De Hollandsche Lelie. Jaargang 24

Correspondentie van de redactie met de abonnés

De redactrice van de Holl: Lelie brengt ter kennis van de lezers van dit Blad, dat zij géén manuscripten, of brieven, haar naar aanleiding der redactie-aangelegenheden toegezonden door niet-abonnés, kan beantwoorden langs particulieren weg. De correspondentie in dit Blad dient zoowel tot de beantwoording van brieven, als tot de mededeelingen betreffende aangenomen en geweigerde bijdragen, en zij, die zelve geen abonné of abonnée zijn, kunnen dus met verwachten langs een anderen dan den correspondentie-weg te worden beantwoord. Wanneer zij door leesgezelschapkring, of samen-lezen, of op welke wijze dan ook, gelegenheid kunnen vinden de correspondentie-rubriek te volgen, Jan is de redactrice bereid hen dáárin te beantwoorden.

Op dezen regel wordt voortaan géén uitzondering meer gemaakt, en afzonderlijke nommers, correspondentie-antwoorden aan niet-abonné's behelzend, worden niet meer toegezonden.

Alle Brieven moeten, om in de d.a.v. week omgaand te kunnen worden beantwoord, uiterlijk Zaterdag-ochtend in mijn bezit zijn.

Redactrice.

P.S. Het spreekt van zelf, dat deze regel alleen geldt voor eerstbeginnenden, èn voor briefschrijvers die in de corr: rubriek thuishooren.

Nel. - Gij zult hetgeen ik U had terugtezenden reeds ontvangen hebben? Gaarne zal ik U thans antwoorden op uw vragen. Ik geloof niet dat onze holl. couranten dikwijls oorspronkelijke feuilletons opnemen; de meeste hebben vertaalde romans van bekende buitenlandsche auteurs. Intusschen, indien gij geen honorarium vraagt, dan maakt dat verschil natuurlijk. Echter geldt datzelfde wat uitgave afzonderlijk betreft. Dus, probeer het liever nog eerst bij uitgevers. - Neen, inderdaad was mijn bedoeling niet, dat gij moet ‘gaan’ naar een uitgever in eigen persoon. Echter, indien gij dat kunt doen, dan is het wellicht in Uw eigen belang verstandiger. Een persoonlijk onderhoud werkt dikwijls uit dat

[p. 767]

men terstond antwoord ontvangt, b.v. door onmiddelijke weigering, terwijl een brief met een dik manuscript zoo heel licht weken lang ongelezen liggen blijft. In alle zaken-questies vind ik persoonlijk onderhoud het verkieslijkst. Echter, nóódig is het geenszins. Gij doet misschien verstandiger vooraf te vragen, of gij het manuscript moogt zenden, want anders staat gij aan de mogelijkheid bloot van niet-terugzending. Voor ongevraagd aangeboden copie is de ontvanger niet verantwoordelijk. Ook bestaat de mogelijkheid dat de een of andere uitgever reeds geheel voorzien is, en U dus direct weigert; vooruit vragen zou dan noodelooze onkosten van heen en weer zenden besparen. Dit geldt voor redacties en voor uitgevers beide.

Het hoofd-artikel wacht ik af te zijner tijd. - Ik ben het geheel met U eens, dat samenwonen met een vriendin alleen dan is aan te raden, wanneer men in alles samen bij elkaar past, óók in dagelijksche kleine dingen van het gewone leven, zoo niet dan is het behouden van eigen vrijheid veel beter. - Bovendien, gij hebt het niet eenzaam, daar gij Uw jongen hebt, die met elken dag meer wordt een vriendje meteen voor U, en reeds is een gezelligheid natuurlijk. Zooals gij terecht zegt, het voorrecht dat ik vond in het nu reeds tienjarig samenwonen met mijn vriendin is een niet alledaagse geval, en is een dat ik nooit genoeg kan waardeeren.

