De Hollandsche Lelie. Jaargang 25

Het Dagboek van tante Jeannette.
(Vervolg van No. 28.)

Zoo'n kleine lekkerbek, die Poppie, m'n jongste nichtje!

Daar kom ik gisteren in de keuken, en vind haar bij Mien aan 't vleien, om ‘lekkere koekjes te bakken.’

‘Dat deed onze kokkie ook altijd in Indie’ - zei ze - ‘Jij bent toch tante's kokki. - Kan jij geen koekjes bakken?’

Mina vertelde haar dat wij die hier in Holland uit de winkels halen. En juist daarop kwam ik binnen, en beloofde haar:

‘Als je nu vanavond zoet naar bed gaat, dan zullen we morgen heerlijk lekkers gaan koopen.’

Dat was me 'n vreugde!

Ik koos natuurlijk tot mijn bezoek uit de alom bekende confiserie van Krul, Noordeinde 44.. En Dora, m'n schoonzuster, vierde daar 'n wáár weerzien!

Want, toen ik haar van m'n plan daar te teaën had gesproken, had ze al gezegd:

‘Zeker, Krul, de banketbakkerij van Krul, wie kent die nu niet, van vroeger.! 'k Weet nog heel goed, dat je nergens zulke lekkere allerhande kon koopen, en zulke heerlijke banketletters, als dáár. Maar 'n tea-room! Die was er niet in mijn tijd.’ -

‘Natuurlijk niet’ - heb ik haar toen verteld. ‘In jou tijd was de ‘banketbakkerij’ - zooals het toen heette - van meneer Krul óók al dezelfde beroemde degelijke zaak, die zij nu nog steeds is, waar alle Hagenaars koekjes, en ontbijtkoek, enzoovoorts, kochten. Maar meneer Krul is - terwijl jij in je Binnenlanden zat - met z'n tijd meegegaan. Hij heeft 't huis neven hem, - dat van z'n broer was - erbij gekocht, toen die z'n galanterie-zaak aan den kant deed, en de twee winkels verbouwd tot één keurige groote confiserie - waar je alle mogelijke fijne chocolaterieën kunt krijgen, met en benevens de vanouds bekende koekjes, gebakjes, banketletters, taarten, weet ik wat al niet. En, vereenigd met den winkel, heb je daarneven de gróóte vroolijke tearoom, waar je ook kunt de jeuneeren, en waar 't iederen middag stikvol is - Enfin, je zult wel zien èn.... proeven.’

Nu dat hebben ze gedaan, hoor, allemaal!

Eerst inkoopen zonder einde aan de toonbank! Lotty had van 'n Indische vriendin gehoord van zulke buitengewoon fijne bonbons van chocolade, met 'n kers erin, die volgens

[p. 476]

deze 'n specialiteit zijn van Krul. Natuurlijk was ik zoo goed niet, of ik gaf haar 'n doos daarvan cadeau! M'n schoonzuster viel aan op de ‘chocolade-suisse’, die Krul zoo uitstekend maakt, en kocht een heelen voorraad in ‘voor als ze flauw wordt 's middags’. En Poppie had haar hart gezet op 'n luxe-doos, die ik heb laten vullen met alle mogelijke soorten van fijne bonbons, en van chocolade, waarvan ze zich de oogen uitkeek, en die er - al zeg ik 't zelf - verleidelijk-smaakvolfijn uitzag.

‘En nu nog de koekjes, die U beloofd hebt, óók?’ - zei 't kleine ding, kalm-weg, toen ze de doos beet had. En met haar vingertje wees ze daarbij uit al de stopflesschen op de toonbank aan, wat ze graag proeven wou: boter-moppen, janhagel, biscuits, épines, bitterkoekjes, - 'n páár pond bij elkaar van allerlei soorten uitgezocht.

‘Zooals je ze in 't buitenland niet vindt, zelfs in Parijs niet’ - zei m'n nichtje Wies, die ik mee had genomen, en die 'n paar jaar op buitenlandsche kostscholen is geweest. ‘Je vindt nergens zulke lekkere koekjes als in Holland.’ -

De winkeldames, die alle even vriendelijk en aardig zijn bij Krul, hadden zoo'n schik in kleine Poppies ijver van koekjes-uitzoeken, dat ze, ondanks de gróóte volte die altijd 's middags in den winkel is, haar geduldiglachend hielpen. Eindelijk was ze klaar, en konden we overgaan tot onze thee!

