De Hollandsche Lelie. Jaargang 25

‘Arm Moedertje’
door Nelly Hoekstra-Kapteijn.
(Vervolg van No. 35.)

‘Ja, ik zeg, je hebt gelijk meid, nou mot het er maar van komme en zoo ben ik nou op weg.’ Zielsvergenoegd knikte ze me toe en ik stopte mijn boek, dat ik reeds voor den dag gehaald had, om den tijd met lezen te korten maar weer in mijn handtasch, 't menschje had zulk 'n inlief goedig gezicht, ze was zoo verheugd in 't blijde vooruitzicht straks haar zoon te zullen zien, dat ik haar

[p. 586]

niet teleur wilde stellen door te gaan lezen, maar opgewekt op haar woordenstroom in ging. ‘Ze zullen wel blij zijn, dat u komt logeeren, er zijn, meen ik, twee kinderen?’

‘Nee, drie. Bob de oudste, 'n beeld van 'n jongen, ik heb z'n portretje in 'n matrozenpakkie, o zoo'n lief ventje, Corrie 't meissie wordt gauw 6, en kleine Charlie, o zoo'n dikkertje, die zel nou om en bij de twee wezen. Herremanie, me schoondochter, weet uwe, laat als te met er es 'n portret van der lui maken, nou uwe begrijpt, dan krijgt grootmoeder het eerste groeppie, 't benne mooie beelden van kinderen. Bob lijkt op z'n vader, Corrie het sprekend Herremanie's gezicht en kleine Charlie ken ik nog niet zeggen, waar dat ie op lijkt.’

‘Kleine kinderen kunnen nog zoo veranderen,’ merkte ik op, ‘uw schoondochter ken ik van aanzien, 'n mooie, knappe vrouw, echt chique.’

‘Nou, dat zou ik meenen,’ klonk het innig gelukkig, ‘ze is van adel, ja 'n freule hoor. Toen me zoon het me vertelde, jaren geleden, dat ie idee in zoo'n rijk, deftig meissie uit den hoogen stand had, zei ik Wim, Wim, kijk je niet te hoog jongen, je vader was maar 'n gewoon timmerman, ja want ik ben maar 'n gewoon menschje uit den werkmansstand, mot uwe weten.’

‘Daar bent u in mijn oogen en in de oogen van ieder weldenkend mensch niets minder om,’ haastte ik mij te zeggen.

‘Nee, dat is zoo, maar ik heb Wim toch gezeid as dat ie z'n meissie alles vertellen most ziet uwe. Toen zeit die goeie jongen, dat weet ze al lang moeder, ook wat 'n lief, best moedertje u altijd voor me geweest bent, dat u na vaders dood dag en nacht gewerkt hebt voor mij. Och jongen, dat heb ik met plezier gedaan, mocht ik zoo zeggen. Veel zorgen heb ik gehad, ja want as je weduwe bent, al hei je 'n goeie zaak.... ik heb den winkel aangehouden mit den meestersknecht mot uwe weten en ik naaide er nog bij voor de menschen.... nou dan komt er heel wat kijken.’

‘Ja juffrouw, dat begrijp ik best.’

‘Ik heb me heele leven hard gewerkt maar 't was voor Wim’ en weer tintelde de lichtjes in de nog heldere blauwe kijkers.

Plotseling legde ze heur hand, in de veel te groote zwart-katoenen handschoen gestoken, zeer vertrouwelijk op mijn arm en vroeg: ‘Heit Mevrouw ook kinderen?’

‘Neen juffrouw, die bezit ik niet.’

‘O wat jammer voor u.... maar toch kan u zich wel indenken he wat het is, as je zoo'n lieven knappen jongen hebt met 'n kop om prefesser te worden, heit onze domine voor jaren geleden al gezeid, want leeren, leeren dat ie kon, altijd met z'n neus in de boeken 't zou jammer wezen als ie timmerman werd, zei domine en dokter en 't heele dorp. Nou, ik nam 'n kort besluit 't spijt me voor de zaak, waar vader en grootvader jaren lang goed brood in verdiend hebben, maar wat 't zwaarste is, moet 't zwaarste wegen, dan mot ie maar studeeren, moeder zal wel zorgen, dat het geld er komt. Ik heb hard gewerkt Mevrouw, me heele leven maar nou beloont ie me, die goeie Wim. Ik heb de zaak an kant gedaan en woon in 'n lief huissie met 'n mooi tuintje te N. Moedertje mot 't goed hebben, zeit Wim. Nou dat heb ik ook. 'k ben meer as tevreden.’