Ik vind het heel verstandig dat gij Uw manuscript aangeteekend zondt, want dat is altijd veiliger, en het geeft mij niets geen extra moeite de stukken te moeten laten afhalen. Dat doet onze Marie gaarne, en het Schev. postkantoor is in onze nabijheid. Ik zond het U óók aangeteekend terug. Daarvoor was Uw port voldoende. Dank hartelijk voor Uw goede wenschen aangaande Bad-Nauheim.

Ik zal trachten eraan te denken dat Uw stukje, reeds afgedrukt, wordt onderteekend óók met den plaatsnaam. Vergeet ik het, vergeef het mij dan; want, zoolang ik afwezig ben krijg ik de láátste correctie-proef van de Lelie, vóór zij wordt afgedrukt, niet in handen. Dáárin kan ik zulke wijzigingen op het laatste oogenblik nog steeds aanbrengen namelijk.

J. van E. - v.d. L. - Gaarne wil ik U met raad van dienst zijn. Ik kan mijn bereidwilligheid dienaangaande niet genoeg herhalen. Ik vrees, naar Uw mededeelingen te oordeelen, dat gij zijt beetgenomen, want dat blijkt, vind ik, uit het uitblijven der U nog verschuldigde som. Hebt gij daaromtrent, omtrent de door U gedane uitgaven in het belang Uwer pensionaires, geen schriftelijk contract gemaakt ten opzichte van de daarvoor door hen bij U te verblijven tijd? Zoo niet, dan zult gij vrees ik niets krijgen. Zoo ja, ga dan met dat contract (of ook zoo het slechts particuliere brieven mochten zijn, maar die vaste afspraken behelzen) naar een vertrouwd advocaat, en vraag hem of er in rechten iets aan te doen is. Verder komt het er zéér op aan, of de betreffende vader is een gouvernementsambtenaar, want, is dit laatste het geval, dan kunt gij, indien gij kunt bewijzen, dat hij U iets schuldig is, beslag laten leggen op zijn tractement bij Kolonieën. Dit geschiedt gedurig met O.I. ambtenaren, wanneer zij vertrekken zonder hunne schulden te hebben afgedaan, soms meer uit slordigheid dan uit kwade trouw. Is hij echter een particulier, dan vervalt deze hulpmaatregel. - Ik vrees dat ik U niet gemakkelijk nieuwe pensionaires kan bezorgen, want gij zult het met mij eens zijn, dat ik geen adres mag recommandeeren, dat ik niet zelve ken. Dat zou tegen mijn eerlijkheids-principe zijn. Maar, indien gij een ingez: stukje, niet te lang, in de Lelie wilt plaatsen om Uw adres, enz., op te geven, dan neem ik het, éénmaal natuurlijk, kosteloos op. De betrekking van Uw man geeft vertrouwen wat betreft de positie Uwer familie, dus zou ik die betrekking noemen, en, waar gij schrijft dat hij zoovele actes heeft, zou ik dat óók stellig vermelden. Vooral echter die heeren die, als familieleden der voormalige pensionaires, bereid zijn zulke goede inlichtingen te geven, zou ik aanhalen. Willen zij niet openlijk hun naam bekend maken, dan kunt gij verklaren, dat gij goede aanbevelingen kunt overleggen van voormalige pensionaires, per brief. Kunnen echter die heeren niets doen aan de finantieele zijde dier zaak, en U Uw goed recht doen toekomen? Natuurlijk is er geen questie van ‘kwalijk-nemen’ dat gij U tot mij wendt Ik vind het altijd prettig iemand van dienst te zijn. Indien gij een stukje voor de Lelie zenden wilt, zendt het dan aan mijn adres direct hier, want dan krijg ik het vlugger dan door bemiddeling van den uitgever, zoodat het dan misschien daardoor een week vroeger erin komt, dan langs dien laatsten weg.