Dora, Wies, en ik namen thee met 'n pasteitje, want we waren moe geworden en hongerig. Lotty's hart trok naar café-glacé, en dat van Poppie naar 'n kop chocolade met geslagen room. Ik geloof - onder ons gezegd - die kinderen hadden den heelen schotel taartjes, die ik erbij had besteld, óók nog verorberd, zoo nieuw waren ze naar die heerlijke hollandsche gebakjes. Maar ik moest op hun magen passen. -

Vóór we weggingen wou ik Wies, die altijd zoo heel bescheiden is, toch óók nog wat geven. Daarom bestelde ik voor haar die heerlijke pralines, met pistache gevuld, die zij nergens zoo lekker kan krijgen als bij Krul. -

‘U weet wel welke ik bedoel?’ - vroeg ik aan de juffrouw, die mij altijd helpt bijna, en die altijd zoo vriendelijk is. -

‘Ja - zeker, - 'k ken de freule haar smaak op dat punt volkomen. 't Zijn die dikkers hier’ - liet ze mij er een proeven.

‘Nu, ze zijn ‘zalig’, - moest ik bekennen - om 'n èchte jongemeisjes-uitdrukking te bezigen. ‘Daar gaat niets van af. Als ik me-zelve niet te oud vond om te snoepen zou ik me en-passant óók onthaald hebben erop.’ -

Toen we naar huis gingen was Dora een en al opgetogenheid. ‘Wat 'n pracht van 'n zaak is dat geworden!’ zei ze. ‘Zoo innig-fijn en keurig-netjes alles! En zoo'n uitstekende bediening! Nu, als we moe worden, dan zullen we dáár maar veel gaan uitrusten, meisjes.’ -

- - ‘En, maatje,’ wist Lotty haar nog te vertellen: ‘De heele stad dóór zijn er filialen van Krul, op Scheveningen alleen twee, en dan nog ik weet niet hoevele in allerlei straten van den Haag. Dus, als we ergens zin in hebben, in wat lekkers, dan kunnen we ons overal te goed doen in Krul's lekkernijen.’

- ‘Daarvan weten jullie nog de helft niet af,’ - lichtte Wies in. - ‘Als je bij ons komt eten dezer dagen, zal je eens proeven de heerlijke ijs-bombes van Krul, en al de andere dessert-dingen, die mama bij hem bestelt voor zulke gelegenheden.’

- De meisjes watertandden natuurlijk al. Over dinertjes zijn ze namelijk steeds vol. Ik zal er ook wel niet van af kunnen gauw eens een te geven.

Toen we in de tram zaten keek Lotty ineens zóó bekommerd, dat ik vroeg: ‘Kind wat scheelt er aan? Heb je iets?’

‘Neen,’ - zei ze, - ‘maar 'k ben zoo bang, dat als Wies 'r mama dat dinertje geeft, dat m'n nieuwe japonnetje dan nog niet klaar zal zijn. 't Is zoo'n à parte nuances, U zult zien, dat we er nooit de goeie garneering voor vinden.’ -

- Ik keek even op m'n armband-horloge. - ‘We hebben nog juist den tijd naar Wisbrun en Liffmann Veenestraat 35-37 te gaan,’ stelde ik haar gerust. ‘Daar vindt je alle mogelijke garneeringen, en mode-artikelen, en je zult eens zien hoe vriendelijk en hulpvaardig iedereen ons daar zal helpen. En....’

‘Dat ik je in de rede val,’ - wou Dora weten, terwijl we de tram weer uitstapten. ‘Als 't niet al te indiscreet is, waar heb je dien snoezigen horloge-armband vandaan, 'n ècht dotje vind ik!’ -

‘Je moogt het gerust weten’ - gaf ik ten antwoord. - ‘Van meneer Volkers, Noordeinde 86, ook 'n uitstekende, dóór en dóór vertrouwde, oude Haagsche zaak.’ -

‘Dien naam ken ik anders toch niet,’ - trachtte Dora zich te herinneren. -

‘Den naam Volkers niet’ - zei ik - ‘maar

[p. 477]

de zaak stellig wel. Want, meneer Volkers heeft de aloude zaak overgenomen van meneer Horn, indertijd in een der huisjes onder de Groote Kerk. Weet je nog wel? -’

‘O zeker, meneer Horn - dien herinner ik mij nog heel goed’ - riep Dora dadelijk. ‘Jawel, dat leuke winkeltje, onder de Groote Kerk! En meneer en mevrouw Horn waren zulke aardige menschen -.’

