De Hollandsche Lelie. Jaargang 25

Gedachtenwisselingen.
(Buiten verantwoordelijkheid der Redactie).

I. Aan Ego.^*)

Voorop stel ik, dat ik nimmer nog in het openbaar schreef of sprak en hoop ik, dat het mij gelukken moge mijn gedachten zoo zuiver mogelijk weer te geven:

Wat Ego wil: ‘Ik wil dat de vrouw bij innige sympathie voor een man zich aan hem geve in alle gerustheid en met dien kuischheidszin welke haar eigen is,’ dit ideaal beaam ik ten volle. Echter in deze wereld, waar geen idealen blijvend verwezenlijkt worden, faalt ook dit ideaal in de praktijk.

Elke man heeft het recht zich een vrouw te kiezen. Een mariage de raison door den man aangegaan dient hij te aanvaarden met de gevolgen van dien: gebrek aan innige sympathie, dus een ongelukkig geslachtsleven, immers wie of wat dwong hem buiten zijn wil tot dit huwelijk? Een mariage de raison bij een vrouw keur ik evenzeer af, tenzij zij zich beijvere tevens de behoeften van haar man ten volle te bevredigen.

Echter laat ons een huwelijk beschouwen uit volle liefde gesloten en dat zoo dikwijls volgens Ego voor den man wordt: zich tevreden stellen met kruimeltjes van droog brood. Ik zal trachten aan te duiden, dat de omstandigheden van het leven en van het vrouw-zijn dikwijls geheele of gedeeltelijke weerzin veroorzaken, ondanks de sympathie voor den man blijvende is.

Een man kiest een vrouw uit liefde, zij beantwoordt geheel die liefde, is dus op dat tijdstip voor hem ‘een bloedrijk en sappig genot.’ Kan zij dit steeds voor hem blijven? Zelden. In geval het huwelijk kinderloos blijft zijn de kansen zeer groot; het huwelijksleven blijft natuurlijk en de hoop éénmaal het moederschap te zullen kennen maakt haar steeds gewillig; hare liefde blijft gericht op éen wezen: den man harer keuze, al haar gedachten en daden maken hem tot middelpunt. Ik spreek hier van de normale vrouw waarmee ik bedoel een vrouw met moederinstinct, niet van ‘de deerne’ waaronder ik hen versta, die ‘dat’ uitsluitend wenschen voor eigen genot en wie elke variatie van man welkom is; ik schat zulke vrouwen de uitzonderingen, de regel is moeder-vrouw.

Nu een liefde-huwelijk met vruchtbare gevolgen. Ego zal het met mij eens zijn dat het doel hetwelk de Schepper of de Natuur beoogt, met zijn schepsel die aandrift te schenken is: voortplanting van het ras. Ziehier de grootste oorzaak van de moeilijkheid van een levenslang gelukkig huwelijk: de vrouw ondervindt alleen alle gevolgen der daad en hoewel een bevalling met voorafgaande negen maandendracht niet aangenaam is (de ouderwetsche vrouw zag er minder tegenop dan de moderne, de ouderwetsche was meer onderworpen aan den wil van haar echtenoot, wijl zij minder een eigen gedachteleven had, zich minder een persoonlijkheid voelde) is een bevalling op zich zelf een der geringste oorzaken van het opvatten van weerzin tegen ‘dat’. Immers wie kan bij de tegenwoordige inrichting der maatschappij een onbeperkt aantal kinderen groot brengen? Van de hoogste tot de laagste standen is beperking geëischt terwille der reeds geboren kinderen, die niet de opvoeding en verzorging kunnen krijgen elk in hun stand vereischt, indien de ouders mateloos de natuur laten werken. Bovendien zou in zoo'n geval de vrouw te gronde gaan door overmatige productie, of de man door te zware finantieele zorgen. In 't kort zij hier gezegd hoezeer ook ik betreur hoe hier alvast het ideaal in het water valt in de praktijk des levens. En nu voor het vervolg verwijs ik ieder lezer naar een vrouwenarts of zenuwdokter. Zeer talrijk toch zijn de vrouwen lijdende aan de gevolgen van een onnatuurlijk huwelijksleven. De man vervult volkomen de functie hem door de natuur opgelegd, hij voelt zich na afloop vrij, bevredigd; de vrouw wordt kunstmatig belet haar functie te volvoeren, n.l. vrucht dragen en voortòrengen; wie van hen beiden deze zorg ook op zich neemt, de natuurlijke functie der vrouw wordt verhinderd, met alle middelen belet. Gevolgen? Ziekte der geslachtsorganen en als gevolg hiervan periodiek hoogst onaangename of pijnlijke behandeling door een specialiteit; gestoord zenuwleven, geheele of gedeeltelijke weerzin van ‘dat’ als oorzaak van al dit lichamelijk lijden. De verkrachte natuur wreekt zich! Indien hier nu bij komt: huishoudelijke zorgen door de tegenwoordig zoo schaarsche goede dienstboden, of beperkte geldmiddelen om toe te komen, of zwakke gezondheid van, slecht leeren of zorgwekkende karaktereigenschappen der reeds geboren kinderen, wie kan het dan als gevolg vreemd vinden dat een vrouw haar man blijft liefhebben met hart en ziel, doch dat beschouwt als volkomen overbodig: immers de taak door den Schepper dit schepsel opgelegd werd volbracht: vruchtdragen, nu wijdt zij zich aan het slot dier taak: de jonge mensch groot brengen en opvoeden!

