De Hollandsche Lelie. Jaargang 24

Floortje.

Sophie kreeg haar naaiwerk en zette zich in het zonnige hoekje bij 't raam.

Voor haar op het roodgebloemde tafelkleed ligt spinnend een groote witte poes, vlak naast de openstaande naaidoos, verlangend kijkend met haar blauw-grijze oogjes naar klosjes en doosjes die er in bonte wanorde dooreen liggen.

Voorzichtig steekt ze een wit pootje in de naaidoos.

‘Nee Floortje, dat mag je niet hoor! hier speel maar met dat prul,’ en zij wierp haar een rood pillendoosje toe. Al spelend rolde het over de tafel en viel op den grond tot het onder 't oude kabinet verdween.

Sophie had er plezier in hoe ze haar pootje zoo ver mogelijk onder de kast stak en dan weer haar aankeek.

‘Ja Floortje 'k zie 't wel, wacht maar’, en al knielend zocht zij 't op en gooide het Floortje toe.

Sophie van Lingen woonde met haar tien jaar oudere zuster Da. Zij was een en twintig, maar zag er jonger uit met haar smal, wit gezichtje en slank figuur.

Zij naaide voor de menschen, terwijl, de gezonde sterke Da uit werken ging.

Gezellig, zong het water, zij zette het theeservies klaar, goot het dampende water op de thee; vlug sprong Floortje op den stoel, kijkend naar het bruine theepotje op het brandende lichtje dat geel afstraalde tegen het koperen randje.

‘Kom Floortje nou een kopje thee hè’ en als elken dag kreeg ze een schoteltje melk met heet water. Kopjes gevend en spinnend streek poes langs Sophie's japon.

In de schemering wandelde Sophie een eind het pad op met Floortje voor haar uit; zij keek naar de lucht en zei: ‘we krijgen regen, Floortje, altijd maar regen’, en zij keerde zich om naar het westen waar nog een zacht rose den hemel even kleurde.

‘Nee maar Floortje, daar komt ze warempel al’, en lachend stak ze haar hand op, toen zij in de verte de flinke gestalte van Da met de witte muts op herkende.

‘Kom Floortje, vooruit!’ en zij liep haar vlug tegemoet, maar al gauw stond ze zuchtend stil, en drukte de hand tegen haar rug.

De wind bewoog een dor blad dat ritselend voortrolde, Floortje liep het spelend na, strekte zich dan plat op den grond uit tot Sophie haar naderde, en zij met een' joligen sprong en hoogen rug plots voor haar voeten te voorschijn schoot, de breede witte staart als een pluim recht overeind, sprong om haar heen, en zette het dan op een loopje Da tegemoet.

Zij keek haar na, en lachte.

‘Wat ben je vroeg Da, hè wat een meevallertje, nou drinken we samen koffie, gezellig,’ en zij stak haar arm door dien van Da.

‘Ja hè, wij waren zoo vroeg klaar vandaag, en toen zei mevrouw dat ik wel gaan kon.’

‘Kijk Floortje 's, ze begrijpt het ook, ze is blij, kijk nou 's Da, ze geeft maar kopjes.’

‘Ja je bent zoet,’ en Da streelde het zachte poesje.

‘Nou kom maar Floortje,’ en zij vleide zich welbehagelijk in Sophie's schoot.

‘Hoor ze spinnen Da, dat gebeurt niet alle dagen dat ik zoo op mijn gemak zit, je verwent me heelemaal,’ en zij leunde haar' pijnlijken rug tegen het zachte kussen in den ouden armstoel.

‘Zit je lekker,’ zei Da en keek haar bezorgd aan.

‘Ik zie het wel, je hebt weer te lang genaaid en pijn in je rug, nou ga je elken avond maar rustig zitten, en naai ik van avond die paar stukken af, en als het weer goed is, moest je het morgen middag zelf wegbrengen, en in het teruggaan bij Kee een kopje

[p. 763]

thee drinken, dat is nog eens een verzetje voor je, je bent dan meteen in de lucht, we wonen zoo eenzaam en er is hier zoo niets geen vertier.’

Zij stak de lamp aan -, sloot de luiken en liep bedrijvig heen- en weer, lag het helder witte servet op tafel, en zette het avondeten klaar.

Sophie rook de lekkere koffiegeur, en opgewekt zei ze:

‘'t Is of 't Zondag is Da,’ en zij streelde Floortje die zich genoegelijk oprolde.

