De Hollandsche Lelie. Jaargang 25

Gedachtenwisselingen.
(Buiten verantwoordelijkheid der Redactie).

I. Auto-bandieten!

Eindelijk ‘hebben ze’ dan toch dien afschuwelijken auto-bandiet, dien Bonnot!

Geheel Frankrijk, ja, de geheele wereld slaakt een zucht van verlichting. - ‘Ze hebben 'm’, weliswaar dood en dus reeds terechtgesteld, doch het is ook maar goed dat de wereld ineens verlost is van zoo'n schavuit.

Zóó redeneert de Pers.

En tot mijn eigen verbazing ben ik het ditmaal roerend met haar eens. Althans, in de verheugenis over Bonnot 's onschadelijkheid juich ik met haar.

Maar. Nu 'n ander praatje, waarmee ik het niet eens ben, niet eens kàn zijn, n.l. het échte Persleuterpraatje van de eerste de beste buurvrouw-op-de-koffie dat de auto-bandietenbende iets te maken had met de anarchisten.

Noch Bonnot, noch één zijner mede-tijgers kennende, kan ik dit praatje nochtans terugwijzen naar den geachten journalisten-duim, waaruit het gezogen is. Want ik ken mijn Ideaal.

[p. 746]

En dat Ideaal is te hoog, te schoon, te verheven om haar strijders zulke laffe misdaden te inspireeren als b.v. die van Bonnot en consorten.

Een idée dat de hoogste beschaving belichaamt kan noch 'n Bonnot, nòch 'n Carnegie onder haar aanhangers tellen. Bonnot was 'n gewone straatroover, 'n dier-mensch, 'n product van deze hardvochtige, gewetenlooze maatschappij, wier moraal is: leef ten koste van je naasten, verrijk uzelf met alle middelen die u ten dienste staan!

Bonnot, het blijkt uit zijn optreden, was deze moraal zeer nauwgezet toegedaan. Hij waagde er zijn leven bij en is het er ook bij ingeschoten.

Maar hoevelen zijn er evenals hij, die dezelfde moraal huldigen, doch die zich ervoor in acht nemen in konflikt te komen met de justitie, anderen voor zich laten doen wat zijzelven niet durven, anderen hun leven laten wagen voor hùn kapitalisten-belang! Ai, ziet hoe er gevochten wordt om koloniaal bezit, terwijl de aandeelhouders in winstgevende koloniale ondernemingen in lediggang en weelde hun vermaak vinden!

Ziet ze in auto's rijden langs 's Heeren wegen, slik in de stofwolken die zij U in 't gelaat werpen, offer gewillig uw kind, uw hond, uw kat en al wat gij liefhebt en daar argeloos op den openbaren weg rondloopt, aan hun kilometersvraatzucht.

En terwijl zij daar veilig en onaantastbaar rondrijden, louter voor hun vermaak, en de geheele wereld voor hun protserige geld-overmacht neerknielt in stomme mammons-aanbidding - geven daarginds op het slagveld de misleide zonen des volks hun leven voor hùn bezit, hùn kapitalistisch belang.

Ook dàt zijn auto-bandieten.

Zij hebben méér menschenlevens op hun geweten dan tien Bonnots; in de koloniën, in de mijnen, in de fabrieken, ter zee - overal vallen in groote getalen hun slachtoffers, slachtoffers alléén van hun onverzadigbaren honger naar dividend.

Hebben deze auto-bandieten iets uit te staan met de anarchie?

Neen natuurlijk, evenmin als Bonnot, die een der hunnen was en slechts hierin met hen verschilde, dat hij met zijn kameraden zelf zijn hachje waagde. - Bonnot streed niet, zooals wij, voor een betere samenleving, voor 'n hoogere beschaving!

Bonnot was 'n barbaar, - 'n echt kind van deze barbarenmaatschappij! En al vond men bij hem nu ook exemplaren van l'Anarchie - ja, al had hij zijn geheele woning en zichzelf erbij met exemplaren van dat blad beplakt - dat alles bewijst nog niets voor zijn anarchist-zijn.

