De Hollandsche Lelie. Jaargang 25

Correspondentie van de redactie met de abonnés

De redactrice van de Holl: Lelie brengt ter kennis van de lezers van dit Blad, dat zij géén manuscripten, of brieven, haar naar aanleiding der redactie-aangelegenheden toegezonden door niet-abonnés, kan beantwoorden langs partieulieren weg. De correspondentie in dit Blad dient zoowel tot de beantwoording van brieven, als tot de mededeelingen betreffende aangenomen en geweigerde bijdragen, en zij, die zelve geen abonné of abonnée zijn, kunnen dus niet verwachten langs een anderen dan den correspondentie-weg te worden beantwoord. Wanneer zij door leesgezelschapkring, of samen-lezen, of op welke wijze dan ook, gelegenheid kunnen vinden de correspondentie-rubriek te volgen, dan is de redactrice bereid hen dáárin te beantwoorden.

Op dezen regel wordt voortaan géén uitzondering meer gemaakt, en afzonderlijke nommers, correspondentie-antwoorden aan uiet-abonné's behelzend, worden niet meer toegezonden.

Alle Brieven moeten, om in de d.a.v. week omgaand te kunnen worden beantwoord, uiterlijk Zaterdag-ochtend in mijn bezit zijn.

Redactrice.

P.S. Het spreekt van zelf, dat deze regel alleen geldt voor eerstbeginnenden, èn voor briefschrijvers die in de corr: rubriek thuishooren.

Edda. - Uw feuilleton heb ik reeds ter drukkerij gezonden, met verzoek het spoedig te plaatsen. De regeling van de lengte der feuilletons hangt natuurlijk samen met de advertenties, zoodat ik in dat opzicht moet rekening houden met de drukkerij, die deze laatste rubriek regelt; (die der advertenties). Zeker, alles wat gij schrijft omtrent den inhoud van Gabriele Reuter's boek beaam ik volkomen. Ik ben volstrekt geen voorstandster van ‘vrije-liefde’, omdat ik geloof dat de vrouw, en ook het kind, daarvan het slachtoffer zijn meestal. Maar, is de zaak eenmaal gebeurd, dan heb ik altijd het diepste medelijden met de zoogenaamd ‘gevallenen’, die door de veelal zonder eenige diepere liefde, maar ‘wettelijk’ in het bezit van een man zijnde ‘fatsoenlijke’ dames worden getrapt en gekleineerd, terwijl diezelfde dames de oorzaak van het kwaad, den man in quaestie, in haar huis ontvangen, met beleefdheden overladen, hunne dochters aan hem uithuwelijken. Er is hier ter stede een vrouw uit de ‘deftige’ kringen (waarin zij zich trouwens heeft ingedrongen, op de bekende Haagsche indring-manier), die een man heeft gepakt, een Jonkheer, wiens smerig leven, en thans ook smerig uiterlijk, er minder op aankomt voor haar, van wege zijn schitterende positie en vele geld. Die man had toen zij hem trouwde een ‘onecht’

[p. 687]

voorkind, gemaakt door hem in de kolonieën, door hem meegenomen naar Nederland, en daar een uitstekende opvoeding gegeven; zij stelde echter als huwelijksvoorwaarde dat dit arme ventje nooit bij háár in huis mocht komen, en er zijn dan ook een massa menschen, die, als zij haar zien wandelen met haar intusschen volwassen geworden en heel voordeelig onderdak gebracht adelijk kroost, geen vermoeden hebben van de wijze waarop zij een ander evengoed door haar man in de wereld geschopt kind heeft beroofd van alle jeugd en liefde, in plaats van het met open armen in haar huis te ontvangen. Ziet gij, zoo iets vindt de wereld heel ‘fatsoenlijk’, en ik vind het gewoon-weg slecht. En ik vind die vrouw een monster. -