Robinette. - Neen, je bent niet te lang van stof, maar schreeft integendeel zoo gezellig-opgewekt als het maar zelden 't geval is tegenwoordig, waar het jonge meisjes geldt. En daarom doen zulke brieven als die van U mij heel veel plezier! Indien men er, zooals gij, 's winters eens gezellig uitgaan kan, naar een of andere groote stad, dan is het buitenleven best uit te houden, dat vind ik ook, met U. Uw woonplaats-zelf ken ik niet overigens. Maar Berlijn des te beter. Voor een lang sejour vind ik Berlijn prettiger dan Parijs, terwijl ik Parijs prefereer als het geldt zich eens een kort poosje zoo recht te ontspannen. Berlijn is veel zindelijker dan Parijs. De Berlijnsche dames kleeden zich slecht en opzichtig, zooals vele duitsche dames trouwens, vindt gij dat niet met mij? Die pleureures zijn magnifique op groote hoeden, dat vind ik ook. Echter, het komt er op aan het geheele toilet daarnaar in te richten. Die kunst verstaan de duitsche dames slecht. Zij zetten zoo'n modieusen hoed op bij een slecht zittende blouse en rok, of bij een ouderwetschen mantel, en missen allen zin voor kleuren-harmonie en voor het samenpassen van de details van een toilet. De jupe-culotte heeft zijn tijd gehad gelukkig! - Ik vind rennen een schandelijke dierenkwelling. En ik heb met de arme jockey's altijd zoo innig medelijden. Ik ga er nooit heen. De kalmte van het publiek, bij zulke ongelukken als gij beschrijft, bewijst weer hoe wrééd de mensch is van natuur. Uw persoonsbeschrijving vind ik amusant. Ik kan mij U nu heel goed voorstellen. Hartelijk gegroet, Robinette.

Nóra II. - Dank hartelijk voor Uw kaart en goede wenschen. Aan Uw verlangen voldeed ik.

[p. 768]

J.G.S. - Aan Uw verzoek voldeed ik. Uw uitlegging van de redenen wáárom de Fransche revolutie volgens U niet slaagde vind ik een spitsvondige. ‘Liberté, égalité, fraternité’, die leuze is niet gehandhaafd. En zij is niet te verwezenlijken. - Ik beveel U aan ter lezing in dit nommer mijn stukje over de Parade te Wiesbaden. - Een ‘held’ vind ik Multatuli niet; eerder vind ik dat woord toepasselijk op Louise Michel, door U eveneens genoemd. Weet gij echter wie m.i. de ware helden zijn? Zij, die onbekend blijven bij de groote massa. Ik las b.v. daareven in een mijner Fransche couranten hoe dezer dagen een legeroverste het lafhartig bevel gaf drie bij den troep behoorende honden te verdrinken. De man was denk ik dronken. Maar, 't was een legerorder, nietwaar? Welnu, de kapitein antwoordde hem, ten aanhoore van den geheelen troep: ‘Dat bevel voer ik niet uit; het is een laagheid.’ Die man nu vind ik een held, want hij offert zijn gansche carrière op om weerlooze dieren te beschermen en gij weet hoe streng insubordinatie wordt gestraft bij de militairen. Vriendelijke groeten.

Abonnée G. - Ik voldeed gaarne aan Uw wensch.

C. de J. - Gij zult de expresse-briefkaart reeds ontvangen hebben? Ik hoop dat er bij de genoemde boeken iets is naar Uw smaak. Er komt heden ten dage weinig uit, dat opgewekt is en vroolijk. - En ik hoop óók, dat deze kennismaking zal leiden tot meerdere correspondentie, waar gij reeds zoo dikwijls lust gevoeld hebt daartoe. Hartelijk hoop ik, dat gij, bij ontvangst van dezen, reeds een heel eindje in beterschap zult zijn toegenomen. Natuurlijk begrijp ik best, dat gij onder die omstandigheden niet hebt kunnen schrijven met inkt. Ik kon Uw brief heel goed lezen. Dank hartelijk voor Uw vriendelijke wenschen omtrent mijn redactrice-schap, die ik zeer waardeer, en ook voor Uw belangstelling in de hondenjongens, mijn vriendin etc. Ook voor Uw goede wenschen omtrent mijn verblijf hier veel dank.

A.N. - Dank voor briefkaart. Ik zal er aan blijven denken. Ik begrijp nu dat dit niets was voor U. Ik zou het ook willen worden, maar juist gisteren verbood mijn dokter hier het mij absoluut, tot mijn spijt. Gij begrijpt mij?

