De Hollandsche Lelie. Jaargang 25

Overzicht van de week.

I. Zou 't geen zegen zijn voor de maatschappij als je zulke ellendelingen kon vergeven - als schadelijk ongedierte?

Een oud vrouwtje, aan de Nieuwe Haven te Gouda wonende, was in het bezit van een kat, een dier, dat zoo goed als nooit de deur uit kwam en dus wat schuw was voor vreemdelingen. Toen het beest nu j.l. Vrijdag toevallig even het huisje uitgeloopen was, werd het op de Nieuwe Haven zoo verschrikt, dat het angstig in een aldaar staanden boom een toevlucht zocht, zoo hoog, dat niemand hem meer bereiken kon. Tot in het uiterste topje, op de dunste twijgen, was het beest gevlucht maar.... kon (of dorst) zijn hooge schuilplaats nu niet meer verlaten.

En zoo bleef ze zitten den dag en.... den nacht. En den volgenden morgen zagen de bewoners der Nieuwe Haven niet zonder verwondering het schuwe dier nog op zijn zelfde plaats daar boven in dien boom zitten.

Zaterdagmiddag echter hebben een aantal baldadige jongens, toen het dier, waarschijnlijk verkleumd van kou en uitgeput van honger en vermoeienis, zich wat lager had gewaagd, het uit den boom gehaald. Om het arme dier bij zijn meesteres te brengen?

O neen, de jongens gingen wat sollen met het totaal uitgeputte beest, dat niet meer in staat was zich rap uit de voeten te maken en ten slotte werd het gebruikt voor.... voetbal.

En zoo werd het dier van den eenen kant naar den anderen over de straat heen getrapt, tot het eindelijk bloedend verwond stierf. Toen werd het in het water der Nieuwe Haven geworpen, waaruit het echter later door een voorbijganger werd opgevischt.

De politie heeft thans een aantal jongens, die bij dit spel(?) betrokken zijn geweest, gearresteerd en wegens deze gruwelijke dierenmishandeling proces-verbaal tegen hen opgemaakt.

Het is te hopen, schrijft het Dgbl. v. Gouda, dat een flinke straf hun tot inkeer van hun verregaande wreedheid brengen, en dus verbeteren zal.

Vaderland.

Veertien dagen geleden heb ik in een stukje voor N^o. 10, en getiteld: ‘Handel zelf naar Uw woorden’, aangehaald een dergelijke onmenschelijke wreedheid, door een paar dronken ellendelingen begaan aan een ezel. Ik schreef in dat stukje onder anderen, dat het door mij afgedrukte staaltje slechts één voorbeeld is uit tallooze dagelijks voorkomende feiten, en, helaas, nog dienzelfden avond, bracht mij ‘het Vaderland’ in bovenstaand bericht weer een bevestiging van dit mijn beweren. - Het feit is zóó afschuwelijk dat ik me-zelve geweld heb moeten aandoen om het ten einde te lezen, maar ik deed het, omdat ik het onder de aandacht van de Lelie-lezers wil brengen. - Er zijn altijd immers nog menschen, die moeten wor-

[p. 550]

