De Hollandsche Lelie. Jaargang 25

Moederleed.

Ziet! hoe de moeder neergebogen
De schuld draagt van 't verdoolde kind,
Beschaamd omlaag haar droeve oogen,
Toch, wat de wereld zeggen moge,
Haar hart is vol van mededogen
Met 't kind, dat zij als moeder mint.

Al is het verre weggetogen
Voor moeders liefde schijnbaar blind,
Heeft het 't mooist in haar bedrogen,

Leek moeders invloed wreede logen,

Die toch elk kinderharte bindt,

Ziet moeder torsend neergebogen,

Door schuldenlast van 't eigen kind.

Och, dat het eenmaal keeren moge

In doff' omfloerste moederoogen

Zijn aandeel aan dien weemoed vind'

In 't droef gelaat naar hem gebogen

Toch liefde leest nog voor haar kind,

Dat dan zijn kinderhart bewogen

Plots voelt hoe het haar heeft bedrogen,

Dat 't dan beschaamd, het hoofd gebogen

Niet waard zich voelend moeders kind,

Zijn lang begraven zelf hervind'.

WIM KOLLE.