*) Noot Redactrice.
Over dit en andere onderwerpen kwamen nog eenige gedachtenwisselingen in, te laat voor dit nommer.

[p. 219]

Het groote verschil in opvatting tusschen man en vrouw ligt in het groote verschil in lichamelijke gesteldheid. Is het nobel, indien de man, deze eens zoo sappige vrucht zelf verdroogd hebbende, uitziet naar nieuw jong saprijk genot? Dan krijgt men toestanden als onder de Mahomedanen bestaan: daar hangt het slechts af van het geld van den man hoeveel vrouwen hij er op na kan houden. Vindt Ego dit zoo'n ideaal-toestand? Mijnentwege ga men er toe over! ook ik besef vaak het onbillijke, hoe menige fatsoenlijke jonge vrouw haakt naar een natuurlijke functie, onbereikbaar voor haar zoolang niet de wet haar huwelijk bezegelde, en aan den anderen kant zoo menige getrouwde vrouw vol innige sympathie voor haar man, doch zuchtende onder den druk steeds opnieuw zijn lichamelijke behoeften te moeten bevredigen, waartoe de omstandigheden haar zoo vaak ongeschikt maken. Echter betwijfel ik ten sterkste of deze terugkeer tot veelwijverij de oplossing is van dezen levensnood.

Ik laat nu buiten beschouwing ziekten, die elke vrouw kunnen treffen buiten het geslachtsleven om als: tuberculose, krankzinnigheid, etc.

In zulke huwelijken is inderdaad de man diep te beklagen, doch wie legde dit gezin die beproeving op? moet hij die niet aanvaarden even goed als zij? Toch zou ik in zoo'n geval indien de gezondheid van den man zou lijden onder onthouding, bevrediging in het geheim zeer vergeeflijk achten.

ANTI-EGO.

II. Aan Ego.

Het is een eenigszins gewaagde gedachtenwisseling, die heer Ego begonnen is, maar natuurlijk is zij wel. Tòch zou 't in de maatschappij, zooals zij thans nòg is (misschien zal 't later wel anders worden) wel vreemd uitzien en vooral voor de vrouwen. De grootste hinderpaal is juist dàtgene, waarover Ego zoo kalmpjes heen loopt. Hij moet ook wel in 't oog houden, dat een man anders is aangelegd dan een vrouw op dat punt; vele gehuwde vrouwen zouden dan van zelf mededingsters krijgen.

Goed, nu geeft zich een vrouw aan een man, van wien ze veel houdt en als de gevolgen van die liefde voor den dag komen, wat dan? En de wet van het vaderschap enz. enz?