Altkönig. - Lieve Altkönig, daar was ik nu juist bang voor, dat gij mijn raad niet zoudt volgen. En heusch, ik weet U geen anderen te geven thans. Gij moet U zelve redden, en dat kunt gij alleen door door te tasten, in Uw eigen belang, en dáárdoor ook in dat Uwer huisgenooten. Als gij hen zegt wat gij achter hun rug om reeds deedt, dan zullen zij mij gelijk geven, dat gij moet in een andere omgeving. Wat hebben zij zelven er aan ten slotte, dat gij aldus leidt een ongelukkig en lusteloos bestaan, dat ten slotte moet leiden tot zenuwziekte óók nog. - Geloof mij nu eens, en handel. Gij kunt er niet uitkomen, (uit Uw eigen-ik ook bedoel ik), zonder vóór alles in een nieuwe omgeving te komen. En, wat gij nu doet, U-zelve opdringen, dat gij niet spreekt om de groote onkosten, die dat verblijf elders zou meebrengen, dat is U-zelve iets wijsmaken; want, een offer dat gij niet in staat zijt goedsmoeds te brengen, is geen offer, nietwaar? Welnu, gij-zelve zegt dat gij U diep-ongelukkig voelt, en dat gij dit verraadt ook telkens. Ik las ook de dagboekbladen. Zij-ook overtuigen mij steeds meer van mijn plicht U er op te wijzen, dat gij niet in staat zijt voor U-zelve te beslissen waar het een zoo ernstigen stap geldt. Juist daarom moet gij in een andere nieuwe atmospheer. Zeg dan desnoods de waarheid, de volle waarheid, aan Uw moeder, dan zal zij-zelve inzien, dat gij op een gevaarlijken weg zijt, en dat zij U moet helpen. Toe, volg mijn raad.

Timmy. - Ik vind de beide gedichtjes heelmooi; en zal ze dus gaarne plaatsen. Blijkbaar hebt gij voor deze stemmende poezie den meesten aanleg. Zij is bijzonder gevoelig gedacht, en zangerig tegelijk. In Herinneringsbeelden echter is één leelijke regel: ‘Die kinderziele-wiek ziet spreiden...’ Kunt gij dien niet veranderen?

En nu uw vraag. Lieve Timmy, ik geloof dat gij in dezen gerust naar den dominee kunt luisteren. Die leer is inderdaad eene die men moet kunnen ‘gelooven’. Met verstandsgronden heeft geen enkel ‘geloof’ iets te maken. Daarom is zijne uitlegging ook geene spitsvondige zooals gij denkt maar eene leerstellige, die ik-ook heb geleerd van kind-af. En nu geloof ik niet dat het noodig is Uw moeder een zóó groot verdriet aan te doen, door te weigeren wat zij wenscht. Wel zou ik haar eerst opbiechten dat gij het meer doet voor haar dan uit eigen behoefte, en ook zou ik haar vertellen van Uw gesprek met den dominee erover. Blijft zij dan bij haar wensch, dan vind ik het geen onoprechtheid, maar integendeel kinderlijke piëteit, dat gij haar begeeren vervult. Dank voor Uw woorden over Benjamin. Hij en Frits komen over enkele dagen met Marie. Wij verlangen natuurlijk zeer naar hen. Als dit onder Uw oogen komt zullen zij er reeds lang zijn, denk ik.

Voor R.C. Kuyper neem ik over, dat gij haar gedichtje over ‘liefde’ zoo mooi vindt, en dat het andere rijmlooze U minder beviel. Ik denk er net zoo over als gij. - Mijn roman hoop ik in het a.s. nommer weer te kunnen vervolgen. Ik vond hier zooveel achterstallig werk mij wachten, dat mij was opgezonden in de afgeloopen week; en dit stukje in dit nommer, over mijn indruk van de Keizer-parade, is te actueel om het te kunnen laten liggen tot later, nietwaar?

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.

Sluiting red: ged: