De Hollandsche Lelie. Jaargang 25

Van twee Menschenkinderen.

Ik weet van een eenzaam plekje

Een plekje in de hei;

Ik weet van twee menschenkinderen

Zoo zorgeloos vroolijk en blij.

De bloeiende heide geurde

Ze droeg er haar schoonste kleed,

De menschenkinderen lachten

Ze wisten nog niet van leed....

En op het eenzame plekje

Daar zetten zij zich neer,

Ze dachten ‘Geluk’ er te vinden

Geluk, dat zoo broos is en teer.

Geluk, dat breekt in je handen

Zoodra je 't hebt omvat....

Geluk, is een liefelijk droombeeld

Een nooit te bereiken schat.

De menschenkinderen scheidden

Met bitter leed in 't hart....

Hun bleef niets dan de herinn'ring

Aan liefde, heengaan en smart.

CLÉOPATRA.