Den volgenden dag was het weer vrijgoed. Sophie kwam naar buiten en riep: ‘Kiep, kiep, kiep’ en drukdoenerig kwamen de kippen van alle kanten aanloopen, op het warme pannetje, dat zij voor hen neerzette.

Floortje liep om het huis met een grijs katertje. Toen Sophie haar riep, deed ze wel alsof ze niets van 't aardige katertje wilde weten, maar of ze het meende geloofde Sophie niet.

‘Nou Floortje als je me maar niet naloopt, en niet te ver van huis gaan hoor.’ Zij sloot de deur en liep vlug het tuintje uit.

Omkijkend zag ze Floortje, haar mooi pelsje stak hel wit af bij het oude groen begroeide muurtje waarop ze zat, en blijkbaar Sophie nakeek.

Het was een koude winterdag, maar Sophie voelde zich aangenaam warm onder de groote wollen doek, met welgevallen bekeek ze den mooien breeden rand, 't was Da's verjaargeschenk.

Haar jong gezichtje keek prettig uit de wit kanten muts, waarvan de naarboven gevouwen punten breed uitstonden.

Op den terugreis viel plotseling de schemer in, onwillekeurig had zij langer gebabbeld dan haar plan was. Zware wolken wierpen donkere schaduwen over de hei waar Sophie's kleine voeten zich repten naar 't witte huisje, eenzaam in de verte.

Floortje kwam haar miauwend tegemoet en streek kopjes gevend langs haar japon. -

‘Hè daar is Floortje,’ en zij nam haar op en drukte het zachte kopje tegen haar wang. Zij stak de sleutel in 't slot, en Floortje liep voor haar uit het donkere keukentje in. Zij voelde naar de lucifers op de schoorsteen.

‘Ja, Floortje nou heb ik vergeten, ze op er oude plek te leggen, dan maar 's zoeken.’ Tastend ging haar hand om het petroleumstel en over de tafel, en Floortje liep spinnend vlak voor haar voeten.

‘Hè daar heb ik ze toch Floortje, nou de lamp opsteken en de boel sluiten.’ Zij zuchtte van vermoeienis.

't Was op een regenachtigen middag dat Sophie op haar oude plaatsje bij 't raam zat, het naaigoed lag in haar schoot, zij kon niet opschieten. Onrustig keek zij telkens naar buiten, het lichtje brandde onder de trekpot, maar zij vergat zich in te schenken.

‘Och waar zou ze toch zijn,’ zei ze voor zich heen, en liep weer naar de buitendeur en riep. ‘Floortje, Floortje,’ uitkijkend naar alle kanten. ‘Floortje, Floortje,’ hard met een langen uithaal klonk het geroep over de hei, en zij liep tot aan het sparreboschje, weer roepend ‘Floortje, Floortje.’ Aan de takken hingen zwaar de druppels die koud op haar gezicht en handen vielen, zij rilde, nergens zag ze Floortjes wit pelsje, eindelijk haastte zij zich naar huis. Zij had de deur aan laten staan, en ook de kamerdeur was opengewaaid, een vochtige kou hing in het nu somber aandoende kamertje. Zuchtend schonk zij zich een kopje thee, koud geworden op het uitgedoofde lichtje, zij voelde zich koud en eenzaam.

's Nachts kon ze niet slapen, dan probeerde zij het op de eene, en dan op de andere zij, maar de gedachten lieten haar geen rust. Ze hoorde Da's regelmatige ademhaling, en het eentonig tik, tak van de klok, maar de onrust over Floortje nam toe, en in haar verbeelding zag ze Floortje meegenomen door een' man die haar droeg in een zak.

Daar sloeg de klok weer, één slag, zeker half een, hè nou even gaan kijken of ze in het raampje is gesprongen, en misschien van het bordje pap zit te eten, maar als Da 't hoorde zou ze wel boos zijn.

Het nachtlichtje flikkerde en zij keek naar de grillige schaduwen tegen den zolder.

Kom, zij zou toch maar gaan, héél stil, zij trok haar kousen aan en nam Da's doek van de deur en sloeg die om.

Met lucifers in de hand, ging ze op 't gevoel af het donkere gangetje in, tastend langs de muur naar de deur van het schuurtje. Voorzichtig schoof ze de grendels er af en draaide de kruk om. Een koude stroom kwam haar tegemoet, met de eigenaardige lucht van het hooi en de dieren.