't Is alles heel mooi en er zouden geen zenuwzwakken enz. meer in de wereld zijn, dat geef ik u gaarne toe en moreel is 't ook, maar zal Ego dan ook zorgen voor andere maatregelen, dat 't zoo'n kindje later aan niets ontbreekt en de menschen èn 't wichtje niet met den rug worden aangekeken door de kleinzielige menschenmassa??

Want, heer Ego, geloof me, van de 100 vrouwen, die zich geven uit liefde, zullen er zeker 80 verlangen naar het resultaat van die liefde, naar een kindje van dien man. Er zijn natuurlijk ook vrouwen, die meer maîtresse, dan moeder zullen zijn, doch het meerendeel verlangt naar 't moederschap. En dáárom is de zaak, waarover Ego zoo stilletjes heenstapt, juist de belangrijkste.

ODILLON.

III. Den Heer Joh. G. Schippérus.

U schrijft in de Hollandsche Lelie van 20 Sept. j.l.: ‘De Heer P.F. Beudt doet nog een nagalm hooren op de onlangs gevoerde polemiek in dit blad over Militarisme, Koloniale politiek, zending enz.’

.... 't Spijt mij geducht te moeten mededeelen eene té groote eer en eene té groote waarde wordt toegekend aan dat, uw geschrijf.

Reeds in Januari van dit jaar zond ik mijn artikel aan de Geachte Redactrice, doch door gebrek aan ruimte kon 't pas onlangs geplaatst worden.^*)

.... Gij tracht en vindt 't een genot venijn en alcohol te distilleeren uit producten die zulks niet bevatten; met zoo iemand wensch ik niet te debatteeren.

Als een voorbeeld uit velen, 't volgende.

Ik schreef: ‘Ik wilde betalen, goed behandelen en veel tijd geven om 't verdiende geld te verteeren (!!), doch bij onderzoek vernam ik, dat contracten met de werknemers door deze, niet nagekomen worden; dat 't Rijk den werkgevers té vele en té moeilijke verplichtingen oplegt.’

.... Achter 't woord ‘goed’ plaatst U een vraagteeken en is dit een ongepaste hatelijkheid, voor U natuurlijk niet voelbaar.

Omdat ik spreek van: ‘tijd te geven om 't verdiende geld te verteeren (!!)’ zijt Ge eene halve pagina aan 't schetteren en schelden.

Mijne bedoeling was en is niet krenkend. Aan de arbeiders wordt dringend aanbevolen meer ‘vrijen tijd’ te eischen.

Nu is 't eene axioma dat ‘vrije tijd’ bijna altijd gepaard gaat met uitgaven die niet zouden plaats hebben gedurende de uren van arbeid. Gaat men wandelen, onwillekeurig wordt een sigaartje gerookt; flaneerende langs winkels wordt men door de uitstallingen tot koopen verleid; knutselwerk in huis vereischt grondstof; eene verre wandeling doet sterk verlangen naar een glaaske bier enz, enz., altemaal oorzaken die de beurs doen openen.

Niemand heeft 't indertijd dominé Hazebroek dan ook kwalijk genomen toen Hij op den Kansel zeide: ‘Helaas, 't is maar al te waar dat de Zondag aan velen gelegenheid geeft, 't in de week verdiende geld, uittegeven’....

.... Door U wordt mijn bedoeling, met opzet, anders uitgelegd.

U raaskalt over schandelijke verdachtmaking; over 't verbrassen van 't loon door arbeiders; over 't zich bedrinken en in verband hiermede over jenever!!

.... In zulk gezelschap wensch ik niet te vertoeven en zij U, in gemoede, aangeraden Heer J.G.S. niet te veel te denken aan die alcoholmiddelen; zij werken suggereerend en benevelen de geestvermogens; beter is 't voor U nu en dan een glaasje broomkali met suiker te nemen.

P.F. BEUDT.

*) Noot Red.
Ik heb het aan den geachten inzender overgelaten dit feit te constateeren; want inderdaad ontving ik zijn manuscript lang voor de heer Schippérus met zijn opinie voor den dag kwam.