Wel bewijzen zijn daden het tegendeel.

Dus, correspondenten van De Tijd en andere giftige leugenbladen, hij had niets met de anarchie te maken, al zoudt gij het ook nog zoo graag willen.

En zoodra er nu eens een of andere bandiet gevangen genomen wordt met 'n exemplaar van De Tijd, De Maasbode of welk blad ook bij zich, zult gij dan even consequent daaruit afleiden dat de misdaden van dien man op rekening moeten geschreven worden van het Katholicisme, het liberalisme, het Kuijperianisme, of welk -isme dat blad ook moge voorstaan?

En zult gij dan even sterk op vervolging van zoo'n richting aandringen?

Dan kunnen we nog wat beleven.

JOH. G. SCHIPPERUS.

II.

Den Haag, Mei 1912.

Weledelgestrenge Heer

G.A. Römer, Apeldoorn.

Van bevriende zijde ontvingen we Uw geacht artikel in de Hollandsche Lelie.

Naar aanleiding dier gedachtenwisseling omtrent onze werken ‘Het geheim van den dood’ hebben wij - op verlangen van onzen uitgever, den Heer G.A. Kottmann, te 's-Gravenhage - de eer U van repliek te dienen.

Met Uw opschrift ‘Spirit(ual)isme gaan we niet accoord.

In algemeenen zin huldigt het spiritisme de leer der onsterfelijkheid voor alle menschen; het leven na den aardschen dood is bovennatuurlijk, het wezen is geestelijk en eeuwig, er is met god een vergelding van goed en kwaad, enz. Dit dualisme vindt men trouwens terug in de drie belangrijkste vormen van het zoogenaamde ‘monotheïsme’ met zijn drie profeten Mozes, Jezus en Mahomed. Wie dat ‘isme’ of welk ander isme ook uit onze werken distilleert, geeft al dadelijk blijk de strekking onzer studie niet begrepen te hebben.

Tracht eens te begrijpen, waarde heer, dat we niet in het enge cirkeltje van dogma en conventie loopen, dat we kunnen leven zonder een enkel isme, dat we zelfs zonder een enkel godsbegrip voorop te stellen ons hebben afgevraagd: hoe benaderen we betreffende den dood de waarheid?

We stelden als voorwaarden voor dat onderzoek, dat een agnosticus behoort te zijn een onbevooroordeelde zoeker, die niets en niemand gelooft, doch alleen aan neemt wat hem proefondervindelijk getoond wordt. Wel is hem geoorloofd een verklaring voor het experiment te zoeken, doch die verklaring mag nooit ontaarden in een dogma, nog minder, een andersdenkende als waarheid opgedwongen worden, zij behoort steeds hypothetisch te zijn, terwijl een hypothese, gebaseerd op experiment slechts zoolang hare waarde behoudt, totdat een betere verklaring van het experiment, of wel een tegenovergesteld experiment aangetoond wordt. We onderzochten langs physisch-mathematischen en psychologischen weg.

Als resultaat van dat onderzoek schreven we aan den Secretaris der Koninklijke Akademie van Wetenschappen, te Amsterdam, den Hooggeleerden Heer Professor Dr. J.D.v.d. Waals onder meer: ‘Wij meenen physisch-mathematisch te kunnen bewijzen, dat er in de natuur een onzichtbaar, stoffelijk, denkend, zich zelf bewust wezen bestaat, tot op heden onbekend. Met een toestel, waarvan ingesloten reproductie, hebben we van dit wezen experimenteel het lichaamsvolume bij 0° en 760 mM. op 49.20 L. vastgesteld, terwijl we tegelijkertijd de ruimte hebben gemeten, die de

[p. 747]

hoeveelheid stof van dat wezen inneemt, zoodat ook experimenteel het massavolume is aangetoond.

