De Hollandsche Lelie. Jaargang 24

[p. 751]

Brief uit Dresden.

(Vervolg en slot van No. 45.)

De groote vasten is hier voor 't eerst ingegaan met een carnaval. Ik verwonderde me al waarom het publiek zoo nieuwsgierig, dom lachend de eerste gecostumeerden aangaapte op straat. Doch ik hoorde dat 't carnaval iets bijzonders was en begreep dat de meesten waarschijnlijk nooit een carnaval hadden bijgewoond.

Al om drie uren werden op verschillende punten de trams opgehouden door de optocht rijtuigen en gecostumeerden. Men lachte kinderlijk om de flauwe grappen der clowns. Voor een groote stad als Dresden was die reeks voertuigen, ongeveer vijftien, merkwaardig klein in aantal, doch wanneer men de kalmte van 't Dresdener publiek kent, dan is 't te begrijpen, dat een Hollander, die jaren in Keulen had gewoond uitriep: volgend jaar zal 't hier woester toegaan dan in Keulen.

Om elf uur 's avonds waren er verscheidenen zoo moe, dat zij zich kalmpjes op den rand der trottoirs neerzetten, of zich mee lieten voeren door een tram, wanneer die toevallig bij hen halt maakte. Het niet-willen-opmerken van den tramkoetsier, die natuurlijk best wist, dat zich daar vlak bij zijn voeten op de treê een half-dooden clown of bedelaar had laten neervallen, was vermakelijk om aan te zien. Het publiek hielp dan ook handig den indringer voor den conducteur verbergen. Bij de eerstvolgende halte, werd hij er dan weer afgerold, om verder door zijn kameraden meegesjouwd te worden.

Dat er toen veel gedronken is, bewijst 't volgende staaltje. Drie heeren, ongecostumeerd werden den volgenden morgen om tien uur door politieagenten ‘gevonden’, en ten einde raad eindelijk naar een der bureaux gebracht, want na allerlei vergeefsche pogingen, had men niet te weten kunnen komen, waar zij woonden of hoe ze ze heetten.

Zij noemden elkaars voornamen steeds idioot-lachend, maar wisten zich niets méér te herinneren. Hunne zakken bevatten niets, wat tot eenige aanwijzing kon dienen.

Men lachte er hier om, zooals bij oudjaar aan een paar zwaaiende heeren een voorbijganger: ‘Prosit Neujahr!’ toeriep, doch ik voor mij zou 't jammer vinden, dat 't carnaval hier een dronkenmans-feest werd, zooals in andere steden en wellicht zal 't dan den koning berouwen dat hij ‘eindelijk zwichtte voor 't herhaald dringend verzoek om zijn toestemming tot het houden van carnaval in Dresden.’

Op het eerste feest ging 't zoo rustig, ofschoon vroolijk toe, dat ouders met hunne kleine ingepakte mormeltjes op den arm of in duwwagentjes zich zonder angst in de menigte bewogen. Men zag de agenten alleen, wanneer een opgewonden feestvierende 't den niet-mee-doende toekijkers lastig maakte. Er werden echter toch wel meisjes omhelsd en gekust, 't geen een minder prettig gezicht is, wanneer men zich met zulk jong goedje tusschen de opeengepakte menigte bevindt. De Hollandsche club deed haar best mee feest te vieren, doch de meeste clubgenooten bevonden zich op straat - en de anderen in hun clublokaal vergenoegden zich met confetti te werpen naar de deelnemers aan den optocht, die er echter niets van genoten, want de breedte der trottoirs in de Pragerstrasse maakte 't onmogelijk ze te bereiken van uit een boven-raam. Vermakelijk was 't te zien, hoe in hun plaats mooi uitgedoste voorbijgangsters in hare groote hoeden, den regen confetti vingen en moeite hadden deze daarvoor zeer geschikte vangborden op haar hoofd te houden wanneer de serpentines met alle geweld ze bij de wuivende veeren trachtten mee te voeren.

Grappig was 't, hoe weer andere dames, en vrouwen zoowel als kinderen toesprongen, en zich van de grillig fladderende serpentines trachtten meester te maken, om ze als zegeteekenen om hoed, hals en schouders te hangen.