De geit bewoog zich, verwonderd door 't ongewone van de witte verschijning, en ook de kippen werden onrustig. Zij trok de schuurdeur achter zich dicht en voelde de ijzige kou van de steenen onder haar voeten,

[p. 764]

vlug stak ze de lantaarn aan, en liep zoekend door het schuurtje, daar stond het bordje onaangeroerd, en zij lichtte in de hoek bij de mand met hooi waar Floortje 's nachts sliep, nee ze was er niet. En - 't was al de tweede nacht dat ze weg was.

De geit stak haar zachte kop boven de ruif en keek haar aan, streelend gleed haar hand over 't lange haar, en zij dacht, als ze nou eens kwam Floortje op het licht af.

Even later stapte ze klappertandend in bed, en trok de dekens over zich heen.

Da sliep gerust.

Och als ze nou morgen ochtend er weer was dan zou Da zeggen, zie je nou wel je trekt je alles ook zoo aan en daar is ze nou gezond en wel. Ja zoo was ze nou eenmaal, ze hield van Floortje, en maakte zich dadelijk ongerust als ze niet thuis was. En - och als het er opaan kwam hield Da net zoo veel van Floortje.

Eindelijk viel ze in een lichte slaap, maar al heel gauw werd ze weer wakker en meende Floortje te hooren, ze zat dadelijk overeind in bed, de adem inhoudend - droomde ze - of was ze er werkelijk.

Daar hoorde ze 't weer héél zacht klagend ‘miauw’ onder 't raam.

Vlug sprong ze 't bed uit en in de haast stootte ze de stoel om die met een luiden bons tegen de openstaande bedsteedeur aanviel.

‘Wat is er Sophietje, ben je niet goed’? en ook Da was in een ommezien het bed uit.

‘Floortje is er, gauw Da, ik zal er in laten, ze is vast niet goed.’

‘Sophietje ik zal 't doen,’ en zij hield haar tegen.

‘Och nee Da’ en vlug was ze al bij de deur.

‘Floortje, Floortje’, riep ze in de open deur en trachtte in de duisternis te zien.

‘Zou 'k het me toch verbeeld hebben, nee 'k heb ze gehoord. Da geef de lantaarn is’, en toen ze samen het huis omliepen kwam Floortje haar hinkend tegemoet.

‘Och gut Da ze is ziek, ze kan bijna niet loopen, ze bloedt,’ en voorzichtig tilde Sophietje haar op.

‘Floortje, Floortje,’ en zij streelde het poesje, dat zich vertrouwelijk tegen haar aandrukte.

‘Nou Sophietje, 'k ben blij dat ze er is, 'k was al zoo bang dat we ze kwijt waren, toen ze er gisteren avond nog niet was.’

‘Och Da, als ze maar niet dood gaat,’ en ze ging zitten met Floortje op haar schoot.

‘Kijk is, het voorpootje bloedt, en erg ook.’

Da boog zich voorover om 't beter te zien. ‘Arm dier, ze heeft vast in een klem gezeten en zich losgerukt, zoolang getrokken tot het vel er bij hing, arm beest, wat zal ze een angst uitgestaan hebben. - Gut Sophietje, je zit vol bloed, zet ze even op den grond, 'k zal gauw een lapje krijgen.’

‘Och dat geeft niet,’ en ze streelde Floortje die haar hulploos aankeek.

Sophietje had de tranen in haar oogen, en zag er kinderlijk vroom uit in haar wit nachtjakje en witte rok, het blonde haar in een vlecht op haar rug.

Met veel zorg waschten en verbonden zij het pootje en legden haar in het mandje.

‘Arme Floortje, nou krijg je melk hoor,’ en Sophietje knielde bij de mand, en gulzig dronk poes de melk.

‘Je moet zien Da, hoe dankbaar ze je aankijkt, en ze spint, hoor je 't Da?’

Na eenige dagen hinkte Floortje weer achter Sophietje aan door het huis, of liep haar vlak voor de voeten. De eerste dagen kwam ze bijna niet uit haar mand die op een warm plaatsje naast de kachel stond. Sophietje voerde haar als een kind, zij kookte pap voor haar en bewaarde van het vleesch dat Da voor haar meebracht.

Da nam altijd de helft van de portie vleesch die zij in haar werkhuizen kreeg voor Sophietje mee, dat zij zelf er niet veel van gebruikte merkte niemand en Sophie's zwakke gezondheid verontrustte haar menigmaal.

Toen het pootje genezen was hinkte Floortje naar buiten, maar verder dan het muurtje om het tuintje waagde zij zich nog niet. Uren zat ze daar, terwijl Sophietje het propere huisje boende en dwijlde.