den wakker geschud, onverschilligen die moeten leeren inzien hoe hoog-nóódig het is het dier te beschermen tegen de misdadigheid van den mensch, en óók hoe het de allereerste plicht blijft van ouders en opvoeders den kinderen bij te brengen hunne groote verantwoording ten opzichte van al wat lééft. In het kind ziet men den wordenden mensch. Ik voor mij heb daarom een instinctmatigen hekel aan elk kind, dat zich ten opzichte van de dieren vijandig of boosaardig toont. In zoo'n kind kan geen goede, nobele aard zitten. Wat de mispunten aanbelangt, van wier gedrag 't bovenstaande berichtje uit het Vaderland gewaagt, ik herhaal nog eens met vollen nadruk mijn titel: Zou 't geen zegen zijn voor de maatschappij als je zulke ellendelingen kon vergeven, als schadelijk ongedierte? Heusch, dat meên ik. We zijn in de maatschappij bezocht met meer dan genoeg onnutte, misdadige elementen. 't Zou wezenlijk daarom een gróóte zegen zijn als je het recht hadt zulke schandvlekken op te ruimen, hoe eer hoe beter. Praat mij niet van ‘zedelijke verbetering’ want, waar het zulke verdorvenheid geldt als 't hierboven meegedeelde geloof ik daaraan niet. Een kind kan door een slecht voorbeeld van ouders en opvoeders verruwd, vervuild, van moraal-begrippen ontbloot zijn; dat alles laat zich inderdaad door een tijdig ingrijpende verandering ten goede misschien nog herstellen. Maar een kind, wiens inborst zoo verfoeilijk-gemeen is dat het zijn vermaak zoekt in het urenlang pijnigen van een weerloos katje, heusch aan zoo'n schepsel is niets meer te redden. En op zoo'n wezen is dan ook m.i. het woord van Christus ten volle toepasselijk: ‘Het ware hem beter met een molensteen om den hals in de zee te worden geworpen.’

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.

II. ‘Redeloos’ dier?

Slim foxje.

De gebr. Wieringa, voerlieden te Winschoten, hadden voor een firma te Winschoten een wagon ter verzending naar Duitschland geladen, waarbij ook hun hondje, een fox-terier, tegenwoordig was geweest. Nadat de wagon behoorlijk verzegeld en verzonden was, bleek onze fox verdwenen te zijn. Aanvankelijk had men daarover weinig zorg. Fox maakte wel eens meer kleine uitstapjes, een weelde die alle goed geaarde hondjes zich wel veroorloven. En wie zou ook denken, dat fox het in zijn brein had gekregen om eens een buitenlandsch uitstapje te maken? En toch was dat het geval. Fox had zich in den wagon laten opsluiten en ging zoo mee de grens over.

Te Weenen kwamen de gestrenge heeren der douane den wagon inspecteeren. De zegels werden verbroken, de deur geopend en... kwispelstaartend trad fox de heeren tegemoet. Gevolg: groote consternatie. Hoe kwam die hond daar? Een ander antwoord dan ‘smokkelarij’ viel er voor de heeren niet te geven. Een lange dreigende dienstbrief werd verzonden naar de afzenders van den wagon. Opheldering werd gevraagd in den bekenden gestrengen toon van de gestrenge douanen. En de arme fox werd ‘eingesperrt’, en was zijn gouden vrijheid kwijt. Werd aan een een bandje gelegd.

Dat schijnt den fox minder goed te zijn bevallen en vernuftig als hij teas maakte hij van zijn scherpe tanden een goed gebruik en knabbelde hij zoolang aan het touw, dat hem aan den Duitschen bodem gekluisterd hield, tot het stuk was. Toen had fox maling aan al de gestrengheid der gestrenge heeren en mogelijk wel met een vroolijk gekef maakte hij zich uit de voeten. Aan wie fox de weg gevraagd heeft is niet bekend, maar doet ook minder terzake. Hij kwam te Winschoten terug.

Veel plezier heeft fox van zijn buitenlandsch uitstapje niet beleefd.

W. Ct.

't Bovenstaande berichtje heeft een Lelielezer voor mij uitgeknipt, en mij toegezonden. Heb ik geen gelijk wanneer ik beweer, dat dieren véél, véél slimmer zijn dan menschen (omdat die zelf gewoonlijk dom, en dáárdoor verwaten zijn) willen toegeven! Zijt ge b.v. ooit dieren tegengekomen met de stomme, idioot-achtige open-mond-uitdrukking op hun wezenlooze tronies, waarin vele menschen uitmunten? En toch gaan die door voor begaafd met ‘rede’, en de dieren voor ‘redeloos.’