Gabriele Reuter-zelve is trouwens ook eene ongehuwde moeder. Behoorende tot de beschaafde klasse, heeft zij wat men in de volkstaal noemt ‘een ongelukje gehad’; met het gevolg dat geheel hare familie haar natuurlijk verloochende en uitschold, terwijl zij harerzijds nogtans den moed vond het kind openlijk op te voeden als haar eigen, zonder eenige valsche schaamte. Ik denk in zoo'n geval altijd aan het fiere antwoord dat Sarah Bernard heeft gegeven, die, zooals gij misschien weet, reeds op haar zestiende jaar moeder is geworden van haren zoon Maurice, 't kind van een verleider, die háár voor alle gevolgen liet zitten. Naar aanleiding van de beleedigende blikken en insinuasies, die hare verschijning met het kind zijdens sommige ‘rechtgeaarde’ menschen uitlokte, (zij was toen nog niet beroemd, en werd dus met andere oogen aangezien dan thans), zei zij hooghartig: ‘Ja, ik heb een kind, wiens vader mij voor de gevolgen van onzen omgang heeft laten zitten. Dat ik dit kind - dat toch niet helpen kan dat het er is - opvoed, en voor hem arbeid, en hem bij mij heb, nietwaar dat “schandvlekt” mij in de oogen van het “rechtgeaard” publiek? Had ik echter mijn toevlucht genomen tot de gewone manier, van het kind bijtijds laten verdwijnen, of wel, toen 't er eenmaal was, het ergens bij vreemden te verstoppen, dan, nietwaar dan had ik recht “fatsoenlijk” gehandeld.!’

Sudermann heeft, in zijn onvergelijkelijk-waar Heimat 't zelfde gezegd, in den magnifiquen uitval van Magda over haar ‘onecht’ kind.

- - Ik waardeer het zeer dat al mijn correspondenten 't zoo op prijs stellen veel van mijn hand in de Lelie te lezen, en mij dientengevolge - zooals gij nu ook weer schrijft - zoozeer missen wanneer de omstandigheden mij een enkel maal beletten mij zooveel als gewoonlijk aan de Lelie te wijden. De postbestelling is altijd slecht in Frankrijk, maar zóó slecht als ditmaal in Menton heb ik haar nog niet gekend. Vermoedelijk komt dit omdat de drukte van vreemdelingenverkeer jaar op jaar geweldig toeneemt aan de Riviera, zonder dat men het noodig vindt ook maar een enkelen post-beambte méér aan te stellen. Vóór twaalf uur en tegen zes uur zijn b.v. tijden waarop 't kantoor zoo overvuld is, dat men soms een uur moet wachten voor men aan de beurt komt voor een aangeteekenden brief of een postpakket. Daarbij gaat alles zoo verbazend slordig toe, dat het maar 't veiligst is om zoo wat alles wat eenig belang heeft aan te teekenen. Deze klacht over de treurige inrichting van de postin geheel Frankrijk wordt door alle vreemdelingen, en ook door de franschen-zelf, voortdurend geslaakt, zonder dat er eenige verbetering komt. Toen ik een paar jaar geleden in Menton was, kreeg ik op zekeren Maandag-ochtend een briefkaart, den Donderdag te voren, uit Menton-zelf, aan mij afgezonden, waarop de schrijfster ons voor den volgenden dag, (dus Vrijdag) bij zich op de thee noodigde. Zij voegde erbij: ‘Als ik geen tegenbericht ontvang, dan verwacht ik U beiden’. Stel U onzen schrik voor, toen wij dit Maandag-ochtend lazen, en dus begrepen dat zij den geheelen Vrijdag-middag vergeefs op ons had zitten wachten. Na mijne excuses gemaakt, en de zaak opgehelderd te hebben, schreef ik een brief aan den post-directeur, met overlegging van de briefkaart, om mijn beklag in te dienen. Ik kreeg toen een zeer beleefd schrijven terug, waarin hij, onder vele betuigingen van leedwezen, mij meedeelde de zaak onderzocht te hebben, waardoor was gebleken, dat de bus, in Menton-zelf, waarin de bewuste dame haar briefkaart dien Donderdag-avond had geworpen, was ‘vergeten te worden geleegd tot Zondag-avond toe.