'n Oogenblik heerschte er stilte in de coupé, 't vrouwtje streek over hare oogen. ‘En.... en,’ zoo hervatte ik het gesprek ‘is uw schoondochter 'n lieve vrouw, aardig voor u?’

‘Och,’ even aarzelde 't vrouwtje, ‘ik ken haar eigentlijk niet goed Mevrouw’

‘Niet’ vroeg ik verwonderd?

‘Toen ze geëngageerd waren benne ze 'n dagje bij me geweest om kennis te maken, later nog eens, maar 't was altijd zoo vluchtig en gehaast. Mit het trouwen schreef Wim, dat ik komen most, 'k hoorde der bij, en ik bin gegaan ook en alle menschen waren heel aardig tegen me, niks niet groos,’ klonk het naif.... ‘Later, toen ze getrouwd waren kwam er zoo weinig van. Wim heit het altijd even druk, dat begrijpt u.... ik zal nou eigentlijk eens goed kennis mit me schoondochter maken. Ze schreef mit m'n verjaardag en St. Nicolaas altijd zulke aardige briefjes, o zoo lief.’

Ik glimlachte om 't goede menschje dat al blij was bij feestelijke gelegenheden 'n lief briefje van de adellijke schoondochter te krijgen. Eenvoudig zieltje.

‘Ik brei altijd kousen voor Wim, Herrimanie en de kinderen’, vervolgde ze, ‘er gaat niks boven eigen gebreide kousen zeg ik maar, die je in den winkel koopt benne zoo flodderig, ze zitten zoo vol gaten. Nou en ik heb de tijd he. Wim doet zooveel voor mij, ik ben al blij as ik 'n kleinigheidje terug kan doen. Ze benne er ook altijd erg mee in hun schik schrijft Herremanie.’

‘Ja, dat zal wel,’ beaamde ik ‘en 't is voor u 'n heerlijke voldoening, dat uw werk zoo op prijs gesteld wordt’.

[p. 587]

‘Och ja, al ben ik oud, de handen zijn nooit ledig.... Gut nog toe, benne we der al!’ riep ze verschrikt uit.

‘U is er juffrouw, als 't u blieft, hier is uw taschje en parapluie.’

‘O, moet uwe der hier niet uit?’

‘Neen, ik ga nog verder mee. Weest u maar voorzichtig.... Ze zullen u wel afhalen denk ik.’

‘Zeker,’ klonk het opgewekt, ‘ze benne vast allemaal an 't station hoor.’

't Portier werd geopend. Voorzichtig steeg moedertje uit en zag vreemd, schuw rond op 't drukke perron.

‘Ik zie nog niks’, prevelde ze zacht.

‘Ze zullen wel komen, geduld maar’ troostte ik, ‘'t beste is, dat u hier maar blijft staan, niet met den stroom meegaat dan zien ze u misschien niet, 't is 'n verbazende drukte altijd aan het station.’ ‘Ja, om duizelig te worden. Foei, foei... ik wilde wel, dat ik me zoon zag,’ klonk het angstig.

‘Och u zult’ ...Hier maakte de conducteur, die twee dames in mijn coupé liet, 'n eind aan ons gesprek. Deuren werden met kracht dichtgeslagen en langzaam stoomde de trein het station uit. Nog even keek ik uit mijn raampje op het nu bijna ledige perron, daar stond mijn arm vrouwtje, mijn lieve reisgenoote nog en haar indroevig gezichtje was het laatste wat ik zag....