Ik ken een juffrouw van middelbaren leeftijd, die, in 't volle bezit harer geestesvermogens, voor zoover zij die heeft, nog niet eens alleen van Haarlem naar Apeldoorn wist te komen zonder dat haar kennissen haar in Amsterdam op den goeden trein hielpen, (daarvoor expresselijk door haar uit hun werk gehaald). Ik ken een moeder van zes volwassen kinderen, die nog niet alleen van den Haag naar Utrecht wist te reizen. En, last not least, een van onze hoogste staats-ambtenaren ken ik, die, met zijn lang reeds volwassen dochter, nog niet eens kans zag de Italiaansche grenzen over te komen, ‘omdat hij geen Italiaansch sprak’, en mij verbazend knap vond dit wèl te kunnen.

[p. 551]

Neemt niet weg dat àl die ‘met rede begaafde’ menschen zich dagelijks prat doen op hun meerdere waarde boven het ‘redelooze’ dier. Ik stel zoo'n slim, aardig foxje oneindig hooger dan hun gezelschap.

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.

III. Nobele vermaken. Bah!

Uit the New York-Herald, die, zooals mijn lezers wel weten, denk ik, is bij uitstek ‘het’ Society-paper van de groote-wereld, heel Europa door, knip ik het volgend weerzinwekkend staaltje uit van de walgelijke menschonteerende wijze waarop deze groote-wereld-menschen zich ‘vermaken’.

Biarritz. Donderdag. Gisteren had er een vossejacht plaats met de Biarritz en Bayonne honden. Bij afwezigheid van monsieur Fernand Dufaure, die naar Parijs is, trad Senor Gusto Heeren op als ‘Master.’ Men ontdekte een vos in de dennebosschen dicht bij het Bernardiner Klooster. Hij vluchtte naar de rivier de Adour, en trachtte over te zwemmen, vervolgd door de honden. Daar de stroom te sterk was werd Reintje naar links gedreven en landde een halven mijl verder de rivier op. Deze zwempartij scheen hem frissche kracht te hebben gegeven, want hij ging er in vollen ren van door, over de zandheuvelen, ongeveer dertig minuten lang, in de richting van Biarritz. Het was een prachtige ren. De honden kwamen tot staan bij het strand van de Chambre d'Amour, dicht bij de golf-links. Reintje zwom opnieuw, en verdronk. -

Ziedaar het laconieke afzichtelijke bericht, met de weerzinverwekkende zinsnede: ‘Het was een prachtige ren’. Dáármee ‘vermaken’ zich deze high-life menschen, in Biarritz, of waar ook ter wereld, saamgestroomd om de uitgezochtste levensgenoegens op te zoeken.... vermaken zich met het pijnigen van een weerloos dier! Want, wat is wreeder en afschuwlijker dan den uren-langen doods-angst op te wekken van zoo'n door woedende honden vervolgden Vos, die daardoor in het water springt, die, nat en doodmoe, dan opnieuw zoekt aan zijn vervolgers te ontkomen, om dan, eindelijk uitgeput, toch nog te verdrinken! Schreit het niet ten hemel, dat het meest-gelezen aristocratische Blad van Europa, het Blad dat doorgaat te zijn het lijfblad van al wie behoort tot de voorname kringen van geheel de wereld, zoo'n feit meedeelt als een heel interessant ‘genoegen’?

En deze soort van Vossenjachten, - dat is nog het ergste - zijn inheemsch overal waar 't high-life zetelt, speciaal in Engeland. 't Behoort tot de meest geliefkoosde mode-sport.

Wordt het heusch niet tijd, dat een Sodom en Gomorrah, zooals onze wereld toch eigenlijk is, als men 't wèl beschouwt, wordt opgeruimd voorgoed? Onlangs zag ik een plaat in de Rire, - orthodoxe menschen zullen hem profaan vinden, maar hij is bijtend wáár - voorstellende het oog van God, Die beziet onzen aardbol, en daarbij de opmerking maakt:

‘Eigenlijk heb ik me toch ráár vergist toen ik dat zoodje schiep.’

Zoo is het. Onze maatschappij, van hoog tot laag, is verrot, is rijp voor worden opgeruimd, als je zulke dingen leest als 't hierboven meegedeelde.

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.