‘En dat zijn meneer en mevrouw Volkers óók’ - verzekerde ik haar. ‘Meneer Volkers heeft die zaak overgenomen van meneer Horn, toen die haar aan kant deed, en hij-zelf heeft eerst nog daar gewoond in datzelfde winkeltje, maar nu heeft hij een prachtig groot magazijn in het Noordeinde, naast het Paleis, waar je de verrukkelijkste horloge-armbanden en bijouterieën en zilveren lepeltjes, en broches, en weet ik wat niet al kunt krijgen -. Mijn tafelzilver, dat je onlangs zoo hebt bewonderd, is óòk van hem. En m'n vischvorkjes kocht ik daar ook. Je kunt er ook wel eens koopjes doen, want ik geloof dat meneer Volkers wel eens prachtige ouderwetsche parelsnoeren, en zoo iets van dien aard, inruilt. Enfin, we zullen er eens gauw heengaan.’

‘Natuurlijk’ - Dora stootte me daarbij geheimzinnig aan, en fluisterde:

‘Lotty is immers gauw jarig. Ze wil zoo graag 'n gouden horloge-ketting hebben. -’

‘Goed, die gaan we bij meneer Volkers koopen’ - fluisterde ik terug.

Meteen stonden we in het magazijn Wisbrun en Liffman, waar de meisjes dadelijk aanvlogen op allerlei uitgestelde nouveaute's, van zijdjes en fluweel en jabots, enz. enz. Toen Lotty had uitgelegd wat ze zocht, liet een der vele winkeldames haar een groote keuze zien, van motieven, en van zijden tulle voor 'n inzetstuk, en, om van de kleur bij hare àparte nuance zeker te zijn, ging ze met haar naar 't achterkantoortje, waar 't daglicht nog regelrecht inviel.

Lotty kwam verrukt terug. ‘Heelemaal geslaagd’ - riep ze. ‘'n Heerlijk adres hoor, tante -’.

Dora had zich ondertusschen onthaald op een heel nieuw soort van fluweel, voor een japon of een mantelpak - ze wist eigenlijk zelve niet wát ze er mee wou doen, maar ze was zoo doodelijk van de mode-muiskleur, en de uitstekende qualiteit, in verband met den billijken prijs. -

Ze zag trouwens al dadelijk zóóveel dat ze mooi vond, en geschikt voor dit en voor dat, dat ik haar moest voorthaasten. ‘Wisbrun en Liffmann loopen immers niet weg’ - vertroostte ik haar -.

‘Gelukkig niet’ - lachte zij. ‘Zij zullen mij véél zien hoor. -’

Toen we thuiskwamen, terwijl de meisjes en Dora zich gauw voor 't eten gereed maakten, trok Mien mij terzijde:

‘Nu is heusch de brandstof al wéér op’ - zei ze, een beetje boos, want ze komt erg op voor mijn huishouden - ‘hoe moet dat nu, met dat vele stoken van die koudkleumige logé's, 't is al zóó laat, en ik haal niet graag brandstof in de buurt, bij den eersten den besten.’ -

‘Natuurlijk niet’ - zei ik. - ‘We telefoneeren, haast je rep je, naar de Haagsche Steenkolen-Maatschappij v/h J. Kemper, Z.O. Buitensingel 170. Z'n filiaal, Bezuidenhoud 124, is niet al te ver weg óók in elk geval. Je zult zien, die helpt ons nog wel van avond, en goed ook.’ -

Zoo gezegd, zoo gedaan. Mien telefoneerde naar Z.O. Buitensingel 170 (telefoon 107) en, jawel, we kregen 's avonds nog alles wat we verlangd hadden, zoo naar onzen zin mogelijk.

Mien weer in haar humeur, - dank zij de Haagsche Steenkolen-Maatschappij.

Tante JEANNETTE.

(Wordt vervolgd.)

p.c.c. ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.