Commentaar overbodig!

Mevrouw P. - geb. M. te den Haag. - Uw feuilletons kan ik niet aannemen, wegens plaatsgebrek. Daar gij geen porto insloot, moet gij ze laten terughalen s.v.p., indien gij ze terug wenscht te ontvangen. Particulier antwoord geschiedt slechts bij uitzondering. Zie de regels hieromtrent in dit Blad, elke week.

Frederika (Mej. E.) - Uw drietal gedichtjes en Uw proza-stukje zijn ongeschikt tot plaatsing.

J.B. te Helder. - ‘Ik ben nieuwsgierig om te weten’ (om Uw eigen woorden te gebruiken) of gij de Holl. Lelie léést, en dus bekend zijt met de regels in dit blad vermeld, elke week opnieuw. Zoo niet, dan is het Uw eigen schuld, dat gij te vergeefs wacht op particulier antwoord.

Maud. - Dank voor Uw vriendelijke welkomstwoorden. Over mijn terugkomst hier heb ik aan andere correspondenten reeds een en ander geschreven in de vorige Lelie, waarheen ik U verwijs om niet in herhalingen te vervallen.

Ik heb Uw hoofdartikel aangenomen. Wilt gij mij even antwoorden hoe het onderteekend moet worden?

In antwoord op Uw vragen dient het volgende.

I. Goed, ik zal dat feuilleton, dat gij niet meer geplaatst wenscht, vernietigen.

II. Het artikel over De Vrouw was reeds lang in drukproef. De vertaling naar Ruskin zal ik als feuilleton plaatsen.

III. Om U de waarheid te zeggen heb ik er altijd een hekel aan om eenmaal aangenomen copie weer te moeten terugzenden, voor wijzigingen, enz. Het is zulk een onnoodig werk, dat daardoor van mij wordt gevergd, om naar zoo'n artikel te moeten zoeken in den grooten voorraad aangenomen copie, dat ik 't altijd prefereer datgene, wat nu eenmaal is geordend en aangenomen, te laten blijven liggen tot het aan de beurt komt. Intusschen wil ik, als ik er den tijd toe vind, het bewuste stuk voor U opzoeken, en U zenden, maar ik moet er bijvoegen, ten

[p. 688]

eerste dat dit een uitzondering moet blijven, ten tweede dat gij mij niet met te véél vertaalde artikelen moet overstelpen. Vertaalde artikelen neem ik slechts bij uitzondering op in de Holl. Lelie, en ik heb van U reeds méér liggen wachten dan de plaatsruimte toelaat.

Het doet mij veel genoegen dat Uw omgeving graag naar mijn correspondentie grijpt. Ik hoor dat nog al eens dikwijls, dat die den menschen bijzonder interesseert; dat komt omdat ik mijzelve heelemaal eerlijk geef, met mijn goed en mijn kwaad, en zonder aanzien des persoons, omdat ik den durf heb mijn éérlijke onafhankelijke opinie te zeggen, en, last not least, omdat ik een opinie heb, en niet ben, zooals de Genestet zegt, een niemand inplaats van een iemand. Er zijn zoo bitter weinig iemanden in de wereld. Daarom durf ik dan ook gerust zeggen dat de uitgever van de Holl. Lelie, als ik eens dood ben, niet gauw een andere redactrice zal vinden, die in deze correspondentie-rubriek zoo onomwonden oprecht de waarheid durft zeggen over alles als ik het doe. Dat is het wat den menschen erin interesseert, juist omdat zij 't zelf niet durven doen.