Steunend op deze twee experimenteel vastgestelde feiten hebben we afgeleid, dat de stof waaruit het wezen is opgebouwd een gewicht heeft van 360.12 mG. en soortelijk 12.24 maal lichter is dan waterstof.

Wij vertrouwen dat Uw college, het onderzoek naar dat onbekende wezen, ook van een physisch standpunt beschouwd, belangrijk genoeg zult achten, om een serie proeven aan een critisch onderzoek te willen onderwerpen, om daarna omtrent de identiteit van dat wezen nader van gedachten te wisselen’.

Worden de cylinderproeven na een serieuse critiek door mannen van wetenschappelijk gezag aangenomen, en is langs electro-mechanischen weg door middel van den dynamistograaf de identiteit van een of meer ex-menschen bewezen, dan staat ook voor iederen onpartijdigen onderzoeker vast:

dat door de organen van den mensch een natuurproduct kan gevormd worden, dat door den dood van het lichaam gescheiden wordt, en in een tweeden levensvorm tijdelijk kan voortleven als denkend, zich zelf bewust wezen, bestaande uit kracht en stof en daarom evenals elk ander stoffelijk lichaam onderworpen is aan de wetten van het kring-proces.

Metaphysica is dan vervangen door physica en de zielsstudie overgebracht van den kansel naar het physisch laboratorium, om als natuurwetenschap beoefend te worden, en de grondslagen zijn gelegd voor een nieuwe wetenschap, de physische-psychologie.

De wijze, waarop wij dit resultaat trachten te bereiken, kan geen genade vinden in de oogen van den Heer Römer en consorten. Ziehier de thesis, die de Heeren tegenover de onze stellen.

Daar onze arbeid tot nog toe niets dan spot en sarcasme veroorzaakt heeft, zullen de Heeren nu eens een geargumenteerde bestrijding leveren, om voor ieder denkend wezen, zonder onderzoek, zonneklaar aan te toonen:

1^e dat we volstrekt geen waardevol werk hebben geleverd en daarom geen geldelijken steun verdienen ter voortzetting onzer onderzoekingen.

2^e dat ons physisch-mathematisch bewijs voor het bestaan van een geest slechts zooveel waarde heeft als er waarde kan worden toegekend aan.... tafeldans.

3^e dat we door natuurkundige ketterijen drie maal rein geweld plegen op de meest elementaire begrippen der physica, dus ongeschooldheid toonen in zake physica en rekenkunde, kortom wij cijferen met saltomortalen.

4^e dat ons werk evenveel waarde heeft als een wetenschappelijk bewijs, dat drie cirkels naast elkander een vierkant, of dat drie dobbelsteenen op elkander een bol zouden vormen.

5^e dat de groote waarde van ons werk ligt in de onwetenschappelijkheid van der schrijvers wetenschap.

De argumenten voor al deze groote woorden zijn de volgende: In tegenstelling met onze - en in de wetenschap - vereischte methode, om na en op experimenteel onderzoek een hypothese te bouwen, stelt R. onze vijf hypothesen voorop zonder een enkel experiment voor die hypothesen te releveeren. Om opzettelijke verwarring te stichten wordt alles en nog wat verkracht, het een door het ander gehaspeld, hetgeen uit de volgende vergelijkingen en de pagineering voor iederen onbevooroordeelden lezer duidelijk blijken zal.

I.

1e. In het hoofdstuk ‘Levensduur van het krachtmensch’ (5e hypothese) staat pag. 89 d I:

Hoe zwaarder onze stof direct na de scheiding, hoe langer we als geest kunnen leven.

De stofmenschen spreken van stofwisseling, de krachtmenschen bij hun werkelijken dood van krachtwisseling; maar dit laatste is niet juist; ons wezen is wel degelijk stoffelijk, van de cel keert onze natuur terug tot de cel maar ijler en lost op.

