De Hollandsche Lelie. Jaargang 26

Herfst.

't Was stil in het bosch, want de zomer was dood
En het dorrende loof, dat den boomen ontvlood
Weefde over de aarde een bladertapijt,
Het droevige kleed der vergankelijkheid,
Dat het graf van den zomer omsloot.
En het sombere woud, in zijn herfstkleed aanschouwd,
Leek een graftombe wonderlijk wijd,
Door God op het kerkhof van zomer gebouwd.
En aan al wie daar kwam, werd de weemoed ontvouwd
Van het beeld van den wis'lenden tijd.
Daar boven de hemel met wolken als lood,
Wolken, zacht schreiend, want zomer was dood....

WIM KOLLE.