Nietwaar, 't stukje van mej. de Graaff over ‘Freddie’ was lief. Je voelde er dadelijk uit, dat het inderdaad ‘waar was gebeurd’. Met U ben ik 't óók eens over het ‘Hooglied van Salomo’. Ook in mijn smaak viel dat niet bijzonder. Maar, als ik alleen plaatste wat ik mooi vind.... Ik moet niet zoovele smaken rekening houden.

George. - Hartelijk dank voor Uw verwelkoming. Ik vind het lief van U, te midden van Uw geluk, ook nog aan mij denken. O, ik ben zóó blij voor U. Ik verheug mij zoo in 't geluk van jonge menschen als gij. En ik vind dat het voor U, die daarover zoo denkt als ik weet dat gij doet, zulk een heerlijke oplossing is.

Wees ervan overtuigd dat ik Uw brief daarom dan ook innig waardeer, omdat ik blij ben dat gij overtuigd zijt van mijn ware deelname. - Inderdaad, ik-ook vind het de plicht eener vrouw haar man niet af te houden van zijn carriere, en van zijn levensdoel; uit eigenbelangzuchtige redenen. Alles wat gij daarover schrijft vind ik zeer waar-gevoeld. Blijven Uw eigen omstandigheden nu dezelfde in die afwezigheid? - Ja, Uw stukje nam ik aan. Ik dacht dat ik U dit reeds had gemeld. Hartelijk gegroet nogmaals. Mijn kaart uit Menton hebt gij dus ontvangen?

Mevr. A.G. - P. - Dank voor Uw vriendelijk toelichtend schrijven. Ik hoop nu maar dat deze Lelie op de een of andere wijze onder Uw oogen komt. Toen ik U de eerste maal antwoordde, en gij geen antwoord hadt verwacht, gelijk gij mij thans schrijft, deed ik dat, om U mijn goeden wil te toonen, want ik maak er een regel van èlken niet-anonymen correspondent te antwoorden. De zaak-zelf, waarover Uw eerste brief handelde, en ook deze in hoofdzaak het doet, is eene die voortvloeit uit de onafhankelijke houding van de Lelie. Alles wat gij daaromtrent schrijft is volkomen wáár, en 't komt gedurig voor, in allerlei kringen. In die waarin gij verkeert ben ik inderdaad veel minder thuis dan in de ambtenaars- en rechtsgeleerden-wereld, maar ik heb van vele zijden steeds gehoord, dat het gekruip, de vrees, en de krombuigerij voor den hoogeren in rang, nergens meer voorkomen dan in de door U bedoelde côterieën. Dat laat zich ook wel begrijpen. Alle onafhankelijkheid wordt immers gedood door dien stand, en ik geloof dan ook, ware de finantieele zijde er niet, die van de goedkoope opleiding, heel wat jongelui zouden ervoor danken, voor die ‘eer’. Voor al Uw waardeerende woorden aan mijn adres dank ik U hartelijk. Gij ziet, de Lelie wordt des te méér gelezen, naarmate zij meer en meer is en blijft zichzelve, onbekommerd om menschenvrees, en om gekruip en geknoei.

M.P. te Dordrecht. - Ik dank U heel vriendelijk voor Uw kaart met de hondenbruiloft, nog door mij in Menton ontvangen.

Mej. v. H. - Ik wil Uw stukje over dien dronken man gaarne plaatsen. Vriendelijk dank voor Uw briefje.

De Dierenvriend. - Niet op het blauwe omslag, maar binnen in het blad, dus, daar waar gij tevergeefs mijn adres zocht, staat: Anonyme brieven worden niet beantwoord. Ziedaar waarom Uw lange brief terstond in den papiermand verdween.

Gar. - Ik wist volstrekt niet dat gij op die wijze abonne waart. Uw gedachtenw: is reeds ter drukkerij gezonden, met verzoek U de proef te doen toekomen. Abonnés, die, als gij, met een ander samen geabonneerd zijn, beschouw ik als gewone abonnés.

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.

Sluiting red: ged: