De Hollandsche Lelie. Jaargang 25

Varia.

Twee vrouwen.
I. Een kwart eeuw.

Mejuffrouw Mary Fleischmann, Inspectrice van de Nationale Levensverzekeringbank Haarlem.

Misschien herinneren mijn lezers zich nog hoe ik indertijd vertelde in de Lelie van het energieke leven dezer flinke vrouw, toen zij, als inspectrice bij de Nationale Levensverzekeringbank Haarlem, haar twintigjarig feest vierde. Welnu sinds ik dat artikel schreef zijn 5 jaren voorbijgegaan, en nog steeds werkt mejuffrouw Fleischmann met dezelfde opgewektheid en den zelfden ijver aan hare levenstaak, die zij in het bijzonder acht het de vrouwen opwekken zich te verzekeren, op de een of andere wijze. Wij willen hier, dat spreekt van zelf, geen propaganda maken voor welke levensverzekering ook, enkelhulde brengen aan de flinkheid eener vrouw, die in een tijd toen nog geen enkele vrouw er aan dacht het vak van agent eener levensverzekering te kiezen, zichzelve daartoe bekwaamde, en zoo goed wist te voldoen aan hare superieuren, dat zij opklom tot inspectrice bij een onzer meest bekende levensverzekering-maatschappijen (Commissarissen zijn: o.a. Jhr. M.C. van Eysinga te Leeuwarden, J.J.C. Mees te Rotterdam, Mr. T.M.C. Asser te 's Gravenhage en anderen). Hedentendage, nu voor elke vrouw het kiezen van welk beroep ook zoo gemakkelijk mogelijk wordt gemaakt, nu men haar gymnasia en universiteiten ter harer beschikking stelt, nu is het heusch zooveel bijzonders niet als zij zich dientengevolge ook weet te bekwamen tot het een of ander beroep gelijkstaande met dat van een man. Maar toen mejuffrouw Fleischmann jong was, behoorde er grooten moed en zelfoverwinning toe, om zich te durven begeven op een zoo weinig door vrouwen begaan spoor als dat van agent eener levensverzekering. Zij heeft dien moed en die zelfoverwinning gehad, en tegelijkertijd getoond over hoeveel begaafdheid zij beschikte door het te brengen tot zulk een eervolle positie als zij thans inneemt. 25-jaren om op terug te zien, waar het geldt een zoo moeilijk pad, zij zijn een tijdvak om trotsch op te zijn.

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.

II. Een herinnering.

In de courant las ik het, terwijl ik zelve hier ziek ben in Nauheim, de dood van Jeanne Spree - Mönch, de actrice, die ik mij nog zoo goed herinner uit hare verschillende rollen in Amsterdam, in den Schouwburg Stoel en Spree, waarheen ik tijdens mijn redactrice-schap aan de Telegraaf ook dikwijls heen moest. Hoeveel flauwe onbeduidende kinderachtige slecht-gespeelde, en, wat het ergst van alles is, gemeene en vuile stukken heb ik in dat jaar in Amsterdam niet moeten zien spelen in de verschillende Schouwburgen! En hoe gedistingueerd, hoe wezenlijk begaafd, trof mij, te midden van zooveel middelmatigheid, altijd het spel van Jeanne Spree; hetzij zij optrad als de tragische Maria Stuart, hetzij zij een vroolijker rol had te vervullen van minder voornamen aard, altijd was haar spel beschaafd, was haar kleeding goed gekozen, zonder dwazen schijnopschik, deed zij U in één woord weldadig aan, als 'n actrice die zich niet verlaagde, maar integendeel haar kunst en daardoor zich zelve hoog hield.

Nu is zij, jong nog, na veel lijden bezweken. Ik heb dat gelezen in de courant, want ik heb Jeanne Spree, na mijn bedanken voor de Telegraaf-redactie, niet meer gezien noch van haar gehoord. Maar toen ik het las, toen kreeg ik de tranen in de oogen van 'n

[p. 15]

groot, groot medelijden. Herinneringen kwamen in me op, van feestavonden die ik bijwoonde in den Schouwburg van Stoel en Spree waarop de mooie flinke vrouw werd gehuldigd met bloemen en kransen en toejuichingen, - die zij verdiende ten volle; - en nu is er van dat alles niets anders overgebleven dan 'n ledige plaats, niet alleen in dien Schouwburg waar zij haar triomfen vierde, maar óók in haar eigen thuis, waar 'n echtgenoote, 'n moeder, wordt nagetreurd.

O Leven, gij zijt wreed, omdat gij tot Broeder hebt de Dood!

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.