De Hollandsche Lelie. Jaargang 25

Aan de nagedachtenis van Greta Klunder.

I.

Zoo onverwacht nog, zijt ge heengegaan,

Naar 't oord, vanwaar er niemand keert,

Vol weemoed zie ik de uwen staan

Om laatst, met bloem-bestrooide woon'.

Zie!.... mocht het heden Lente zijn,

Vol zonnepracht en voglen-lied,

Zoo blijde zou uw uittocht zijn,

Zoo echt met u in harmonie.

[p. 450]

 

Vaarwel! gij lichte, reine ziel,

 

Totdat ge uw Lieven weder ziet...

 

Waarmee uw Leven samenviel

 

Vol stil geluk en kort bestaan.

 

 

 

ANNIE NAUTA.

Januari 1912.

II.

Zonder den naam te noemen der lieve doode, die in deze dagen, - even vóór het jaar ten einde ging, - haar laatsten strijd streed, had ook-ik haar in de Holl. Lelie een woord van nagedachtenis willen wijden, omdat zij mij, schoon mij-persoonlijk onbekend, buitengewoon lief was geworden als trouwe correspondente, die mij een edele rijke ziel had geopenbaard, - ondanks eigen zwaar lijden op jongen leeftijd steeds vervuld van het lot van anderen, aan hen denkend, voor hen zorgend, hen liefhebbend.

Nu echter mejuffrouw Annie Nauta mij deze regelen, aan haar gewijd, toezendt, die ik gaarne plaats natuurlijk, nu behoef ik niet te verzwijgen dat zij, die ik in het afgeloopen jaar met innig leedwezen heb afgestaan aan den dood, was diezelfde Gretha Klunder, die zich, door hare sympathieke stukjes in de Lelie, zoo menige vriendin en zoo menigen vriend had weten te verwerven. Ik weet dat uit de vele brieven, die ik over haar ontving, en waaruit ik telkens las hoeveel belangstelling haar gedachten wekten bij geheel onbekenden.

Ach, in de bijna tien jaren sinds ik de Lelie-redactie aanvaardde stond ik reeds meer dan een af aan dat ‘niet om te koopen graf’, zooals Beets het noemt, meer dan een dien ik noode zag verdwijnen uit den mij zoo lief geworden vriendenkring mijner lezers. Juist zij, die wij zoo gaarne behouden zouden, zij zijn het zoo dikwijls, die ons 't éérst worden ontnomen. Gretha Klunder óók was zoo eene voor mij. Het is nog geen jaar geleden dat zij vol liefde mijn verjaardag had weten uit te vinden, om mij met bloemen uit de verte te verrassen. Hoe vol levenshoop, ondanks haar wreede kwaal, was toen nog haar schrijven! Hoe hoopte ze ook nog dezen zomer, toen ze naar buiten ging, naar 't plekje in Limburg, dat haar vroeger zoo veel had goedgedaan! Ik weet dat ik in haar verlies eene die mij werkelijk liefhad, die mij trouw heeft verdedigd tegen smaad of hoon, eene die véél goedmaakte door hare zachte trouw, wat ruwheid van anderen bederven door hun wreed pijn willen doen. Daarom, voor wat zij mij gaf wil ik haar hier danken, innig danken. Vaarwel Gretha Klunder. Zoo gij thans zijt in het land van licht waaraan Uw ziel geloofde, dan zult gij daar misschien meer weten dan wij hier, dan zult gij óók weten dat gij vele vrienden, u-zelve misschien onbekende vrienden, hebt achtergelaten op aarde, vrienden die nu meetreuren met uw ouders, vrienden die het een behoefte is te zeggen, openlijk, dat gij hun sympathie en eerbied afgedwongen hebt, om de stille opgewekte gelatenheid waarmede gij uw kruis hebt gedragen, - tot den einde, een voorbeeld voor velen, velen onzer.

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.