In een betoog van 7 pagina's en vijf experimenten over ‘electriciteit in verband met krachtmenschstof’ (3e hypothese) staat pag. 87 d II als conclusie:

Om te voorkomen, dat het krachtmensch de medianieke of levenskracht van den mensch moet gebruiken, om zijn tekort aan voedsel over de x-kracht aan te vullen. Pag. 132 d II staat:

De ziel zal hoogstwaarschijnlijk tot aan het laatste stadium door een physisch proces ophouden te bestaan, d.w.z. de stof van het wezen zal geleidelijk molecule na molecule uitstooten dus verdampen, enz. R. leest pag. 697 1e kol:

Bij hen heeft geen stofwisseling maar krachtwisseling plaats. Hoe wij dat ons moeten voorstellen, b.v. dat zij zwaartekracht eten, electriciteit uitscheiden, enz.

2e. Als conclusie voor de experimenteele bepaling van het weegbaar overwicht pag. 63 d II staat:

De teerling is geworpen. De mensch in den tweeden vorm van leven is een stoffelijk wezen, zijn aggregaattoestand is gasvormig, zijn structuur is atomatisch, het bestaat uit een weegbare materie. R. leest pag. 697 1e kol. stelling II:

Zijn structuur is met niets op deze aarde te vergelijken.

3e. pag 57 d. II staat:

conclusie: krachtmenschmoleculen worden even sterk als watermoleculen door de aarde aangetrokken.

Krachtmenschmoleculen zijn zeer klein maar bestaan uit een intens zware stofsoort.

R. leest pag. 697 1e kol:

De krachtmensch-moleculen zijn 12.24 maal lichter dan waterstof, enz.

4e. In het hoofdstuk ‘bepaling van het soortelijk gewicht’ staat pag. 55 d. II:

Het S.G. van het lichaamsvolume gedacht zonder lucht, dus het complex moleculen met moleculaire afstanden van het kracht-mensch Zaalberg is 12.24 maal lichter dan waterstof of 176.50 maal lichter dan lucht, enz.

R. leert pag. 697, 2e kol:

Die moleculen (sp. gew. 731.9/10⁸) zijn 176.5 × lichter dan lucht.

5e. pag 47 d. II. staat: a. De ruimten tusschen de moleculen van het wezen moeten derhalve gevuld zijn met een gasvormige stof, waarvan de druk gelijk moet zijn aan dien der omringende

[p. 748]

lucht, anders was door den luchtdruk reeds zijn bestaan onmogelijk.

b. Als conclusie bij de gewichtsbepaling van het middenstofvolume staat pag. 60 d. II:

Het wezen + middenstof, d.w.z. het volume van het wezen, zooals het alleen in de natuur kan leven, weegt derhalve even zwaar als eenzelfde volume lucht, dus het S.G. van het wezen ten opzichte van lucht = 1.

c. Als conclusie in het hoofdstuk ‘natuurlijk nuttig effect’ staat pag 62 d. II:

m.a.w. voor elke cM.³ die het gasvolume kleiner wordt, zal het wezen 1.29 mG. (gewicht lucht) overwicht krijgen.

d. Als conclusie bij het hoofdstuk ‘dampspanning staat pag. 65 II:

dat het lichaamsvolume met lucht, dus het wezen, zooals het alleen kan leven in de natuur, een soortelijk gewicht heeft van lucht, omdat dan de inwendige spanning gelijk is aan de uitwendige.

e. pag. 95 d. II staat:

Door zonlading en negatieve inductie van de aarde, wordt het wezen sterker door de aarde aangetrokken, waardoor van zijn 360.12 mG. stof ook een klein gedeelte weegbaar zal worden. Als experimenteel bewezen is dat de inwendige en uitwendige spanning en het S.G. gelijk is, zal iedere physicus, na het lezen dezer 5 hoofdstukken, direct concludeeren, dat elke neiging om te stijgen tot in ijleren dampkring opgeheven wordt.

(Slot volgt.)