone, enkele en dubbele, alles is van hun gading als de zakjes maar vol komen, eerder zijn ze niet tevreden.

Oom Jan is aan 't eind van zijn verhaal, ze lachen luidruchtig vroolijk. 't Is ook zoo heerlijk aan zee, zoo gezellig en zoo gezond - vooral zoo gezond voor Hansje.

‘Hansje, waar is 't kind, ziet U hem Mama’? vraagt moeder Greta.

‘Gunst neen kind, hij is er niet bij’.

Oom Jan is reeds opgestaan, hij kijkt rond, maar ziet geen Hansje. Greta loopt naar de schelpjeszoekende kinderen, ze weten niets van Hans te vertellen.

Grootmoeder beslist direct: Jan gaat links 't strand af, Greta en Mies rechts, ik blijf hier wachten.’

Ruim een kwartier gaat voorbij eer Greta en Mies zonder 't kind terugkomen, ook oom Jan komt alleen van links en wanhopig vragen ze: ‘wat nu’. Moeder Greta stelde voor, dat Jan en Mies bleven zoeken, ‘Mama U blijft hier, en ik ga direct naar 't politiebureau’.

Hansje was zingende op zijn bloote voetjes langs 't strand geloopen, steeds meer links, zoodat hij bij de tentjes, waar vlaggen en scheepjes waren, uitkwam.

Een scheepje had hij even met zijn vingertje aangeraakt en gevraagd, of dat echt kon varen. De juffrouw nam 't scheepje in haar handen, en liet 't het kind bewonderen. ‘Vraag maar aan moeder of jij zoo'n scheepje mag’, zegt de juffrouw.

‘Ja, dat zal Hansje aan mammi vragen’ en hij doet twee pasjes naar rechts, twee naar links en roept dan: ‘Mammi waar ben je?’ Een dame die 't ventje daar ziet staan en aan zijne moeder hoort roepen, neemt zijn kleine handje waar nog twee schelpjes in zitten vast en al liefkozend over zijn krullebol strijkend: ‘vanwaar kom jij mijn jongen?’ ‘Van mammi en oti en oom en tante’.

‘Waar zijn ze dan?’ ‘Dat weet Hansje niet’.

De vriendelijke dame nam den kleinen kerel op hare armen en liep de trap van de boulevard op. Daar stond een agent, aan wien ze vertelde waar ze 't kind gevonden had en dat hij zijn moeder uit het oog verloren had.

‘'t Beste is, dat ik hem meeneem naar 't bureau, hier in die drukte is 't moeielijk zoeken.’ Gewillig liet Hansje, die zonder schoentjes, kousjes en hoed was, zich van de dame aan den agent overgeven.

In 't bureau werd hij op een stoel neergezet, waar hij rustig 't kamertje ging zitten opnemen. ‘Wel broer, vertel me eens hoe je heet’, vraagt een agent met 'n grijzen baard.

‘Hansje heet Hansje de Meer, Emmastraat, den Haag, ben vrij van sterken drank en pruim niet’. Lachend kneep de agent hem in zijn gezonde, roode wangetjes: ‘Groote kerel hoor’.

Direct werd getelefoneerd naar de politiepost Bezuidenhout en na tien minuten kwam 't antwoord, dat daar wel 'n familie de Meer woonde, 't huis was gesloten, maar 't buurmeisje vertelde, dat Mevrouw met hare familie en den kleinen jongen naar Scheveningen was gegaan.

‘Dan blijft Hansje nog wat bij ons’, zegt weer de agent met den grijzen baard.

‘Graag, lieve Sint Nicolaas, maar heb je ook plaatjes voor Hansje te kijken?’

‘Zeker, mijn vriendje, maar zal je dan niet weer bij je moeder wegloopen?’

‘Nee Niclaas, Hansje is niet weggeloopen, Hansje komt Niclaas een bezoek brengen’.

Veel was er op 't bureau beleefd, maar voor St. Nicolaas hadden ze daar nog nooit gespeeld.

Hans babbelde vrijuit, tot groot vermaak der agenten. Ongeveer een twintig minuten zat Hansje daar, toen haastig de deur geopend werd en zijne Moeder binnen kwam. ‘Hansje, mijn kind’, riep ze - en wat waren Hansjes eerste woorden? ‘Mammi wat heb je me lang laten wrachten!’

MARTHA DOZY.