Mevrouw Hermance Welters had haar jour. Met welgevallen laat ze heur mooie bruine oogen, die zoo pikant deden bij 't prachtige aschblonde haar over de welvoorziene theetafel gaan, daarna trad ze voor den grooten spiegel en vond heusch dat de juffrouw gelijk had, ja, die japon van zacht lila met wit kanten overkleed stond haar goed. Vervelende geschiedenis, dat juist vandaag dat oude stumperige menschje, Wils moeder kwam. Wat moest ze in 's hemelsnaam met 't vrouwtje beginnen? Wie had ook kunnen denken, dat ze komen zou. Immers ieder jaar inviteerden ze haar, telkens bedankte ze, de reis was haar te vermoeiend, ze werd ouder, bleef maar liever thuis of Herremanie niet eens kwam met de kinderen. Jawel, kun je begrijpen, en nu in eens kwam zij als 'n bom uit de lucht vallen, sneu hoor. Enfin, de juffrouw moest maar met de auto naar den trein gaan, 't portret zou ze meegeven. Hè, net 'n oude baker, wat 'n verschil met haar eigen elegante nog zeer knappe mama... Wim had ze 's morgens bij de lunch maar even vluchtig gesproken, niet gezegd, dat ze moeder onmogelijk kon afhalen, ze kon toch haar jour niet verzetten, verbeeld je, neen juf zou gaan, moest 't menschje maar direct meenemen naar de kinderkamer, 'n kopje thee geven.

Als de visite vertrokken was, zou Hermance haar begroeten, zou ze weer Herremanie zeggen, ze sprak precies als die oude meid daar, Mientje of Sientje, ook zoo'n echt typetje.... Daar werd gebeld, de eerste bezoeksters. Mevrouw steekt 't gas op, laat de zware gordijnen vallen. Zoo, nu was 't gezellig en nu konden ze straks dat oude vrouwtje niet uit de auto zien stappen, zich in allerlei gissingen verdiepen, hatelijkheden debiteeren misschien. Ze wisten wel, dat Wil van zeer eenvoudigen afkomst was, heelemaal van geen familie, jammer eigenlijk toch, enfin, hij was 'n knappe chique man, alle dames waren gewoon doodelijk van hem, niet het minst zijn eigen Hermance en hij was zoo goed en inlief voor haar, och je moest die oude stakkerige boerinne-moeder maar op den koop toe nemen..... De jour van Mevrouw Welters was zeer geanimeerd. Toen het nieuwste tooneelstuk behandeld was, werden de pikante schandaaltjes met veel animo besproken, intusschen bewees men de geurige thee en lekkere gebakjes de noodige eer. Hermance toonde zich weer 'n allerliefste gastvrouw, voor ieder had ze 'n vriendelijk woordje, noodigde gul nog 'n taartje of kopje thee te gebruiken en deed dapper mee met 't jongste schandaaltje te bespreken. De jour was bepaald heel gezellig en geanimeerd.... en intusschen zat arm moedertje boven op de kinderkamer als 'n arm verschrikt vogeltje rond te zien. 't Was zoo vreemd alles. De eerste teleurstelling was al geweest dat er niemand van de familie aan den trein gekomen was om haar af te halen, o ze had zich zooveel van die aankomst voorgesteld. 's Avonds hadden zij en Sientje er nog over gesproken: Wim, Hermanie met de kinderen, allen blij, dat grootmoedertje eindelijk gekomen was.... en nu, na 'n heele poos op het vochtige, koude perron gestaan te hebben, was er eindelijk 'n juffrouw met 'n grooten hoed op haar toegestapt: ‘of zij Mevrouw Welters was,’ ja, o dan kwam zij Mevrouw halen met de auto, dokter bezocht patienten en Mevrouw had haar jour. Eenigszins aarzelend was ze in de auto gestapt, had gevraagd aan de juffrouw of 't niet gevaarlijk was in zoo'n automobiel, je hoorde van die dingen zooveel ongelukken. De juffrouw had gelachen, o wel neen 't was heelemaal niet gevaarlijk, als Mevrouw bang was, zouden ze zacht rijden.

(Wordt vervolgd.)