Sophietje vond het een prettige gedachte als ze Floortje daar wist op het muurtje bij de rozestruik, bijna altijd op de zelfde plek.

De enkele dagen dat Da thuis was had zij er altijd plezier in, ‘je kunt het Floortje aanzien dat je goed voor er bent,’ zei ze dan, ‘die oogjes kijken je zoo verstandig aan, als een mensch goed voor een dier is heb je er veel plezier van, en betoonen ze je dikwijls meer vriendschap dan de menschen, maar de meeste menschen slaan er geen acht op, en weten niet hoe goed en verstandig een dier is.’

O, wat had Sophietje naar den zomer verlangd, dan kleurde de vroolijke zon haar

[p. 765]

bleeke wangen, en zij hield van de bloemen in het tuintje, ze trouw verzorgend, en er bouquetjes van schikkend.

En nu - strak volop zomer. In den appelboom zong de lijster, en om 't witte huisje stonden hoog de zonnebloemen. Van het muurtje hingen ranken bloeiende kers met een overvloed van goudgele kelken.

Peinzend stond Sophietje in de openstaande deur, over de bloeiende hei kwam een zoel windje en streelde haar bleeke wangen.

De bloemen keken haar verwijtend aan, ze dacht niet aan ze, ze stierven bijna van dorst, het had al zooveel dagen niet geregend.

Floortje zat niet meer op haar oude plaats op het muurtje bij de bloeiende roos, en toch was haar grafje niet gedolven in den kleinen tuin onder de bloemen.

Al veertien lange dagen was zij weg. De eene dag na de andere hadden zij samen gezocht, en gedwaald in den omtrek en telkens klonk het, ‘Floortje, Floortje,’ maar Floortje hoorde het niet meer.

De een zei: ‘de jachtopzichter Jansen zal ze in een klem gevangen hebben, hij zet het bosch vol klemmen, en verkoopt de velletjes die tegenwoordig veel waard zijn.’

En een ander zei, ‘Leen de strooper zal ze geschoten hebben om de velletjes en de staarten.’

Allen hadden de zelfde klacht, ‘we kunnen tegenwoordig geen poes meer houden, als je ze één jaar heb mag je al blij zijn, de politie weet het wel maar laat het oogluikend toe.’

Ook de oude Liesbeth, krom van de rheumatiek, schudde meewarig het grijze hoofd toen Sophietje haar vroeg, of ze geen wit poesje had gezien.

‘Och meidlief 'k zie 't al aan je gezicht je bent er kwijt, en zoo is 't mij ook gegaan. Je moet weten ik had een groote zwarte kater, maar goed dat ie was, ik had zooveel aanspraak aan het beest in m'n eenzaamheid. En op een Donderdagavond, 't was in 't laatst van November, nou bijna twee jaar geleden heb ik hem voor 't laatst gezien, en 'k verzeker je dat ik er weet van had, 'k heb geschreid als een kind toen Jaapie nooit meer terug kwam.

Later hoorde ik, dat de jagers hem dood hadden geschoten, och die manskerels tellen niet op een dier, maar ik zeg maar 't zijn toch ook schepsels van God.

En - wil je gelooven dat ik vaak meende hem te hooren vooral als het 's avonds zoo kan klagen om het huis, als het stormt. Menig keertje ben ik gaan kijken aan de deur, maar als je oud wordt haal je je van alles in je hoofd, en Jaapie was zoo'n aanspraak voor me, wil je wel gelooven, ik praatte den heelen dag met hem.’

Sophietje voelde zich eenzaam, in 't kleine huis, het anders zoo vriendelijke kamertje leek haar somber en triest.

Ja nu wist ze het, Floortje was dood.

Da had het gehoord in het dorp dat de jachtopzichter een witte poes geschoten had.

Dien nacht had zij bitter geschreid, zij had altijd nog een flauwe hoop, en dikwijls had ze s' nachts overeind gezeten in bed, luisterend naar elk geluid.

Vroolijke zachte Floortje, zij was dood.

‘Da wat doen ze met de velletjes,’ zei Sophietje zuchtend.

‘Ik hoorde dat ze er bonten van maken, kragen en boa's zijn tegenwoordig goedkoop, en dat is poesenbont. Al die staarten die er aanhangen zijn poesenstaarten, en bijna iedereen draagt ze tegenwoordig.’

‘Och Da, hoe is 't mogelijk, 'k zou ze nooit dragen, nooit. Denk eens Da, als er geen bont gedragen werd, dan werden er ook geen poesen gedood.’

TH. VAN DER MEY-UNGER.