Dresden is ten achteren bij München wat toiletten betreft. De Dresdener dame kleedt zich burgerlijk. Zij is te veel sloof, dunkt me, toch ziet men hier meer vaders met zijn kinderen op straat dan in Holland. Ook doen jongens hier evengoed boodschappen voor 't gezin als meisjes, zorgen even lief voor broertjes en zusjes als de zus-moedertjes.

De kinderen worden over 't algemeen zeer kort gehouden, de tucht op school is heel streng. Van een schreeuwende en joelende schooljeugd is niets te bespeuren. In arme wijken spelen ze op straat, maar aan baldadigheden wordt blijkbaar niet gedacht, toch zijn ze vroolijk.

Van zooveel smaak als de gebouwen spreken, van even zoo weinig smaak spreekt 't inte-

[p. 752]

rieur der woningen. Een werkelijk artistiek meubel dat heb ik nog niet gevonden. Er is iets lomps in den vorm en iets onafs in de samenvoeging van lijnen.

Dat het kind geen fijn gevoel van kleuren kan opdoen, ziet men dadelijk aan de kleuren der uniformen hier... Men kan ze bewonderen (?) in de schreeuwendste, tegen elkaar vloekende kleuren. Hel-rood op een blauw en grijs, dat het rood een oranje tint geeft, die een leelijke spotlach lijkt op een anders mooi gelaat. Voeg dan een goud biesje of gouden kraag, bij dat valsche geelrood, dan kan men zich voorstellen, hoe kinderen steeds zulke leelijke combinaties ziende, wanneer ze menschen zijn geworden niet anders weten, dan dat 't zoo hoort.

De jagers hebben een stil-groen tenu met zilver, maar alsof men jaloersch was, op het prettig aandoend geheel, zoo heeft men ze een zwarte broek gegeven. Dat zwart geeft een anderen tint aan 't groen, vermindert de waarde van 't geheel.

Zoo ziet men hier ook nog een H.B.S.-pet die gras-groen is.

Het doet zoo mal aan in mooie nuanceeringen der kleuren aan de gebouwen. Ik ben benieuwd welken indruk die schreeuwende kleuren zullen maken tusschen de zomertoiletten, wanneer ze nu al papegaaiachtig doen tusschen de stemmige donkere winterkleeding.

Dat de kleuren aan de huizen de schoonheid der stad verhoogen heeft de Dresdener te danken aan de wazige tinten, die de steenbereiding aan de kleurstof geeft, ook aan het calcarium. Men merkt ook aan de japonnen hoe weinig fijn gevoel voor kleur de dames hebben. München is vooruit bij Dresden, wat mode betreft. Doch de ‘scholen’ zoowel Hoogere als Lagere zijn hier uitstekend, en doen niet voor Berlijn onder, evenmin als de conservatoires, muziekscholen, en tooneelscholen. De rustige ernst en groote orde in al deze inrichtingen zijn een aanbeveling voor ouders, die hunne kinderen naar 't buitenland moeten zenden voor kunstontwikkeling.

Door toevallige omstandigheden kan ik bijv. het conservatoire van Dresden zeer aanbevelen, terwijl ik dat van Keulen afraad, wanneer men zijn kind alleen moet laten trekken. De moraliteit staat hier zooveel hooger als die te Keulen en in andere groote muziek-steden, en dàt is toch zeker heel veel waard, dunkt me.

Dan is hier nog de prachtige inrichting van Emil Jacques Dalcrose, waarover ik een volgenden keer meer uitgebreid hoop te schrijven, omdat ik vermoed uit 't geen ik zoo hier en daar opving, dat men in Holland zijn Idee niet goed vat. Men praat na en daarom loopen velen met hem weg, zonder eigenlijk te weten, waar 't om gaat. Om hem goed te begrijpen, moet men hem zien werken met zijn leerlingen, niet alleen een uitvoering bijwonen, die voor 't publiek bestemd is, doch onopgemerkt door hem zelf (dat is àltijd 't voornaamste in zulke gevallen) zien, hooren en meemaken, om hem naar waarde te leeren schatten. In den beginne wil ik wel bekennen... maar ik weid u liever later daarover uit.

LUMAY.